Wie daagt wie nu uit?

Wandelen door woeste streken.

En een beetje rust op z'n tijd.

In de snoepjesfabriek.

Onvoorstelbaar mooie natuur in de Chevennen

Op bezoek bij een drankfabriek in de Vogezen

Aan de Loire

Tuinman.

Vanavond heb ik met enige weemoed afscheid genomen van mijn laatste creatie.
Deze houterige tuinman moet nu zijn verdere leven slijten bij Mitzi en PP. Die kunnen wel enige hulp gebruiken bij het onderhouden van hun tuin.

Maar daar stond dan wel weer een gezellige avond tegenover met veel lekkere hapjes. Ook werd er weer eens bijgepraat met een aantal Nederlanders die ook in deze buurten wonen.

Eerste en laatste poging.

 Na vele dagen van schaven, zagen, beitelen en schuren kwam er uiteindelijk een vorm te voorschijn van iets dat in de verte op een afbeelding van een hond lijkt.

Nu mogen mensen die er meer verstand van hebben als ik, vertellen of het ook werkelijk iets weg heeft van de gevraagde en beloofde duitse herder.
Zo ja, dan is iedereen blij.
Zo neen, dan zal ik professionele hulp moeten zoeken om mijn bittere teleurstelling te verwerken.

Roept u maar!

Kers(t).

Het boezeweer doet denken aan kerst, maar de kersen zijn rijp dus moet het haast wel mei zijn.

We zitten achter het raam bij de warme kachel naar buiten te kijken. We zien de vlaamse gaaien, de eksters, de kraaien, de spreeuwen, de merels, de wielewalen en nog ander gevleugeld ongedierte in grote getale af en aan vliegen om hun deel van de kersentaart vroegtijdig uit de boom te plukken. Hun jongen varen er wel bij.

De ellende is dat zij al genoegen nemen met de halfrijpe kersen, terwijl ik wil afwachten tot ze lekker rijp zijn.
Tussen de buien door heb ik een halfslachtige poging gedaan om de rijpste exemplaren van de boom te plukken voor eigen gebruik. Dit gaat onder luid protest van diverse boze aanvliegende vogels die mij op het laatste moment in de boom zien staan.

Zij zien mij echt als een vogelverschrikker.

Kunstig.

Vandaag even een bezoekje gebracht aan Vals, je weet wel, dat pittoreske dorpje met die bijzondere kerk, waar Lisa en Nicole met de ijverige en onmisbare hulp van Peet een restaurant aan het op-en inrichten zijn.

Niet alleen om de bloeddrukmeter terug te geven aan de rechtmatige eigenaar, maar ook om een blik te werpen op de nieuwe oude fresco's die door een zus van Nicole op de muur van het toekomstige restaurant zijn aangebracht.
Deze fresci zijn gemaakt naar het voorbeeld van de nog veel oudere afbeeldingen in de kerk.

De toekomstige uitbaatster Lisa was er even niet want ze moest, dankzij de bezuinigingsdrift van de nederlandse overheid, "even" heen en weer naar de nederlandse ambassade in Parijs om een paspoort te bemachtigen. De nachttrein heen en de nachttrein terug.

Terwijl dat tot verleden jaar zo makkelijk kon bij het consulaat in Toulouse.
Dank je wel Rutte, de expats zijn trots op jou!!!!

Verdwalen in eigen achtertuin.

Nou ja, eigen achtertuin: bij wijze van spreken dan.
Omdat ome dokter me gezegd heeft dat veel wandelen erg goed is voor mijn hart en bloedvaten heb ik ook maar eens een maandagmiddagwandeling ondernomen. Een struinwandeling door bos en wei, dit tot grote vreugde van Anka.

Ik heb daar zo vaak gelopen dat ik meen precies de koeienpaadjes te kennen waar we langs kunnen. Maar omdat ik deze keer eens de route andersom wilde lopen kwam ik meteen zwaar in de problemen.
Je kijkt dan weer heel anders tegen het leven aan, ik bedoel: tegen de natuur.

Dan steek je maar zo eens een verkeerd beekje over en kom je door een onbekend weiland uit om een plek waar je helemaal niet wilt zijn. Dan loop je vast tegen een weiland vol schapen waar ik voorzichtigheidshalve toch maar niet met de hond door wil lopen.

Zo loop je dan maar zo 5 kilometer om.

Maar het is voor een goed doel, zullen we maar zeggen!

Meten is weten.

Ik had zo'n ding geleend van Peet. Wat voor ding? Een bloeddrukmeetding!
Dat had ik beter niet kunnen doen want toen kwam aan het licht dat mijn bloeddruk aan de hoge kant is.

En om dat te laten controleren door deskundigen die daarin hebben doorgeleerd, kwam ik vervolgens in het medisch circuit terecht: huisarts, bloedonderzoek, cardioloog, apotheek.

Aan het einde van dat liedje, dat ruim een week duurde, zit ik dan met een hoop tabletten die ik de komende maanden mag slikken in de hoop dat die bloeddruk zakt en zich stabiliseert. Voorzichtigheid voor alles!

En laat nou de plaatselijk Lidl uitgerekend nu een superdeluxe digitale bloeddrukmeter in de aanbieding hebben, welke ik direct gekocht heb zodat ik het geleende exemplaar zsm terug kan brengen.
Met medeneming van een een aantal verse eitjes van eigen kippen die, zo heb ik ontdekt, goed in de smaak vallen. Dit ter compensatie van het aangedane ongemak.

Schaduwzijde..

Momenteel is het weer eens warm, om niet te zeggen zeer warm. De thermometer bereikt makkelijk de 30 graden. En dat is best fijn!

Maar, het heeft ook zijn schaduwzijde. Of beter gezegd géén schaduwzijde. En dan is het al gauw te warm.

Om voor het huis op het terras iets meer schaduw te creëren ben ik vandaag creatief geweest met, nee niet met kurk, maar met riet.
Het is de bedoeling dat diverse klimplanten zich langs de palen omhoog gaan slingeren om met hun bladeren voor schaduw te zorgen. Maar daar kunnen we niet op wachten, dat duurt veel te lang.
Dus moeten die rietmatten die taak tijdelijk vervullen.

En het geeft meteen een beetje een tropisch tintje aan het geheel.

Uitgedaagd.

Dat zou ik eigenlijk niet moeten doen, mij laten uitdagen. Want mocht mij datgene waar het over gaat onverhoopt eens niet lukken, zit ik weer met een trauma. En hoe kom je daar dan weer van af.

Maar  goed, het is niet de eerste keer dat ik een hondje heb proberen te maken. Dus het is een poging waard.
En nu maar hopen dat het ooit echt op de duitse herder gaat lijken, zoals de bedoeling is.

Zo niet, dan zeg ik dat het een vuilnisbakkenras moet voorstellen. dan lijkt het altijd wel een beetje.

Zondagmorgen.

Er zijn mensen die vaak apen en beren op hun pad verwachten, ik hoor daar niet bij.
Maar ook mij overkomt wel eens iets onverwachts: namelijk dat mijn wandelpad dichtgegroeid is met brandnetels.

Gelukkig is het nog redelijk vroeg op de morgen en is het al wel mooi weer, maar nog niet zo warm dat ik de korte broek al aan heb getrokken.
Dus kan ik mijn weg vervolgen met vreugde en zonder vrees overmatig geprikkeld te worden.

Ik loop hier door een mooi eenzaam gebied,(welbekend bij een deel van de Ebbersclan) waar de hond uitzinnig van vreugde rond struint om de oorzaak van alle lekkere geuren op te sporen en waar rond om de nachtegalen hun hoogste lied kwelen en waar de bijen uitzinnig rondzoemen op de bloemen van de acacia's.
Dat belooft weer een mooie honingoogst te worden.



Dat brengt me op de diepzinnige gedachte dat de mensheid daar later  nog wel eens problemen mee kan krijgen.
Als die bijen het zat zijn om uitgebuit te worden en ze steeds maar weer afgescheept met een beetje suikerwater de winters door moeten komen. Je reinste slavernij! Hun verre nakomelingen gaan ooit vast en zeker schadevergoeding eisen.
Maar daar gaat dit blog verder niet over.

Fifike vertaling.

Het is soms niet bij te sloffen. Bijna iedere dag komt er een nieuw strip uit van Fifike.

Maar omdat de tekenaar die figuren altijd Frans laat praten, mag ik steeds weer proberen om die Franse tekst in het Nederlands om te zetten. En om met die Nederlandse tekst zo goed mogelijk het oorspronkelijke verhaaltje te pakken is niet altijd even makkelijk.

Maar daar heb ik dus een paar ouderwetse joekels van boeken bij nodig. Een Kramers woordenboek Frans-Nederlands en "le petit Robert", een heel dik boek waar alle Franse synoniemen van alle Franse woorden in staan. Ook erg handig.
Eigenlijk nog makkelijker dan alle online woordenboeken!

En het is ook nog nuttig voor de ontwikkeling van mijn Franse woordenschat. Want die is nog lang niet zo als het zou moeten zijn.

Creatief.

Wat doe je als er geen sneeuw ligt en je toch met je ski's aan de gang wilt.
Ja natuurlijk, dat kun je er altijd nog een comfortabele zitbank van maken.

Gezien bij (waar anders) de Zwitserse buren.

Hondjesfabriek.

Ik zit mij voor het vensterglas

onnoemlijk te vervelen

Ik wou dat ik twee hondjes was

dan kon ik samen spelen

Nu heb ik het niet zo zeer over mezelf, want voordat ik me onnoemlijk ga vervelen pak ik een stuk hout en ga er een figuurtje uit hakken, zagen, beitelen of snijden. Die werkwijze is afhankelijk van waar ik op dat moment zin in heb.

En dan ben ik zo weer een paar uur goed besteed verder.

Misschien vind ik er zelfs nog wel eens een koopman voor.