Geduld.

Geduld is een schone zaak, zo zegt het spreekwoord.
En geduld moet je hebben, zeker als het om de natuur gaat.

Neem nou die kamperfoelie die ik 4 jaar geleden heb geplant om voor schaduw te zorgen op het terras. Nu eindelijk schiet hij de hoogte in, Een groeispurt van bijna 3 meter in één zomer. Niet dat hij al voor schaduw zorgt maar het lijkt toch al een beetje groenig.

En dat pampasgras staat er al net zo lang. Eindelijk is het een mooie dichte bos met prachtige pluimen.

Kort gezegd, het duurt even maar dan heb je ook wat. En gelukkig ben ik een geduldig mensch.

46

Vanmorgen werden we al vroeg gefeliciteerd via facebook. Dus moest ik even stijf nadenken wat er aan de hand zou kunnen zijn.

Diny wist me het al snel te vertellen: we zijn vandaag 46 jaar getrouwd. En dat moet dus gevierd worden.
Hiep, hiep, hoera.

Zuivering deel 2

Hoewel mij te verstaan werd gegeven dat het kopen in een winkel ouderwets en uit de tijd is, ben ik toch nog even gaan kijken in een tuincentrum of daar heel toevallig vijverfolie op voorraad lag.
En warempel, ze hadden daar heel veel vierkante meters folie liggen.

Het voordeel van een ouderwetse winkel is dat je dan direct mee kan nemen wat je nodig hebt en het nadeel van een online winkel is dat ik tot na 5 september zou moeten wachten voor ik het in huis zou hebben.
En aangezien ik zo modern ben dat ik van alles wil hebben maar dan wel direct, is het dus soms beter om ouderwets te zijn!

En zo komt het dat het extra vijvertje al bijna vol water staat. Ik ben alleen de kleikorrels vergeten te kopen en dat is dan wel weer stom.

Zuivering.

Eindelijk had ik voldoende moed verzameld om eens te beginnen aan het project waterzuivering. Ik wil het afvalwater van de badkamer en de wasmachine zo schoon zien te krijgen dat ik het in de visvijver kan lozen zonder dat de vissen het loodje leggen.
Dat probeer ik te doen door het water via enkele reservoirs te laten stromen die gedeeltelijk gevuld met kleikorrels . Op die kleikorrels moeten zich de waterzuiverende bacteriën vestigen. Tevens is dat water bestemd voor enkele plantenkweekbakken.

Dat staat al heel lang op het programma, maar om dat te kunnen doen moet ik een gat graven. En ik haat graven in de zware klei, daar wordt je moe van en dat kan niet goed zijn voor een mens.
Vandaag had ik opeens voldoende moed om het aan te pakken en ik moet zeggen, het viel mee!

Alles viel mee, totdat ik in de bricolagewinkel vergeefs zocht naar vijverfolie. Dat hadden ze niet meer en werd ook niet meer geleverd voor maart volgend jaar.
En daar heb ik dus niks aan.

Zondagmorgen belevenissen

Je maakt wat mee tijdens zo'n zondagmorgenwandeling met de hond.

Eerst kom je langs een weiland waar je een kudde koeien vredig ziet liggen herkauwen, begeleid door het gebeier van de Esplasser kerkklokken die aangeven dat het alweer 10 uur is.
Die klokken zijn al lang geleden gestopt met het oproepen van gelovigen om toch vooral naar de kerk te komen op zondagmorgen. De deuren gaan nog maar zelden open omdat ook hier die gelovigen het massaal laten afweten. Het gebouw doet voornamelijk nog dienst voor trouwerijen en begrafenissen, dat doen de mensen toch nog graag van uit de kerk. Dat zit nog diep in de genen.

Niet dat het die koeien wat uitmaakt.
Ze stralen een opperste tevredenheid uit, ze zijn zeer content met het leven dat ze leiden zonder haast en stres.

Een erg rustgevend plaatje! Hoewel mijn eigen leven natuurlijk bijna met het hunne valt te vergelijken, ook zonder haast en weinig stres (zolang ik geen Orange hoef te bellen).

Maar dan, even later valt mijn oog op kleine kleihoopjes in het weiland. Kleihoopjes met een gat er in. Niet één, niet twee, maar honderden kleihoopjes met een gat er in.

Nu sta ik voor een raadsel, welke schepselen hebben die gaatjes gemaakt en waarom? Wat zit er diep in de grond verscholen?

Orangeperikelen.

Soms valt het leven ons zwaar hier in Zuid-Frankrijk.
Neem nou deze week, we zaten ons al lang te ergeren aan de snelheid van de internetverbinding. Die varieerde tussen 0 en 100 kbps en dat is erg, heel erg weinig.
Uitzending gemist downloaden is er dan, bijvoorbeeld, niet bij.

En dan moet ik de stoute schoenen aan trekken en de helpdesk van Orange bellen om te klagen.
En dat valt niet mee!!!!!

Het hangt er een beetje van af of je iemand aan de lijn krijgt die goed en duidelijk en ook nog een beetje langzaam Frans spreekt. Is dat niet het geval, zoals deze keer ook weer eens, dan wordt het allemaal een beetje erg moeizaam.
Daar is mijn kennis van de Franse taal helaas nog steeds niet toereikend genoeg voor. Dat kost bloed zweet en tranen.

Maar goed, tussen al het gepruttel en gesteggel door kwam er uiteindelijk uit dat er een technicus langs zou komen om de boel te controleren. Maar ik moest er wel op rekenen dat als alles in orde zou blijken wij wel de voorrijkosten zouden moeten betalen. Nou ja, dat moet dan maar!

Vandaag kwam die beste man zich melden. Nadat hij uitdrukkelijk gevraagd had of de hond mechant was en wij daar op ontkennend konden antwoorden, durfde hij binnen te komen om het een en ander door te meten.
Maar het was eigenlijk al mosterd na de maaltijd, want de snelheid had zich in de loop van de twee dagen al aanmerkelijk (nou ja, een beetje) verbeterd. Ik heb de indruk dat er al was gerommeld in de telefooncentrale, hoewel hij dat ten stelligste ontkende.

Maar goed, nadat hij was vertrokken kregen we een tijd later een sms met het bericht dat hopelijk alles naar tevredenheid was opgelost en dat Orange de voorrijkosten voor eigen rekening nam.
Dan denk ik weer dat er toch wel iets meer aan de hand geweest moet zijn.

En nu maar afwachten of het redelijk blijft.

Chevennen.

Omdat het mooi weer zou blijven en ook omdat we er wel weer eens even er op uit wilden, hebben we de camper gepakt en zijn richting Chevennen gereden.

Pauze met stralend warm weer.

En wel via de meest mogelijke toeristische route via de Corbiére en de Minerva streek. Prachtige uitgestrekte ruige en haast onbewoonde gebieden waar het prachtig rondtuffen is. En waar het even niet ruig is, zijn er uitgestrekte wijngaarden.

Zo warm dat de schaduw van een grote boom
gezocht moet worden

Ik hou van die streek!

En we rijden langs de rivier de Herault, een prachtig water waar op deze dag duizenden mensen verkoeling zoeken wegens het smoorhete weer. 

En dan de Chevennen, met zijn toch nog wel behoorlijk hoge bergen en smalle weggetjes. 

Ik had een mooie wandeling opgezocht op internet en dacht daar even naar toe te rijden. 

Mooi niet, de toegangsweg was zo steil en vooral zo smal, dat ik het na een paar honderd meter rijden niet meer aandurfde. En dan komt het er op aan om op de vierkante meter om te keren. Ook dat gaat niet vanzelf!

De grande Causse

Hoewel het in sommige dorpjes ook maar net gaat met een camper van twee meter twintig breed en straatjes van nauwelijks twee meter dertig, soms schrapen de buitenspiegels aan beide kanten langs de muren. En dat is wel eens net spannend genoeg om het niet echt leuk te vinden.

En als je eenmaal de bergen gepasseerd bent kom je op de Grande Causses, uitgestrekte en kale hoogvlaktes waar, als je pech hebt zoals wij, de regen en wind vrij spel hebben. Een enorme stortbui was weer eens ons deel.

Want helaas sloeg het weer om en was het gedaan met de warmte, waarna we besloten om het stuur weer richting Esplas te draaien.

Maar niet nadat we ook nog de gorges van de Tarn hebben bezocht. Een prachtige route langs de rivier met heel veel bochten en nauwe tunnels.

Een nauwe tunnel bij de Tarn.

Een breed lachende Diny staat voor
 prachtig natuurschoon

En dan het uitzicht over die zelfde Tarn !

De Bottelier.

Bij gebrek aan geschikt hout om een bepaald beeldje te kunnen maken, ben ik nu maar uit gegaan van het hout dat ik wel op de brandhoutstapel heb liggen.

Dat is natuurlijk wel zo praktisch.

Ik heb een paar geschikte stukken brandhout gevonden en heb die ontschorst en geschuurd.
Her en der heb ik dat hout met de houtsnijbeitels een beetje bijgewerkt waarna ik het op een enigszins geplande wijze aan elkaar heb geplakt.

Et voila het resultaat: de Bottelier !

Verder mag natuurlijk een ieder er van vinden wat hij/zij wil, maar ik zelf vind het nogal goed gelukt. En vooral grappig.

Nu nog een passende bestemming vinden.

Feestgedruis.

de mensheid zoekt beschutting.

Wijn en (hemel)water, beide waren in grote hoeveelheden aanwezig tijdens ons jaarlijks Esplasser feestje. Het eerste veel meer welkom als het tweede. De sluizen stonden open en het water kwam met bakken uit de lucht vallen.

Maar wat er ook gebeurt, wij Esplassers laten de moed niet zakken en gaan er tegen aan. De tenten zijn min of meer waterdicht en de show must go on.

zo gaat men hier naar een feestje

Alleen de leden van het comité du féte moesten wel eens door de regendruppels heen laveren om de verschillende gerechten een beetje droog op de tafels te krijgen. Maar die zijn voor geen kleintje vervaard en dus liep alles ook deze keer weer als een trein.

De muzikanten lieten zich ook niet ontmoedigen en vulden de tenten regelmatig met een oorverdovend ritmisch muzikaal lawaai.
En dus was er feest!

Zomaar een smulfestijn.

Het is al weer een paar dagen geleden dat we een feestje gehad hebben.

Dus werd het weer hoog tijd om het een en ander zelf gaan te vieren. En wat kun je dan beter doen dan lekker gaan schransen bij een restaurant.
Een Saverduns restaurant, waar we nog niet eerder waren geweest sinds de wisseling van eigenaar.

En echt, ik moet eerlijk bekennen, het was erg lekker en overvloedig! Die houden we er in.

Alweer.....

Er lijkt dit jaar geen einde te komen aan de feesten die we moeten doorstaan.

Nu ligt er weer de uitnodiging voor het Esplasser dorpsfeest in de bus. Zoals altijd in het tweede weekend van augustus.
Moeten we weer kiezen wat we gaan doen.
Want reken er maar niet op dat we 2 avonden achter elkaar in die tent gaan zitten schranzen, drinken, zingen en dansen. Dat trekken we niet.

Voorlopig valt de keuze op zaterdagavond, normaal de drukste avond met het meeste lawaai dankzij het hoempa orkest Los Companeros.

Alweer een feestje.

Diny is goede maatjes met het feestvarken.

Het houdt maar niet op, gisteren waren we weer uitgenodigd voor een daverend verjaardagsfeestje. Deze keer van buurman Bob die 60 jaar mocht worden.

En omdat de feesttent er toch staat, in afwachting van het dorpsfeest van volgend weekend, werd deze ook nu weer optimaal benut.

Op het programma stond: eten, drinken en vrolijk zijn. En dat is allemaal prima gelukt, ook al bestond een groot deel van de gasten uit Welshman en womans uit Wales.
Ook die kunnen er wat van, ze doen beslist niet voor mij onder wat feestvieren betreft!

Griezel.

Als het ene niet lukt wegens gebrek aan hout, dan moet ik me maar aanpassen aan het hout dat ik wel heb.
Uit het hout op de bovenstaande foto moet ooit een knappe rustieke kop gebeiteld worden. Maar voorlopig lijkt het nog het meest op het monster van Drakensteyn.
Of was het Frankensteyn? Maakt ook niet uit!