Storm.

Een stevige storm raasde weer eens over het land, gisteren en vannacht. Veel schade en helaas zijn er ook meerdere doden te betreuren. De beelden van de schade aan de kust zijn weer indrukwekkend. En dat gebeurt nog al eens.

Ook voor onze streek gold een oranje waarschuwingsfase. Dat betekent dat er wel wat onheil werd verwacht. Maar omdat we gisteren geen journaal hebben gezien, waren we heerlijk onwetend van eventuele gevaren zodat we rustig konden gaan slapen.
Dat mogelijke onheil is hier gelukkig uitgebleven. Een stevige wind waaide om en over ons huis, dat was alles.

Wij gingen gewoon onze gang en zoals het gezegde luidt: en de boer hij ploegde voort.
In dit geval de boerin dus. De zware klei wordt overwonnen. Ooit.

Filou.

Deze week kregen we de uitslag van het bloedonderzoek en dat bevestigde
leverproblemen.
Maar vrouw dierendokter baalde stevig, want ze weet niet wat de oorzaak is en daar heeft ze een hekel aan.

Ook hebben we samen onder de microscoop de witte en rode bloedlichaampjes
geteld van een bloedmonster die ze nog gauw even uit Filou's oor prikte.
Volgens haar zag ook dat er erg normaal uit. Ik zei nog: "mooi toch", maar
daar was ze het niet mee eens, want er moet wat zijn wat je behandelen kunt.
Er is een gevolg dus moet er een oorzaak zijn. En daar heeft ze ook weer
gelijk in.

Er waren volgens haar 2 mogelijkheden: we zouden direct een scan kunnen
laten maken om te zien of er een tumor zit of we kunnen het een week aanzien
en hem behandelen met een paar spuiten en tabletten.
Ik moest zelf kiezen, zij gaf geen aanbeveling en nam dus ook geen
verantwoordelijkheid. Dat moest duidelijk zijn.
Nu vind ik dat niet zo heel erg, want ik was toch al van plan om voorlopig
geen uitgebreide onderzoeken te laten starten.

Hij lijkt momenteel niet erg ziek, hij wandelt vrolijk mee en vindt allerlei dingen nog leuk. Maar het eten gaat mondjesmaat, zijn ribben zijn te tellen en zijn buik is strak als een trommel. Ik weet niet hoe het zal gaan. Afwachten.

In elk geval vinden wij het niet leuk. Dan merk je hoezeer hij deel is van
ons dagelijks leven, wat je niet wilt missen.

Carrière.

Dat heb je als je eigen baas bent. Dan pak je alle klussen aan die je kunt krijgen. Je klimt dan zelfs op de hoogste daken. Met gevaar voor eigen leven.

Maar het geeft natuurlijk wel een déja-vu gevoel. Heel lang geleden, toen ik nog jong was en nog lang geen grijze haren had, ben ik mijn glanzende carrière begonnen als loodgietersleerling, waarbij ik natuurlijk ook de nodige daken waterdicht gemaakt heb.

Ik heb wat afgeklommen op allerlei soorten daken. Van de laagste schuurtjes tot de hoogste kerken. Dat laatste wil ik liever niet meer doen, dus beperk ik mij tot het eerste. Als je dan valt val je niet zo diep.

Zielig.

Filou is zielig. Hij wil zijn hondenbrokken niet meer eten en vermagert zienderogen.
We hebben nog andere merken voer geprobeerd maar dat maakt niks uit. Het is niet lekker genoeg en dus laat hij het staan.
Alleen erg lekkere dingen wil hij nog eten, een snee brood, een rauw ei en dat soort dingen.

Dat is niet normaal, dus een bezoek aan de dierenarts was noodzakelijk. Urineonderzoek en bloedprikken was het gevolg.
Het lijkt niet al te best, vermoedelijk leverproblemen.
Morgen weten we meer.

Zondag.

Ondanks alle verschrikkelijke berichten die ons vanuit NL bereiken, gaan we toch maar gewoon onze zondagmorgenwandeling afwerken.
Wel of geen kabinet, het leven gaat gelukkig gewoon door.

Maar hoe dan ook, het uitzicht hier blijft mooi. Zie de foto, met een kijkje op Chicane, met verderop Esplas en nog verder weg de volop besneeuwde bergtoppen.

Dat het nieuws ook hier is ingeslagen als een bom, getuigt het bericht van Peet van 20 februari.

Zonneflikker.

Als de zon maar een beetje schijnt dan loopt de temperatuur direct op. En dat was gisteren het geval, een prachtige mooie zonnige dag was het. Een hangmatdag.

En dus krijgen we dan ook meteen de lentekriebels en hoewel we weten dat het nog veel te vroeg is om iets te doen in de groentetuin, toch kunnen we ons niet beheersen.
Wij zijn, althans, Diny is druk bezig met het onkruidvrij maken van een stuk tuin. Loeizwaar werk dat zwaar gereedschap en sterke spieren vereist. En dat is haar wel toevertrouwd.

Maar dat was gisteren.
Die ene zwaluw, die de zomer aankondigde, is al weer ver achter de horizon verdwenen. Vandaag is het nat en koud. En dat valt dan wel weer een beetje tegen.

Beschuit met muisjes.

En daar zijn ze dan, 9 gezonde en goedgebouwde kuikentjes.
Twee waren gisteren, een dag te vroeg, al uit het ei gekropen. En vandaag volgden er nog 7.
Maar 9 kuikens uit 20 eieren mag toch niet als een groot succes worden beschouwd. Een magere score. Volgende keer beter.

Maar evengoed een mooi gezicht die pasgeboren wezens.

Kuiken.

Het is alweer drie weken later. Wat gaat de tijd toch snel.

Zoals geschreven heb ik toen een twintigtal eieren in de broedmachine gelegd. Dit na de trieste gebeurtenis met die mooie maar helaas overleden haan.
Het bleek trouwens al snel dat die haan het al eerder heeft laten afweten, want van de 10 Marans eieren waren er maar 2 bevrucht. Dat bleek al na 1 week bij het schouwen van de eieren.

Maar nu is het dan zover, vandaag is het eerste ei uitgekomen. En pracht kuikenkind met een helaas lelijke kale nek. Dat hebben sommige rassen. Mooi is anders.

Dat er nog maar veel mogen volgen.
Maar dat zien we morgen pas.

Zonde.

Zonde schijnt te betekenen « je doel missen », dat heb ik heel vroeger op de catechisatie geleerd. Maar dat ging ergens anders over, als ik het goed heb.

Maar wat ik nu nog steeds zonde vind, is dat er bij ons in een straal van een kilometer drie oude boerderijen leegstaan. En dat al zeker zolang we hier wonen maar in werkelijkheid, volgens zeggen, al veel langer.

Eén ervan, genaamd Fondeur, is pas geleden tot een ruïne verworden, het dak is helemaal ingestort. Maar de andere twee zijn nog goed en zouden tot prachtige huizen opgeknapt kunnen worden.
Maar die eigenaren verrekken het om hun bezit te verkopen. “Het is van mij en niemand mag het hebben” dat schijnt de lijfspreuk te zijn.

Ik vind dat die huizen hun eigenlijke doel missen en dus is dat zonde.

De foto is trouwens van een oude stal bij één van die boerderijen. Ook die vervalt langzaam tot een krot.

Zondag.

We hebben de gewoonte om op zondagmorgen een wat langer ommetje te maken, Filou en ik.
Dus dat moest vanmorgen dan ook maar. Maar het was niet aantrekkelijk om er op uit te gaan. Het vroor en het sneeuwde. Brrrr.

Die hond trok zich er niets van aan, die begon met het zich lekker wentelen in die sneeuw. Dat doe ik hem nog niet na.
En als extra opwarmertje ging hij nog even op volle snelheid achter een ree aan. Ook dat doe ik hem niet na.

Andere Esplas bewoners vinden het, net als ik, een heel bijzondere winter. Dit is de vierde periode met sneeuw en vorst deze winter. Ze vinden dat geen van allen echt kloppen. Er moet iets aan de hand zijn.
En dan leg ik ze even uit hoe koud het in Nederland is. Dat ze daar kunnen schaatsen. Dat gunnen ze die Nederlanders van harte, maar het hoeft hier niet van hullie.

Weer sneeuw.

We hebben vandaag al weer de zoveelste sneeuwbui van deze winter, het houdt maar niet op.
We zijn er al lang zat van. Als we sneeuw willen zien of het koud willen hebben gaan we wel naar Nederland. Dat hoeven we hier niet mee te maken.

En dan die overlast die je er van hebt.
De koorgang van Diny zal vanavond wel niet doorgaan. Een verschrikkelijk gemis. Gelukkig hoefde ik vanmorgen vanwege mijn werkeloosheid ook niet op pad.

En een auto gleed op precies de zelfde plek van de weg af als een andere een paar weken geleden. Daar is een steil en bij sneeuw ook een glad stukje weg. Een gevaarlijke combinatie dus.

Wie wel eens hier geweest is weet hoe druk het bij ons kan zijn op de weg. Er komen op zulke dagen toch al gauw 10 auto’s voorbij. Vandaar dat ik de hele weg maar heb afgesloten voor alle verkeer. Want omkeren op een gladde weg met zulke steile bermen valt ook niet mee.

Het duurde enkele uren voordat de dépanneur de weg weer kon vrijmaken.
Wat een sensatie!

Voorheen bos.

Dit is wat er overblijft als je een beroepshouthakker op een bos loslaat. Eén grote kaalslag.
Het is gelukkig niet ons bos dat omgehakt is.

Ons bos is datgene wat er overgebleven is op de achtergrond.
Helaas staan daar niet meer van zulke mooie oude eikenbomen in.
Die zijn er voor onze tijd al uitgehaald.

Ik heb nog geprobeerd om de jaarringen te tellen van een omgezaagde boom maar dat ging niet zo goed.
Maar 100 jaar is zo’n boom toch al gauw.

Kweekbak.

Nu toch langzaam maar zeker het voorjaar weer nadert, gaan we ook weer denken aan het voorzaaien van groentes voor onze potager. Buiten kan dat nog lang niet want de grond is koud en nat.

Maar in een prachtig mooie eigengemaakte en professioneel ogende zaaibak moet dat zo langzamerhand toch kunnen.

Als alles lukt hebben we dit jaar de tomatenplanten op tijd de grond in. Want die willen we hebben en veel. Ook voor de inmaak.
Want het is echt heel vreselijk met de tomaten uit de winkel. Ze lijken zo mooi rood als je ze koop, maar ze zijn en blijven onrijp, bikkelhard en smakeloos.
Daar kunnen we ons vreselijk over opwinden. Maar dat helpt ook weer niet.

Dus moeten we eigen voorraad hebben.

visitekaartje

Je kunt ook nog te vlug wat doen. Ook een visitekaartje op het blog zetten wat nergens op slaat. Dat Frans is niet zo makkelijk, dat blijkt elke keer weer.
Maar volgens deskundigen is het nu goed.

Als je een beetje rondbazuint dat je wel klussen wilt verrichten, dan blijkt dat daar wel behoefte aan is. Er zijn een toch nog wel heleboel mensen die met werkzaamheden zitten waar een vakman eigenlijk niet voor wil komen.
Nu ben ik natuurlijk ook wel een vakman, maar dat ligt toch anders.

Ik ben benieuwd.

Kip of ei

Het aantal kippen is aan het verminderen, zo nu en dan gaat er weer eens eentje dood.
Ook worden ze wat ouder en gaan dus minder eieren leggen.
Dat eieren leggen was toch dramatisch deze winter. In plaats dat we eieren kunnen uitdelen aan de vele liefhebbers, moesten we ze zelf kopen.

Daar moet nodig wat aan gebeuren, dus heb ik de spaarzame Maranseieren bij elkaar gespaard. Deze heb ik, samen met een aantal eieren die Ruud en Ena, (die met het zelfde probleem zitten) ergens hadden opgescharreld, in de broedmachine gelegd.

Daar kunnen er 20 in en als ze allemaal uitkomen hebben we weer een voorraadje kippen van liefst drie verschillende rassen.
Maar dat weten we pas over drie weken.

Strooizout.

Ik lees allerlei berichten dat in Nederland bijna de noodtoestand wordt uitgeroepen wegens gebrek aan strooizout. Blijf vooral binnen want het wordt glad. Het schijnt daar winter te zijn.

Wij hebben net zo goed een strooizout probleem, wij hebben ook niks meer.
Ook nooit gehad, trouwens.

Wij zitten hier in de vroege voorjaarszon. En dan hoef je niet te strooien.
Dat is nu het verschil!

Chomage.

Na vele maanden hard en lang gewerkt te hebben is het nu weer over. Voorlopig hoef ik niet weer te komen klussen. Het geld voor bouwmaterialen is op.

Dus zit ik weer thuis achter de geraniums te kniezen.
Diny is al van plan om her en der mijn bedrijfsvisitekaartjes uit te delen om toch maar weer werk aan te trekken. Ze ziet de bui al hangen, als ik weer hele dagen thuis ben is het weer gedaan met haar vrijheid.

Maar ik ben wel tevreden, er is nog zo vreselijk veel werk te doen om het huis. En het voorjaar komt er hopelijk weer aan zodat ik ook tijd vrij moet maken om van de zon te genieten.

Het komt wel goed.