De zijmuur stond al lang op de nominatie om gestipt te worden. Want verven kun je het niet noemen gezien de ruwe oppervlakte van de muur.
Maar daar heb ik al eerder over geklaagd.
Nu was het goed te doen ondanks dat de zon wel scheen, 's morgens in de schaduw van de opnieuw uitgelopen treurwilg en na de middag weer verder zodra de zon niet meer op de zijmuur straalde.
Zodoende was ik net klaar toen Ruud en Kitty kwamen buurten. Op het nippertje, dat wel!
