Als zelfs de wachters het begeven en met een gebroken schouder ter aarde zijn gevallen, wie kan er dan nog overeind blijven.
Het leek of er een tornado over het huis trok. Inktzwarte luchten, donder en bliksem, veel regen en loeiharde wind. Gelukkig duurde het maar even, met een half uur was het weer voorbij. Maar buiten een paar afgerukte takken en 4 afgewaaide dakpannen, viel de schade hier ter plekke nog wel mee.
Dat was een eindje verderop bij ons vorige huis wel anders.
In die omgeving hadden veel bomen het begeven en lagen dwars over de weg. De huidige chicanebewooner was druk in de weer met de kettingzaag om enige orde te scheppen.
Ook van de hoge en oude kastanjebomen bij het kasteel was niet veel meer van over, dit tot verdriet van de kasteeljongens.
En zelfs de net opgezette feesttent, die we vanavond nodig hebben, had de nodige schade opgelopen. "Dat krijg je als je dat de jongere garde alleen laat doen", mopperde een oudgediende die tot voor kort altijd de leiding over dat opzetten heeft gehad. "Ze menen dat alles maar kan, maar vergeten dat je zo'n tent stevig moet verankeren".
En gelijk heeftie natuurlijk.
