Het is bijna niet te verdragen, het is te zwaar. De eerste dag reden we richting Millau, om te doen wat ik al lang wilde: een keer over de hoogste en langste
viaduct van Europa, zo niet van de hele wereld te rijden. Dat was nogniet zo zwaar, dat vond ik nog wel leuk om te doen.
Maar het weer! Het was zonnig en warm, korte broeken en t-shirtenweer. En dan wordt het avond en dan moet al een jas aangetrokken worden. En dan volgt er een nacht met storm, regen en kou.
We vallen zo in één nacht in de herfst en dat is een gruwelijke overgang. Zo gruwelijk dat Diny ook meteen snipverkouden is. Maar we zetten door en dus zitten we nu, na een tocht door de mooiste streken van Frankrijk, al weer bij Marcel en Sylvie in Aiglemont. Wel in de regen natuurlijk, maar dat hoort zo in de Ardennen.
