Met die kippen is altijd wel wat te doen. Gistermorgen kwam ik bij het kippenhok en zag één van de witte kippen zielig in een hoekje staan met een bebloede kop en blinde ogen. En als een kip iets mankeert gaat ze dood, zei mijn vader vroeger altijd al. Om haar verder lijden te besparen heb ik dat moment van overlijden handmatig versneld.
Wat er is gebeurd is niet te achterhalen, een vos kan er niet bij komen Die zou trouwens ook wel heel wat meer schade hebben aangericht. Een marter wellicht?
Vanmorgen werd ik om half zeven wakker van opvallend gekakel in het kippenhok. Oei, daar gaan we weer, dacht ik. En zo liep ik voor dag en dauw in de ochtendschemering, met de afnemende maan nog vol aan de hemel, in mijn onderbroek en gewapend met een dikke stok naar de kippen om ze indien nodig te verdedigen tegen welk onheil dan ook.
Ze liepen heel vredig en kalm wat te pikken in de binnenren.
Niets aan de hand, dus.
