Eerst kom je langs een weiland waar je een kudde koeien vredig ziet liggen herkauwen, begeleid door het gebeier van de Esplasser kerkklokken die aangeven dat het alweer 10 uur is.
Die klokken zijn al lang geleden gestopt met het oproepen van gelovigen om toch vooral naar de kerk te komen op zondagmorgen. De deuren gaan nog maar zelden open omdat ook hier die gelovigen het massaal laten afweten. Het gebouw doet voornamelijk nog dienst voor trouwerijen en begrafenissen, dat doen de mensen toch nog graag van uit de kerk. Dat zit nog diep in de genen.
Niet dat het die koeien wat uitmaakt.
Ze stralen een opperste tevredenheid uit, ze zijn zeer content met het leven dat ze leiden zonder haast en stres.Een erg rustgevend plaatje! Hoewel mijn eigen leven natuurlijk bijna met het hunne valt te vergelijken, ook zonder haast en weinig stres (zolang ik geen Orange hoef te bellen).
Maar dan, even later valt mijn oog op kleine kleihoopjes in het weiland. Kleihoopjes met een gat er in. Niet één, niet twee, maar honderden kleihoopjes met een gat er in.
Nu sta ik voor een raadsel, welke schepselen hebben die gaatjes gemaakt en waarom? Wat zit er diep in de grond verscholen?
