Kipperikelen.

Met die kippen is altijd wel wat te doen. Gistermorgen kwam ik bij het kippenhok en zag één van de witte kippen zielig in een hoekje staan met een bebloede kop en blinde ogen. En als een kip iets mankeert gaat ze dood, zei mijn vader vroeger altijd al. Om haar verder lijden te besparen heb ik dat moment van overlijden handmatig versneld.

Wat er is gebeurd is niet te achterhalen, een vos kan er niet bij komen Die zou trouwens ook wel heel wat meer schade hebben aangericht. Een marter wellicht?

Vanmorgen werd ik om half zeven wakker van opvallend gekakel in het kippenhok. Oei, daar gaan we weer, dacht ik. En zo liep ik voor dag en dauw in de ochtendschemering, met de afnemende maan nog vol aan de hemel, in mijn onderbroek en gewapend met een dikke stok naar de kippen om ze indien nodig te verdedigen tegen welk onheil dan ook.
Ze liepen heel vredig en kalm wat te pikken in de binnenren.
Niets aan de hand, dus.

Ondersteboven.

Ja, ik ben er ondersteboven van.
Vanmorgen stopte Patriek, een vriendelijke Esplasser, voor het hek en vroeg of ik het al wist.
Wist, wat wist?
Nou, dat Chicane afgebrand was in de afgelopen nacht. Hij was wakker geworden van het vlammengeknetter en had de brandweer gewaarschuwd die natuurlijk niets meer konden redden. Hij liet me een filmpje zien van de vuurzee.

MERDE!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ik even later op de fiets om ter plekke te gaan kijken en jawel hoor, er is niets van over. De brandweer was nog ijverig aan het nablussen en de gendarme wilde graag weten wie ik was en hoe ik het wist.
En nee, ik had geen identiteitsbewijs bij me. Heb ik zelden nodig in Esplas.
Maar ik kon me toch nog nuttig maken door de watermeterput aan te wijzen zodat het weglekkende water kon worden afgesloten en door het mobiele telefoonnummer te geven van de burgemeester die natuurlijk ook gewaarschuwd moet worden.

De bewoners zijn op vakantie in Italië en waren dus niet thuis. Wellicht maar goed ook.
De oorzaak is nog onbekend.

Chicane in betere tijden.

Later mischien.

Later als ik groot ben, en geen zin meer heb ik het knutselen van kleine molens, ga ik net als mijn buurman een echt huis bouwen. Het constructiewerk komt op het zelfde neer, zie ik wel. Een kwestie van een heleboel balkens en planken aan elkaar timmeren. Dat kan ik ook wel!

Maar voorlopig ben ik nog met die molen bezig. Nu probeer ik er de nodige deuren en ramen in te fabrieken. Zelfs dat kost nog de nodige hoofdbrekens.
Het denkraam knarst en kraakt bij het zoeken en vinden van goede oplossingen. Maar het gerucht gaat dat het wel goed schijnt te zijn voor de hersenen.

En het hoeft ook niet even altijd makkelijk te gaan, toch?

Molenvervolg

Een beetje molen heeft een constructie waarmee de wieken op de wind kunnen worden gedraaid. Kruien, heet dat geloof ik.
Dus ontkom ik er niet aan om enig latwerk in elkaar te spijkeren tot een geheel dat enigszins op een molenstaart lijkt. Provisorisch nog wel, want het moet allemaal nog weer een keer uit elkaar genomen worden. 
Om die molen op de wind te kruien is er ook nog een kruiwiel waarmee die molenstaart op de goede plek getrokken kan worden. Het wiel is er al, vooralsnog zonder de bijbehorende trekkabels.



En dan komt nu de fase waarin ik de molen moet bedekken met een huid. En in die huid moeten dan ook nog weer een aantal deuren en ramen komen, zodat je het inwendige draaispul ook nog kunt blijven zien.

Eerst heb ik nu één zijde passend gemaakt, zodat ik nu een mal heb voor de overige kanten. Die moeten dan wel ongeveer het zelfde zijn!


Het allermoeilijkste lijkt nog te komen: het bekleden van de kap! Die is deels rond en deels scheef. Ik heb nog geen idee hoe ik dat oplos. Maar dat komt nog wel. Denk ik, hoop ik.

Maalderij.

Het is volbracht. De molen zou in theorie kunnen malen.
Ik het met veel moeite het voor elkaar gekregen dat de wieken via de assen en de beide kamwielen, de zogenaamde (houten) molenstenen kunnen aandrijven.

Voorlopig moet ik dan, wegen gebrek aan wind, nog wel de wieken zelf ronddraaien met een stokje. Maar toch.....
Maar er is nog een heleboel te doen voor het helemaal klaar is. En dat moet ook.

zoek de verschillen.

En weer zijn er enige moeizame werkjes verricht.
Er zijn vier wieken gefabriceerd, wat nog een hele klus was.
En dat komt vooral omdat al die dwarspennetjes een andere hoek moeten maken met de wiekbalk.
Het moet een beetje wringen, zogezegd.

Maar daar heeft iemand die nog weer slimmer is als ik, iets op gevonden. Men make een apparaatje dat bij ieder gaatje dat geboord wordt op een iets andere stand wordt ingesteld. Et voilà!

En bij een zo echt mogelijk draaiende molen horen natuurlijk ook zo echt mogelijk uitziende molenstenen. In dit geval uitgevoerd als houten schijven die door de centrale aandrijfas wordt aangedreven.
Met tussenkomst natuurlijk van een bovenwiel en een bovenbonkelaar, of zoiets. Een kamwiel, zogezegd. Maar dat moet allemaal nog uitgewerkt en gemonteerd worden.

Molen vervolg.

Wie nog eens graag een klap van de molen gehad zou willen hebben kan die hier komen halen. De wieken zitten er al heel erg provisorisch aan. 

Het zijn nu nog kale stokken zonder hekwerk, maar handmatig aangedreven zou het al kunnen draaien. 

Beetje bij beetje, onderdeeltje na onderdeeltje komen we verder. Meten, nadenken, uitproberen, weer nadenken, nog weer uitproberen, juichen als het lukt, vloeken als het toch weer anders moet, het valt allemaal niet mee!

En dat allemaal met deze hitte!

Molen.

Een mens wil bezig blijven, althans dit mens. Het ene werkstukje is nog niet klaar of ik zit al weer aan een volgende klusje te denken.

Wat zal ik nu weer eens gaan maken en vooral hoe doe ik dat dan?

Gelukkig staat het internet vol met mooie voorbeelden van mooie dingen die een mens kan maken.

Deze keer heb ik een molen in de steigers gezet. Geen echte natuurlijk, zoveel ruimte heb ik ook weer niet. Maar een schaalmodel moet kunnen. Die kan ik tenminste eerst op ware grootte uittekenen.

En al tekenend en prakkiserend kom je er achter dat er een heleboel onderdelen in zo'n molen zitten die allemaal, eenmaal op schaal gemaakt, ook nog moeten werken en draaien.

Ondanks de warmte die ons ook hier in het zuiden tot kalmte maant, ben ik driftig bezig in de koele schaduw van de wilgenboom. Dan is het wel te doen.