Wij wonen op een mooie plek, daar heb ik al veel over geschreven en dat zal nu wel duidelijk zijn.
Maar het kan altijd nog weer beter.
Dicht bij ons staat een betrekkelijk nieuw huis en dat staat ook nog het grootste deel van het jaar leeg.
De eigenaren, een Whelsmen (een man uit Wales) en zijn Franse vrouw (dochter van de Esplasser chateaubewoners) komen er alleen tijdens de vakanties. Zoals deze week.
Erg vriendelijke mensen die ons gisteren uitnodigden om een aperitief te komen drinken. En dat doen we dan natuurlijk.
En zodoende hebben we dat huis eens bekeken. Van binnen natuurlijk ook erg mooi, het is gebouwd in de tijd dat de engelse pond nog veel waarde had en dat is te zien.
Maar de plek, het is maar 100 meter van ons vandaan maar het staat wel op het hoogste punt en dus is dus uitzicht rondom fenomenaal. In één woord geweldig. Je kunt bijna de hele bergketen van de Pyreneeën zien van kust tot kust.
En nadeel is dat het gebouwd is op de plek waar vroeger de plaatselijke korenmolen heeft gestaan en dat was dus wel de meest winderige plek die er te vinden was.
Maar mijn moeder zei het vroeger al: “je kunt niet alles hebben” en dus leggen we ons er maar bij neer dat iemand anders nog weer mooier woont dan wij.
Maar nu het tijdelijk weer bewoond is moeten we wel wennen aan buren zo dichtbij. Ze wonen op zwaai afstand en dat zijn we al vele jaren niet meer gewend. We moeten ons asociale gedrag een beetje aan de kant zetten en ons als goede noabers gedragen.
