Ook de laatste overgebleven gans is weg. Ik heb hem zelf weggebracht en, met de nodige hulp in zijn nieuwe weide gedreven. Want hij ontsnapte op het laatste moment toch nog weer.
Een franse buurman van Ruud en Ena wilde hem wel hebben. Hij wilde ze alle drie wel hebben, maar dat gaat nu niet meer. Dat hadden we dus eerder moeten doen.
En nee, niet voor het opeten maar om te houden voor de aardigheid.
Voor alle zekerheid heb ik de laatste gans voor de nacht maar opgeborgen in het duivenhok. Daar zat hij veiliger dan in het weiland.
Want ik hoorde 's nacht nog wel een vos al keffend teleurgesteld weglopen. Hij wist toch zeker dat hij nog een gans had overgelaten.
De geluksvogel loopt daar nu in een mooie weide met ander pluimvee en wat nog mooier is: met een grote zwemvijver. En met een beetje meer geluk wordt er nog wel eens een gans bijgekocht om weer een paar te vormen.
En een rust dat we nu hebben, als we nu buiten komen horen we niets meer. We waren gewend om luidkeels krijsend ontvangen te worden. En dat is nu over. En dat is fijn!
