Mistig.

Toen we dankzij die wintertijd die ook hier in Zuid-Frankrijk toegeslagen heeft, veel te vroeg wakker werden wisten we al: dat wordt niks vandaag. Wat was het een kleine wereld, vanmorgen.

En wie schetst onze verbazing en vreugde dat, toen die mist verdamp was, er weer een stralend zonnetje op ons neer scheen.
Een onverwacht mooie dag werd ons weer toegeworpen.

Een echte ZONdag.

Amateurs!!!

Wij hebben een verwarmingssysteem dat ik in NL nog nooit had gezien. Het geheel bestaat uit een radiator met daar om heen een plaatstalen kast. De temperatuur is min of meer te regelen door een klep open of dicht te draaien.
Dat leek me eigenlijk niks af en dacht dat ik alles wel een keer zou moeten vervangen om goed warm te zitten.
Maar dat valt wel mee, hebben we afgelopen winter geconstateerd.

Nu werd het toch tijd om die plaatstalen kast eens op te knappen.

Diegene die dat vroeger ooit geverfd heeft had blijkbaar niet het idee dat die kast ook losgehaald kon worden. Hij/zij heeft in één keer de muren geverfd en in één moeite door ook de verwarming mee gestreken. Grote klodders verf zijn toen naar beneden gedrupt.
En dat kan ik nu allemaal weer in orde brengen.

Maar het komt goed en het is prima werk tijdens deze koele en natte dag!

Dolgelukkig.

Anka is heel erg blij met haar nieuwe speeltje dat (helaas niet goed te zien)naast haar in de mand ligt. Ze past er heel goed op en wil het geen seconde alleen laten.
Zelfs weigerde ze gisteravond naar binnen te komen toen ik haar uitnodigde om lekker bij de warme kachel te gaan liggen.

Dat nieuwe speeltje……gevonden aan de kant van de weg, vermoedelijk doodgereden door een auto. Eén van de zeldzame konijnen die hier rondhuppelen.
Het is onduidelijk wie het kadaver bij huis heeft gesleept, de hond of de kat. En ook wie het al half had opgevreten, want in de mand lag alleen nog het onbeschadigde voorstuk met de kop.

Tegen de nacht heb ik het leuke speeltje maar opgepakt en onbereikbaar voor hond en kat weggeborgen.

Brandende wolken.

Wel eens gezien, brandende wolken?
Wij nog nooit eerder en het is in het echt een fantastisch gezicht. De ondergaande zon geeft soms erg mooie effecten.

Zo was het vandaag. Gisteren was het wat anders, gisteren moest ik zo nodig weer aan de slag na 2 weken niks doen.
Ik heb in de gauwigheid een afdak achter mijn werkplaats geknutseld. Daar is dan weer mooi ruimte voor het brandhout. Of iets anders.

Goede dag.

Als het hier regent, sneeuwt het daar. En dat “daar” is dan in de bergen waar we zo’n mooi uitzicht op hebben. Het is de eerste keer dit jaar dat het daar zo wit is. Want ja, het heeft hier geregend, 4 millimeter zat in de meter en dat is dan alles tot nu toe in oktober
Maar met de warme zon die er nu overdag op schijnt zal die sneeuw niet lang blijven liggen, schat ik zo.

En als je dan nagaat hoeveel regen we op onze kop hebben gehad tijden onze NL-reis! Het is ongelijk verdeeld in de wereld. Ik zag en hoorde gisteren wel een meteogoerou op de televisie beweren dat het hier in het zuiden alarmerend droog is en daar kon hij best wel eens gelijk aan hebben.

Maar met dit mooie weer had ik mooi gelegenheid om het opgelopen vuil eens degelijk van de camper af te spoelen. Ook al weer veroorzaakt door de vele regens onderweg.

En dan als klap op de vuurpijl kreeg ik vandaag bij de kaasboer bij de aankoop van een stuk kaas een groot stuk verse worst en een blikje paté mee naar huis. Dat had de kaasboerin kennelijk voor mij weggelegd na het slachten van haar vette varkens. Omdat ik het verdiend heb, zullen we maar zeggen.

En dat was nog niet alles, bij het aansluitende bezoekje aan Ena en Ruud die daar in de buurt wonen, kreeg ik een paar heerlijke gerookte palingen mee. Zelf klaargemaakt en gerookt door palingspecialist Ruud.
Die hebben we aan het eind van de middag onder het genot van een glaasje wijn en ons koesterend in de warme namiddagzon, meteen maar eens lekker opgekloven.
Heerlijk.

Een zware tol.

We zijn weer thuis na een driedaagse tocht over ’s heren wegen.
Eerst via de Duitse autobahnen naar het zuiden tot nabij de franse grens, alwaar we konden overnachten op de erg rustige parkeerplaats van een oude citadel.

Dinsdag hebben we een beetje door de Vogezen gezworven. Dat is een prachtig gebied met veel dorpen met Duits klinkende namen en een Duits aandoende bebouwing. En toch spreken de bewoners Frans, zij het met een erg sterk Duits accent.
Geen wonder dat er zo nu en dan een Duitser de kop op steekt en beweert dat die streek toch zeker bij Duitsland moet horen.

We hebben na die dag met prachtig mooi weer, overnacht op een parkeerplaats bij een sportveld. Dat had erg mooi kunnen zijn, ware het niet dat heel dichtbij een kerk stond met prachtig klinkende bronzen klokken. Dat geeft een ontzettend mooi geluid, maar als ze zich de hele nacht 4 x per uur laten horen is het wat minder mooi.

Tegen de morgen aan werden we gewekt door een hevige regenbui die op het dak klaterde.
Zodoende waren we vroeg wakker en ook weer op pad.
De avond daarvoor had ik uitgezocht hoe we verder wilden richting zuiden. Volgens de tomtom was de weg naar Esplas via de tolwegen ruim 600 kilometer lang en zou 6 uur duren.
De route zonder autowegen was niet veel korter maar zou 11 uur in beslag nemen.

Gezien de hevige regen die van geen ophouden wist, hebben we voor de snelle, doch erg dure route gekozen. Maar goed ook, want halverwege de morgen regende het nog steeds pijpenstelen en dan is de toeristische route ook niet leuk meer.
Ongeveer 100 euro armer door het tolgeld kwamen we tegen half zes aan bij les Tamaris, waar ik bij inspectie één kip miste. Die zal het loodje hebben gelegd, ondanks de goede zorgen van Mitzi. Kan gebeuren.

Hoogtepunt.

Hiervoor zijn we eigenlijk in Nederland. Het grote feest van Moniek en Edwin die op de kop af ongeveer twaalfeneenhalf jaar zijn getrouwd. We zijn er voor uitgenodigd en wat doe je dan? Juist, dan ga je toch?

En je ziet de familie weer eens zo’n beetje compleet bij elkaar en dat gebeurd ook niet vaak. Meestal zijn wij er niet bij.
Maar het feestje was erg leuk, de muziek goed en het eten smakelijk.
En morgen? Morgen gaan we weer op huis aan.

Op reis.

Zijn we er nog? Ja hoor, we zijn er nog. In Nederland dan wel te verstaan.

Na een keulse reis door dat soms koude, soms natte en soms mooie zonnige land staan we nu even in de achterhoek ons op te maken voor het feestje van Moniek, morgen, en dan trekken we daarna alweer richting zuiden. De tijd vliegt zoals velen dat kunnen beamen.

Gisteren hebben we met een tuinspecialist de (on)mogelijkheden doorgenomen van het maken van een mooie, verantwoorde en vooral arbeidsarme tuin bij les Tamaris. We zijn benieuwd naar dat uiteindelijke plan.

Franse streken.

Het is bijna niet te verdragen, het is te zwaar. De eerste dag reden we richting Millau, om te doen wat ik al lang wilde: een keer over de hoogste en langste

viaduct van Europa, zo niet van de hele wereld te rijden. Dat was nogniet zo zwaar, dat vond ik nog wel leuk om te doen.

Maar het weer! Het was zonnig en warm, korte broeken en t-shirtenweer. En dan wordt het avond en dan moet al een jas aangetrokken worden. En dan volgt er een nacht met storm, regen en kou.

We vallen zo in één nacht in de herfst en dat is een gruwelijke overgang. Zo gruwelijk dat Diny ook meteen snipverkouden is. Maar we zetten door en dus zitten we nu, na een tocht door de mooiste streken van Frankrijk, al weer bij Marcel en Sylvie in Aiglemont. Wel in de regen natuurlijk, maar dat hoort zo in de Ardennen.

Vakantie.

Nee, dat is het eigenlijk niet. Het is gewoon even weer wat anders, want altijd in Zuid-Frankrijk in de warme zon zitten verveeld ook wel eens. (grapje!)

Dus pakken we morgen de camper en gaan richting noorden, richting herfst met zijn regen en kou. Tenminste als we de weerberichten mogen geloven. Maar de camper kan goed verwarmd worden en hij lekt niet, dus wat kan ons gebeuren.

En we zien wel wie we allemaal tegenkomen op deze reis.

Sportief.

Dat tai chi schijnt dus een echte sport te zijn. Er moet tenminste een doktersverklaring komen dat je lichamelijk in staat bent om zonder al te grote risico’s daar aan mee te doen. Een verzekeringskwestie.

Ook dat nog, dacht Diny, maar omdat je niet voorzichtig genoeg kunt zijn als je 65 en dus stokoud bent, heeft toch maar een afspraak gemaakt met de huisarts.
En na een beetje kloppen en een beetje luisteren verklaarde vrouw dokter haar voldoende gezond om te kunnen tai chiëen.

Ze kan er tegen aan.

En verder is ook het schoolseizoen weer begonnen. Er moet weer frans gelest worden.
Nu komt de leraar eens niet aan huis, maar moet zij naar een andere medecursiste, 5 kilometer verderop.
En omdat ze toch zo sportief is, gaat ze met de schooltas op de rug op de fiets.

Flinkerd!

Er is er één jarig,

Hoera, hoera. Dat kun je wel zien dat is zij.

Het heeft even geduurd, maar ze heeft het toch maar mooi bereikt. Wat een leeftijd, 65 jaar.
En nu eindelijk een eigen inkomen, dank zei vadertje Drees, wie kent hem nog.

Veel bezoek is er niet geweest vandaag, (dat krijg je als je niemand uitnodigt) maar de mailbox liep over van de schriftelijke felicitaties en de telefoon ging tot laat in de avond.
En dat allemaal met stralend mooi weer.

Perfect!

1 oktober.

Het is gelukt, we hebben tot en met de laatste dag van september buiten kunnen zitten tot 12 uur ’s nachts. Wie dat wilde natuurlijk, we hoefden niet persé op dat tijdstip te wachten alvorens te gaan slapen.
En het lijkt er op dat het in oktober onverminderd doorgaat met het warme weer.
Het kan ons niet lang genoeg doorzetten.

Op de foto zie je een tot op het bot beledigde hond.
Ik vond om een goede reden (ze lag steeds voor de deur hopeloos in de weg) dat zij maar eens even in haar mand moest gaan liggen. Ze weigerde dat ronduit en liep alle kanten op, behalve richting mand.
Uiteindelijk na enige stevige aandrang mijnerzijds ging ze, al mopperend en zuchtend, chagrijnig liggen waar ze hoorde. Ze heeft me een uur lang niet meer aangekeken.

En nu gaan we zitten wachten tot straks eindelijk de restaurants open gaan om alvast een voorschot te nemen op de 65 verjaardag van Diny, morgen.
We hebben er al één uitgezocht.