Feestje.

De gedekte tafels in de tent. Dat belooft wat.

De buren waren jarig geweest en zijn ongeveer 60 jaar geworden. En dat moest gevierd worden met de familie, vrienden en ook bijna de hele buurt. En dat moest groots gevierd worden, zo groot dat de Esplasser feesttent er voor opgezet moest worden.

Ook wij waren uitgenodigd. 

Het was me het feestje wel; na een heel lang aperitiefmoment mochten we aan de mooi gedekte tafels plaatsnemen voor de onvermijdelijke maaltijd. In Zuid-Frankrijk is er geen feest zonder lekker eten en de bijbehorende wijnen.

Tijdens de maaltijd ging ook de muziek los. Het viel ons op hoe onvoorstelbaar hoeveel energie de Franse dames hebben. Eenmaal in beweging gekomen was er geen houden meer aan. Gedanst moest er worden. En gedronken!

Wij hebben dit vanuit ons hoekje met bewondering en waardering gadegeslagen.

De gasten begroeten elkaar steevast met twee kussen in de lucht, tenminste de dames onderling en de dames en de heren onderling. De heren kussen alleen als ze elkaar goed kennen. Zoals Didier, het feestvarken, en ik bijvoorbeeld.

Tot algemeen genoegen werd geconstateerd dat wij toch wel echte Hollanders waren. Wij waren de enigen die op de fiets naar het feestje kwamen. Dat is toch nog steeds erg bijzonder.
Ik laat dat maar zo, want het levensgrote verschil tussen Achterhoekers en Hollanders gaat hun toch boven de pet.

Diny was duidelijk de klos. Ze is een poosje samen met Didier naar een Saverdunner koor geweest en daar hadden ze een Baskisch repertoire op het programma. Ze werd verzocht om samen met hem een Baskisch duet te zingen. De stem van Didier was echter zo luid dat het bescheiden stemmetje bijna niet te horen was.

En zo als gewoonlijk waren wij weer de eersten die afscheid namen. Een feestje van 12 tot 18 uur vinden wij al heel geweldig. Ze vroegen nog wel of we 's avonds nog weer terug kwamen. Vermoedelijk is het dus nog lang niet afgelopen.
Dan gaan ze maar door zonder ons.