De day after.

Op deze redelijk mooie zondagmorgen maak ik mijn gebruikelijke rondje. Ik loop langs de vuurplaats en zie het enorme vuur van gisteravond nog zachtjes na smeulen. Een enkel vlammetje probeert nog een stukje overgebleven hout te verteren.
Dat wordt deze keer geen spijkers op laag water zoeken voor de boer, maar wel spijkers op de prairie. Er zijn tientallen palletten verbrand, die natuurlijk vol met spijkers zitten. En spijkers en koeien gaan niet samen. Er zijn risico's voor de hoeven en voor de magen.

Daarna loop ik dwars door de weilanden naar het slootje onder in het dal. Daar is goed te zien welke waterstromen vrijdagavond zich een weg naar beneden gebaand hebben.
Onder aan de helling ligt een zee van drijfzand dat weggespoeld is van de hogere gronden en die zich uitstrekt over een veld met jonge zonnebloempjes.

De enige die daar lol van beleeft is Anka, die dolgelukkig is als ze met een rotgang enkele rondjes door die modder kan maken. Dat spettert zo lekker onder de poten.
Die moet straks dus weer met de tuinslang schoongespoten worden.

Probeersels

Meer weten? Klik hier op

Feu de saint Jean.

De overgang van de lente naar de zomer wordt hier gevierd met een feestelijke bijeenkomst met natuurlijk een hapje en een heleboel drankjes en als hoogtepunt het ontsteken van een groot vuur. 

De katholieke aartsvaders hebben aan dit heel erg oude Keltische gebruik een christelijk tintje gegeven door het op te dragen aan ene Johannes de Doper. Wanneer je iets niet kunt uitroeien moet je het maar inpalmen, zo was blijkbaar de gedachte.

Maar dat heeft dan weer het gevolg dat de enkele heel erg christelijke Esplassers niet aan mee willen doen aan dat roomse gedoe. Hoewel de heidense oorsprong er ook geen goed aan doet, natuurlijk.

Maar dat belette het overgrote deel van de bevolking niet om toch wel gaan voor het nuttigen van de spijzen en om de contacten met de mede bewoners weer wat aan te halen. Het gesprek van de avond was natuurlijk het noodweer van de vorige dag.

Zo trokken ook wij op naar de feesttent die daar speciaal voor was opgezet. En we vonden het gezellig ook nog!

Deze keer was er zelfs een muziekgroep die voor de broodnodige animatie zorgde.
Evergreens van Elvis en de Beatles schalden door de tent. 

Ook Diny zit hier met volle teugen te genieten.....

...terwijl er buiten hard gewerkt wordt om de worsten op tijd gaar te roosteren....

....zodat er even later volop gesmuld kan worden van het vette der aarde.

En dan, als het eindelijk donker is, wordt het reinigende vuur ontstoken.
Helaas rennen er tegenwoordig geen schone maagden meer door het vuur voor die reiniging. Dat hoeft blijkbaar niet meer.

Schade.

Op de foto kan men zien hoe erg het te keer ging, gisteravond.
Als zelfs de wachters het begeven en met een gebroken schouder ter aarde zijn gevallen, wie kan er dan nog overeind blijven.

Het leek of er een tornado over het huis trok. Inktzwarte luchten, donder en bliksem, veel regen en loeiharde wind. Gelukkig duurde het maar even, met een half uur was het weer voorbij. Maar buiten een paar afgerukte takken en 4 afgewaaide dakpannen, viel de schade hier ter plekke nog wel mee.

Dat was een eindje verderop bij ons vorige huis wel anders.
In die omgeving hadden veel bomen het begeven en lagen dwars over de weg. De huidige chicanebewooner was druk in de weer met de kettingzaag om enige orde te scheppen.
Ook van de hoge en oude kastanjebomen bij het kasteel was niet veel meer van over, dit tot verdriet van de kasteeljongens.
En zelfs de net opgezette feesttent, die we vanavond nodig hebben, had de nodige schade opgelopen. "Dat krijg je als je dat de jongere garde alleen laat doen", mopperde een oudgediende die tot voor kort altijd de leiding over dat opzetten heeft gehad. "Ze menen dat alles maar kan, maar vergeten dat je zo'n tent stevig moet verankeren".

En gelijk heeftie natuurlijk.

Kersentijd

"Tot in de kersentijd" wordt wel eens gezegd. (of was het pruimentijd?) Nou ja, die kersentijd is nu aangebroken. Wat zeg ik: hij is alweer bijna voorbij.

Zoals bijna ieder jaar weer opnieuw gebeurt, de vruchten van één van de twee kersenbomen zijn voor de vogels en de vruchten van de andere zijn voor ons. Tenminste, als we precies op tijd de rijpe kersen er af plukken. Niet te vroeg want dan zijn ze niet rijp en vooral ook niet te laat, want dan zijn ze wel goed rijp maar dan hebben de insecten ze ook ontdekt en in alle kersen gaatjes geboord waardoor ze direct verrotten.
Dus eigenlijk hebben we maar een dag of twee tijd om ze er af te plukken. Dus dat is dan even hard doorwerken. Het resultaat is dat we nu een kilo of 17 in de vriezer hebben liggen.
Dat wordt weer kersentaart eten komende winter.

Haantjes de voorste.

Het jonge kuikengrut groeit gestaag. Ze zijn nu drie weken oud en de warmte lamp kan uit blijven, ook al omdat het weer erg goed mee werkt.

Het lijkt er op dat de verdeling van de vier krielkipkuikens goed uitpakt, één haantje en drie kipjes. Maar van de beide legkipkuikens weet ik het nog niet zo zeker, dat konden jammer genoeg allebei wel eens haantjes zijn. Van één weet ik het wel zeker, die op de foto met zijn kleine neefje door het loopgat naar buiten kijkt.

En het ging er juist om dat de legkipstapel weer op orde gebracht zou worden. Ik denk dat ik maar weer een paar volwassen kipjes ga kopen. Hoewel zo'n kuikengedoe ook wel erg leuk is.

Fifike nieuws.

Wie echt wil weten wat dat nieuws dan wel zijn moge, mag hier op klikken.

Gastenseizoen.

Het eerste vroege golfje gasten is alweer vertrokken. Zo waren Pauline en Ron nog maar net weg, of Trudy stond alweer op het vliegveld van Blagnac te wachten om opgehaald te worden. Wat dan ook prompt gebeurde door Diny.

En nu, 10 gezellige dagen later mocht ik haar al weer naar het vliegveld brengen. Vanmorgen vroeg, door de spits van de peripherique van Toulouse. Wat ben ik blij en gelukkig dat zo iets maar sporadisch voorkomt. Die drukte kennen we hier in Esplas gelukkig niet.

Gras.

Twee keer per jaar moet het gebeuren, in het voorjaar een keer en nog een keer in het najaar: het maaien van de wallekant. Waar ik nu mee bezig ben is de voorjaarsbeurt, maar dat had iedereen zelf ook wel kunnen bedenken.

Het was altijd weer een hele klus, maar dankzij mijn nieuwe elektrische maaier is het nu een fluitje van een cent. Dat ding is zo krachtig dat hij makkelijk door het langste gras en de dikste onkruiden heen snijdt.
Je moet wel stevig in de laarzen staan en niet te veel misstappen plegen, want de afgrond is dicht bij.

Maar je wordt er wel heel erg moe van, zo moe zelfs dat ik zo nu en dan even moet rusten van de gedane arbeid.
Een mooie gelegenheid om één van de Fifike's klaar te maken als kadootje voor vriendje Casper. Dat moet snel gebeuren want zijn oma vertrekt morgen al weer naar Nederland.

Fifike handleiding.

De bestelling was al even binnen en de productiemachine draait nu op volle toeren. Er moet weer een serie Fifike-tjes worden geschapen.
11 Stuks maar liefst zijn er in de maak.
Op de foto is de evolutie van plank tot beeldje in vogelvlucht aangegeven. Men neme een stuk multiplex, zaagt er een heleboel linkse en rechtse figuren uit met de figuurzaag en plakt de linker aan de rechter zodat een heel grove vorm zichtbaar wordt.

Vervolgens is het een zaak van vijlen, schaven, grof schuren, fijn schuren en nog fijner schuren, zodat uiteindelijk de vorm ontstaat die ik voor ogen had. En dan natuurlijk lakken in de gewenste kleuren.

Ben benieuwd.

Eindelijk worden de Fransen ook wakker. Eindelijk is er per 1 juni een belmeniet register ingesteld door een overheidsinstantie.
Want het loopt de spuitgaten uit tegenwoordig. We reageren al niet eens meer als de telefoon gaat. We zien later wel of het onverhoopt belangrijk was. Want 99 procent is commercieel en is op onze centen uit.

Ik heb me dan ook direct ingeschreven en hopelijk is het over 30 dagen effectief.
Eindelijk rust!

Geboortegolfje

Om mijn chronisch kippentekort aan te vullen had ik dus drie weken geleden enige eieren in de broedmachine gelegd. En nu is het zo ver dat er enige  kuikens uit hun ei kruipen.

Op dit moment liggen er vier krielkipkuikens op te drogen en bij te komen van het zich een weg naar buiten pikken. Dat is hard werken voor zo'n beestje.
Of de rest ook nog uit zal komen, zal de tijd leren.