Het is ook wel een beetje treurig voor dat vrolijke beestje.
Gisterenmorgen kwam Blackie weer vrolijk enthousiast
kwispelend ons erf oplopen. Hallo, daar ben ik weer! Een vijf meter lange ijzeren ketting sleepte ze
achter zich aan. Vermoedelijk dus losgebroken uit haar strafkamp. Niets houd
haar tegen om bij ons te zijn, waar het leven goed is.
Aan het eind van de middag kwam haar baas haar weer ophalen.
Hij riep haar bij zich, maar ze verroerde geen poot en bleef braaf naast mij
staan en ze keek mij aan of ze zeggen wilde: moet dat nu echt, mag ik niet hier
bij jullie blijven?
Nee; dat mag niet. En ze zal nu nog steviger worden
vastgebonden, vermoed ik.
Zielig!
