Leve de koning.

Natuurlijk hebben we vandaag mee gejuicht bij de inwijding van onze nieuwe koning. Het is tenslotte niet niks zo’n verandering. Van nu af komt alles weer goed.

En natuurlijk waren we nieuwsgierig naar wat er deze dag allemaal te beleven viel in les Pays Bas. Gelukkig liet Orange(!) ons vandaag niet in de steek en konden we online kijken naar de gebeurtenissen. Dat is wel eens anders.

Dus het computertje stond vandaag op het aanrecht  en voor de sfeer staat Diny een worteltje schrappen, tenslotte is het oranje boven vandaag.

Op uitnodiging van de Nederlandse consul honoraire en de burgemeester van Toulouse zouden we 2 mei ook nog naar een koningsreceptie kunnen gaan in het stadhuis van Toulouse. Vermoedelijk is dat iets waar alle Nederlanders in-en om Toulouse naar toe kunnen gaan om samen in alle verbondenheid op de gezondheid van onze nieuwe vorst te toasten. Dat zouden we kunnen doen! Maar ja, dan is Marcel jarig en we moeten kiezen.

Wat een toestand.

Wat te doen op deze bijna winterse dagen? Het regent en het is koud buiten, zo koud dat Anka en ik geen zin hadden om zelfs maar een korte zondagmorgenwandeling te maken. En dat zegt toch wel wat.

Dus verstop ik me maar in mijn hobbykeet om nuttige dingen te doen zoals het opnieuw in de verf zetten van de tuinbanken. Daar sta ik droog en uit de koude snijdende wind. Zo ben ik toch een beetje nuttig bezig. 

En als het helemaal niet meer gaat dan pak ik mijn E-reader en ga bij de kachel een boek zitten lezen.

Of ik ga me kwaad zitten maken over de dreigende Europees wetgeving die de teelt van en handel in zaaigoed aan banden probeert te leggen. Zou het werkelijk zo ver komen dat zelfs ik nog moeizaam de barricaden op moet klimmen om te protesteren tegen dit soort Monsanto en consorten bevoordelende maatregelen?

En nu ik toch aan het mopperen ben over Monsanto: ik sprak laatst met iemand die vrolijk zat te beweren dat hij kwistig strooide met het landbouwvergif Roundup. Hij vond het niet zo mooi dat er lang gras door het gaas om zijn tuin groeide, dus spoot hij dat maar weg met dat vergif. Nu lees ik over onderzoeken die uitwijzen dat dat spul behoorlijk kankerverwekkend kan zijn. Die beste man had dan ook al enige chemokuren achter de rug. Zou er een verband zijn?

De zeven dwergen.

Niet alleen wijzelf moeten ons kunstmatig verwarmen, ook de jonge kuikens moeten warm gehouden worden onder de rode lamp. Moederloos houden ze zich staande in deze wrede koude wereld. Wezenloos kijken ze om zich heen op zoek naar de warme zon.
Ach, was het maar zomer!

Brrrrrr.

Twee avonden achter elkaar hebben we met onze gasten tot laat buiten gezeten te klassineren. Een redelijke temperatuur en volle maan, dus wat wil je nog meer. Hoe romantisch.

En nu? Nu is het tinnef. Het is koud en het regent, het is zo koud dat de kachel weer aan moet om het behaaglijk te hebben. Is het niet schandalig? Ja toch?

En dat terwijl ik vanmiddag nog bij een lekker temperatuurtje deze prachtig bloeiende seringen kon fotograferen. Is het niet mooi? Ja toch?

Hoog bezoek.

Nou ja, hoog--------, bezoek dus.

Jan en Sabine genieten een poosje van het warme zuiden. Want warm is het, tenminste in de zon en uit de wind.Dat wordt verbrande velletjes, vanavond!

Voor Diny mag het zo te zien nog wel wat warmer worden voor ze zich echt aanpast aan de warmte. Zij is wat voorzichtiger. Maar wij zijn dan ook reeds aan veel mooi weer gewend.

En die beide grote dames die achter de schuur aan de dogpin liggen vinden het ook prima in de schaduw.

Feest.

Deze zondagmiddag stond in het teken van een feestje. Een feestje van Paul en Mizi. Paul was jarig en Mitzi bijna. We mochten tevens dienen als proefkonijn voor alle lekkere hapjes die ze de, hopelijk in grote getale aankomende, vakantiegasten gaan voorzetten.
Het kon er goed mee door......wat zeg ik: die hapjes waren erg lekker. Grote klasse.

Tevens mocht ik weer een groot aantal Nederlanders begroeten die we gemiddeld zo één keer per jaar ontmoeten. Ja, bij Mitzi en Paul.

En Diny? Diny mocht optreden met haar koortje. Ze was van plan om snel even haar nummers te zingen en dan ook op het feestje te komen. Maar vanwege de gebruikelijke chaotische organisatie liep het daar volledig uit de hand wat de tijd betreft, zodat ik de hele middag de honneurs alleen moest waarnemen. En dat is wel gelukt, ook al omdat we er erg mooi weer bij hadden. De pet moest er bij op!

Voorjaar in Esplas.

Nu is het dan ook echt voorjaar. De kuikens kruipen met veel moeite uit het ei want dat is hard werken voor die beestjes. Een eierschaal is niet zomaar doorbroken. Ze hebben wel een beetje pech want de kloek die ze had moeten uitbroeden laat het afweten. Toen ze één kuiken dat net was uitgekomen had platgetrapt, heb ik haar van haar taak ontheven en heb de broedmachine het werk laten doen. En nu gaan ze moede(r)loos onder de warme lamp. Op techniek kun je tenminste vertrouwen.

En de koeien van de buren mogen naar graziger weiden sloffen. Nu heeft Anka ook weer wat extra dieren om zich heen om af te blaffen.

En dat allemaal op een zondagmorgen in april.

Muisje.

Als de hond van huis is dansen de muizen. En het spreekwoord heeft gelijk maar daar is het ook een spreekwoord voor. Of was het de kat die weg was?

Hoe dan ook, toen we terug kwamen van onze reis was het een puinhoop in de provisiekast. De rijst, de koekjes en het broodmeel waren behoorlijk aangevreten.

Eén muis bleek ook nog trek te hebben gehad in oude kaas wat al maandenlang in een op scherp gezette muizenval had liggen uitdrogen. Fransen en blijkbaar dus ook franse muizen houden van kaas als dessert, ik weet niet waarom. Het heeft hem zijn leven gekost want de muizenval deed wat hij moest doen: dichtklappen.

Einde verhaal.

Nee, toch nog niet. Over de hond gesproken, vanmorgen zag ik in de schuur, waar Anka slaapt, twee aangevreten helften van een dood konijn liggen. Behoorlijk onsmakelijk. Vermoedelijk hebben die twee helften ooit één heel konijn gevormd. Nu is het maar de vraag, hoe komt dat kadaver in de schuur en vooral, heeft Anka dat konijn zelf vermoord? Zij kan onmogelijk een haas of een konijn laten lopen zonder er als een hazewindhond achteraan te rennen. Maar of zij ze ook om zeep helpt als ze de kans krijgt? Zo ja, dan is ons lieve hondje die geen vlieg kwaad doet, een moordend monster.
Maar het is natuurlijk erg aardig van haar dat ze ook nog stukken over laat voor de baas. Eet smakelijk!
 

Dentist.

Ik had recent enkele tand-en kiesvullingen verloren. En dan moet je, om problemen te voorkomen, eigenlijk direct een afspraak maken met de tandarts. Moedige mensen doen dat ook, maar ik ga bij wijze van spreken liever naar de kapper dan naar de tandarts, dus het was er nog niet van gekomen.

Maar één ervan begon toch wat pijn te doen en dus heb ik vanmorgen de stap genomen om te bellen. Wat schetst mijn verbazing en ontzetting: als ik er binnen 10 minuten zou zijn werd ik direct geholpen. Nu kan niemand binnen 10 minuten de 10 kilometer naar Saverdun overbruggen, maar ik zei dat ik er zou zijn. Sneller kun je toch niet geholpen worden, nietwaar?

Binnen 20 minuten stond ik daar op de stoep en de piepjonge tandarts en zijn even oude assistente stonden me al op te wachten. Ze hadden al wachtend in de computer gekeken maar ze konden geen dossier van mij vinden, terwijl ik toch gezegd had dat ik al eerder bij hun was geweest.

Maar we kwamen er overeen dat ik dan lang geleden bij zijn voorganger  moest zijn geweest waar hij de praktijk van had overgenomen en die had toen nog geen computer en dus ook geen elektronisch dossier over mij. De goede man was intussen met pensioen gegaan.

Om kort te gaan, de beste man heeft met enkele noodvullingen de ergste schade gerepareerd en met een afspraak voor volgende week voor de definitieve reparatie kon ik weer gaan.

En dat geintje koste me het luttele bedrag van 23 euro, welk bedrag ik volledig hoop terug te ontvangen van de verzekering. Dat is weer eens wat anders als ieder jaar duizenden euro’s bijbetalen voor de ziektekostenverzekering.

 En Diny? Diny is druk met de groentetuin.

Thuis.

En dan ben je zo maar weer heelhuids thuis. We hebben nog een deel van die vreselijk loodzware fietsroute comfortabel afgelegd met de camper. Man, man, wat een steile bulten!! Daarna waren we het zat en zijn we zo vlug mogelijk op huis aan gereden, evengoed nog meer dan 500 km.

Alles werd weer in goed staat aangetroffen. We moesten wel constateren dat het voorjaar in alle heftigheid had toegeslagen. De kersenbomen bloeien volop en het gras “broest” de grond uit. Waardoor het vandaag dus ook grasmaaidag was.

groene weg.

Wij vernamen van een zeer goede bekende dat hij van plan is de groene weg te fietsen. Een fietsroute van Zuid-Frankrijk naar NL. Een heel eind dus.
Omdat wij toch weer terug moeten naar dat zelfde Zuid-Frankrijk, meenden we er goed aan te doen om die route eens te inspecteren. Even onderzoeken of die zeer goede bekende van ons dat wel aan zou kunnen.
We zijn nu ongeveer aan het einde van kaart 1 en hebben de Eifelvariant gereden, de rest volgt de komende dagen. We zijn erg mooie en ook minder mooie streken door gekomen. En steile heuvels dat ze daar hebben!!

Op dit moment staan we geparkeerd aan de rivier de Saone, bij een jachthaven. Met gratis wifi, vandaar dit bericht.

eindelijk, maar toch.

Heel veel jaren geleden hebben wij, mijn broer Jan en ik, onze eerste wankele schreden op het noaberpad gezet. Nu na vele onderbrekingen omdat ik zo nodig naar Frankrijk moest verhuizen, is de route eindelijk helemaal afgerond. We hebben figuurlijk onze tenen in de Rijn gedompeld, het eindpunt van de lange reis.
We hebben het onderweg gevierd met een bordje poffertjes met warme kersen, vanille ijs en slagroom. Nooit eerder geproefd, maar lekker!!!!

Bericht van in leven zijn.

Weer terug, niet in Frankrijk maar in de lucht. Ik had problemen met het google wachtwoord en nu opeens niet meer. Wonderlijk.
Mijn geliefde lezers en lezeressen zullen wel gedacht hebben van waar blijft die vent met zijn verhaaltjes. Ik hoop dat jullie de moed niet opgegeven hebben en toch nog weer kijken.
We zijn dus onderweg in NL na een zwerftocht van drie dagen door FR. met erg mooi weer, ondanks de bittere kou. En zelfs in NL valt het allemaal hard mee. Mooi toch?