In Nederland.

Nadat we Frankrijk bijna schadevrij waren doorgereden (slechts één enkele koplamp van een Parijse auto gekraakt) zijn we, na dat we als toetje ook nog urenlang gezellig in een file bij Lille hebben mogen staan, eindelijk in NL aangekomen.

De laatste dagen stonden in het teken van het afscheid van Roland.
Woensdag werd hij in een stromende regen op indrukwekkende wijze door de buurtbewoners uitgeleide gedaan bij zijn laatste reis naar de begraafplaats. Het was ontroerend om hem in de verte achter de bocht te zien verdwijnen.

De begrafenis donderdag was een groots , droevig en moedig gebeuren met toch ook weer fijne kanten. Het in familiekring napraten over Roland en het uitspreken en aanhoren van de vele herinneringen aan hem was prettig.
We zullen hem niet vergeten.

En nu we dan toch in NL zijn, beginnen we maar aan onze gewoonlijkefamile/vriendenronde.

Jullie zijn gewaarschuwd!

Pasen.

In christelijke kringen is dit het feest van de opstanding. En dat wordt gevierd, hier ook min of meer.
Op paaszondag hebben we hier in Esplas steevast de “ommelette de paque”, een maaltijd met onder andere lamskotelletten maar die draait om het hoogtepunt aan het einde, de met hete rum geflambeerde en met veel suiker overstrooide gebakken eieren.
Dat is een zuidelijke traditie waar we altijd graag aan mee doen.
Tot zover het leuke deel.

Want dan komen we thuis en krijgen we het niet onverwachte telefoontje van broer Jan.

Neef Roland heeft uiteindelijk zijn jarenlange strijd tegen die rottumor moeten opgeven.
Vanmiddag is hij overleden. En dat doet zeer, dat geeft verdriet. Zeker voor zijn ouders en broer en zuster, maar ook ons ook al staan we wat verder af.
Pasen heeft voorgoed een andere betekenis gekregen.

En morgen stappen we in de camper en reizen we af naar de Achterhoek.

Op de foto zien we Roland in andere tijden bij ons op bezoek op Chicane.

Storm.

De Autanwind waait al weer enkele dagen uit het oosten. En vandaag is het helemaal bar en boos, het zit tegen storm aan. En nu het avond is vallen er zelfs enkele druppels regen. We hopen dat die regen een beetje doorzet want ook hier is het erg droog, ook al zijn er hier voor zover ik weet nog geen paasvuurverboden uitgevaardigd.

Eigenlijk is het onaangenaam buiten en dus zit ik weer te doe-het-zelven in de douche. Tegels zetten en zo.

Het waait zo hard dat de kippen zich in een V-vorm hebben opgesteld om de wind het hoofd te bieden.
Dat zullen ze wel van de overvliegende ganzen geleerd hebben.

Tamarisje.

Meer is het niet, een mager, dun, schriel, miezerig, half dood boompje. Het staat langs het afrit naar het huis en probeert de naam van het huis eer aan te doen.

En dan te bedenken dat dit huis “les Tamaris” heet, je leest het goed: “les”, meervoud dus.
Dit lijkt nergens op.

En ze kunnen zo uitbundig bloeien, aan de overkant bij de buren staat een hele grote prachtige boom.

Dit kan zo niet, daar moet wat aan gedaan worden. Ik moet eens uitzoeken of ze makkelijk gestekt kunnen worden want dat is natuurlijk wel zo goedkoop.

Bezig.

Terwijl ik, zoals gewoonlijk, mij druk maak met de broodnodige verbouwingen en de nodige wandtegels aan de wanden van de toekomstige douche probeer te plakken, is het buiten stralend mooi weer.

Het naastliggende weiland is weer in beslag genomen door een kudde jonge koeien van het franse ras Limousine en die worden nauwlettend in de gaten gehouden door Anka.
Zo nu en dan vindt ze dat ze lang genoeg aan de draad hebben staan herkauwen en dan jaagt ze die beesten naar een andere hoek van het uitgestrekte weiland.

Zo hebben we allebei onze bezigheden.

Versleten.

Nu al versleten? Dat is snel.

Tenminste dat vind ik, een paar voorbanden moeten toch langer mee dan 25000 kilometer? Of heb ik dat mis en is dat normaal?
Maar als het mij geld kost vind ik het al gauw te vlug, dus daar kunnen we niet echt op af gaan.
Die voorbanden waren nog niet echt tot op de draad versleten maar ik heb toch wel graag enig profiel over voor de broodnodige grip op de weg.

Regelmatig staat er in Saverdun een camion met pneus. Het is discount, dus ik neem aan dat de prijzen aan de lage kant zijn. Daar zullen de plaatselijke garagehouders niet echt blij mee zijn, schat ik zo in.
En daar hebben ze dus die banden voor mij verwisseld. Volgens zeggen zitten er nu weer speciale camperbanden onder. Dat geloof ik dan maar, ik heb er geen verstand van.
Van het merk had ik nog niet eerder gehoord maar de prijs beviel me wel.

Nu ben ik natuurlijk benieuwd hoelang deze mee gaan.

Op z’n moslims?

Deemoedig op de knieën voor het donderdaggebed. Je zou het haast zeggen als je die foto ziet, maar niets is minder waar.

Natuurlijk is het niet zo makkelijk om een van alle kanten schuin aflopende vloer netjes en deskundig van plavuizen te voorzien. Daar moet je soms diep over nadenken en dat ligt heel dicht bij mediteren, zo te zien.

Maar ik probeer ook dit weer op eigen kracht voor elkaar te krijgen, zonder tussenkomst van hogere machten. En tot nu toe is dat aardig gelukt.

Voortgang.

Ja, als je dan toch niet met de camper op pad bent, kun je net zo goed nuttige dingen doen.

Dus ben ik nu bezig met het installeren van de inbouw-wc in de badkamer.

Ook dat is nog weer een heel gepuzzel, er is wel een uitgebreide montagebeschrijving bij bestaande uit een heleboel tekeningen, maar ik vind het niet erg duidelijk.
Dit terwijl ik toch een ervaren stripboek lezer ben.

Dan zal het wel aan mijn chronisch gebrek aan slimheid liggen.

Maar ik kan jullie beloven: het komt goed!

Zomer.

Het was heet deze week, tropisch warm zelfs. De thermometer passeerde de barrière van 30 graden.
Voor het eerst dit jaar konden we tot 12 uur ’s avonds op het terras zittend genieten van de nachtgeluiden in de natuur en van de vele lichtjes die je in de verte kunt zien.
Dat is mooi.

En we dachten met dit mooie weer ook maar eens met de camper een paar dagen naar de middellandse zee te gaan. Maar de weersberichten gisteravond gaven voor de kust een stormachtige wind van bijna 100 kilometer per uur aan en toen we vanmorgen wakker werden en het zeker 15 graden kouder was als gisteren hebben we daar maar van afgezien.
Dat stellen we uit tot betere tijden.

Dus hebben we ons maar nuttig gemaakt met het planten van tomaten en courgettes die we vrijdag op de markt gekocht hebben.

Badkamer.

Het weer is erg mooi, het was vandaag 29 graden bij ons onder het afdak. Zomerse temperaturen dus.

Maar desalniettemin gaan we gestaag verder met het restaureren van de badkamer.
Er is geïsoleerd, er zijn gipsplaten geschroefd en er zijn plafondschroten gespijkerd.
Met een beetje geluk en wat handigheid wordt het nog erg mooi.

Het kruikje van de weduwe.

Velen van jullie kennen dit verhaal, anderen misschien niet.

In het kort als volgt.
Heel, heel lang geleden woonde er in een ver land een profeet die wonderen kon verrichten. Op een dag kwam een heel arme weduwe naar hem toe die veel schulden had en nog maar één kruikje met olie.
Op voorspraak van die profeet speelde ze het klaar om heel veel vaten te vullen met olie uit dat kruikje. Het bleef maar stromen en ze had voldoende om haar schulden te betalen.
Eind goed al goed.

Ik het dat nooit echt geloofd, volgens mij zat er een dubbele bodem in.

Maar nu begin ik het te geloven, het kan echt.
Kijk maar naar onze gastank. De meter staat al tijden op 0 en toch blijft het gas maar stromen. De wonderen zijn echt de wereld nog niet uit.

Of zou hier ook een dubbele bodem in zitten?

Buurt.

Wij wonen op een mooie plek, daar heb ik al veel over geschreven en dat zal nu wel duidelijk zijn.

Maar het kan altijd nog weer beter.

Dicht bij ons staat een betrekkelijk nieuw huis en dat staat ook nog het grootste deel van het jaar leeg.
De eigenaren, een Whelsmen (een man uit Wales) en zijn Franse vrouw (dochter van de Esplasser chateaubewoners) komen er alleen tijdens de vakanties. Zoals deze week.

Erg vriendelijke mensen die ons gisteren uitnodigden om een aperitief te komen drinken. En dat doen we dan natuurlijk.
En zodoende hebben we dat huis eens bekeken. Van binnen natuurlijk ook erg mooi, het is gebouwd in de tijd dat de engelse pond nog veel waarde had en dat is te zien.

Maar de plek, het is maar 100 meter van ons vandaan maar het staat wel op het hoogste punt en dus is dus uitzicht rondom fenomenaal. In één woord geweldig. Je kunt bijna de hele bergketen van de Pyreneeën zien van kust tot kust.
En nadeel is dat het gebouwd is op de plek waar vroeger de plaatselijke korenmolen heeft gestaan en dat was dus wel de meest winderige plek die er te vinden was.

Maar mijn moeder zei het vroeger al: “je kunt niet alles hebben” en dus leggen we ons er maar bij neer dat iemand anders nog weer mooier woont dan wij.

Maar nu het tijdelijk weer bewoond is moeten we wel wennen aan buren zo dichtbij. Ze wonen op zwaai afstand en dat zijn we al vele jaren niet meer gewend. We moeten ons asociale gedrag een beetje aan de kant zetten en ons als goede noabers gedragen.

Moeilijk.

Soms moet ik elke dag weer wat nieuws leren. Vandaag is dat dus stukadoren.
Ik heb vaak stukadoors aan het werk gezien en ik had nooit de neiging om jaloers te worden op de beoefenaars van dat vak. Het is zwaar werk, vooral als er plafonds gestuukt moeten worden.

Het lijkt zo makkelijk, maar het valt nog niet mee om een muur zo vlak te krijgen dat er later een beetje fatsoenlijk en recht tegels op geplakt kunnen worden.

De oude tegels kunnen blijven zitten en dat scheelt weer een hoop gehak.
Want gelukkig is er tegellijm te koop waarmee nieuwe tegels over de oude gelijmd kunnen worden.
Dat beweert men althans.

De tijd zal het leren.

En Diny ?

En Diny was dit weekend druk met haar koortje. Een Catalaans koor was dit weekend op visite in Auterive en dus moest er zaterdag gezamenlijk gezongen worden.
Het was volgens Diny een koor met een goede dirigent en bar slechte zangers. Zo, dat is er uit!

En vandaag zijn ze met z’n allen naar Toulouse om die Spanjaarden de stad te laten zien.
Een rondwandeling door die prachtige roze stad onder leiding van een gids en aansluitend eten in een restaurant.
Die is dus de hele dag onder de pannen.

De Latou.

Vanuit ons huis kijken we uit over een toch wel redelijk diep dal.

En beneden in dat dal stroomt, zoals door bijna alle dalen, een riviertje.
Nou ja, riviertje, meer een beek. Ik weet eigenlijk niet wanneer een beek een rivier wordt. Hangt dat af van de breedte of de hoeveelheid water die er door stroomt?

Maar goed, vandaag zijn we eens op ontdekkingsreis gegaan naar dat beekje. Omlaag lopend door weilanden en door tarwevelden kom je vanzelf bij dat beekje uit.

En daar vind je langs het rustig kabbelende water een waar natuurgebiedje. Je hoort daar alleen het water stromen, watervalletjes ruisen en vogels kwinkeleren. Ook voor de wilde planten kenners zal er veel te zien zijn.
En zelfs kom je daar een bewoonde dassenburcht tegen.

Hoe vredig en romantisch.
Het is daarom dat we ons appartement “vue de Latou” gaan noemen.

Aanhankelijk.

Als we in de loop van de morgen even rust nemen voor het onmisbare kopje koffie geeft Anka blijk van haar (terechte) tomeloze bewondering voor de baas en poseert ze als een volleerd filmster voor de foto.

Je kunt het nog niet zien aan mijn kledij, maar het was vandaag een ontzettend mooie warme dag, een zomerdag gelijk. De korte broek heb ik in de loop van de morgen echt wel aangedaan.

En verder heb ik mij vandaag bezig gehouden met het aanleggen van enige waterleidingen.