Eindelijk wind.

Een stevige westenwind krijgt deze molenwieken wel aan het draaien.
En zie ook modelbouw voor meer plaatjes.

Besjes.

Het is een uitstekend bessen jaar. Het zijn mooie bessen om te zien maar of ze te eten zijn weet ik niet. De kippen vreten ze wel en ze leven nog, dus erg giftig zullen ze niet zijn.
En de mussen, niet te vergeten. Die schuilen veilig in de gedoornde struiken en hebben eten in overvloed. Ook smullen ze vrolijk mee van de mais welke ik dagelijks in de kippenren strooi.






Een andere rode bes, ons kleine peugeotje, is ook wel mooi om te zien, maar heeft iets meer onderhoud nodig.
Op de foto staat zij (een franse auto is vrouwelijk) machteloos op de brug voor het vervangen van twee voorbanden en de motorolie.
Dat gaat me weer een heleboel geld kosten!

Mooi man.

Een bloeiend bloemenveld, de zogenaamde jachère fleurie. Dat wordt in delen van Frankrijk wel gezaaid wanneer een veld een tijdlang braak moet liggen. Of gewoon voor de sier en om bijen te trekken. Erg mooi om te zien.
Ik had het zo dicht bij huis nog niet eerder gezien.

Wat ook mooi wordt is mijn werkplaatsje. Wat je al niet kunt doen met een pot verf.
Ik hoop dat hier geen bijen op af komen.

De witte boskoe.

De witte boskoe, wie kent ze niet. 

Niet te verwarren met de veel minder zeldzame bonte weidekoe die je in Nederland soms nog in grote getale in het weiland ziet lopen.

Op onze wandeling door de buurt werden we achtervolgd door verscheidene nieuwsgierige exemplaren. Ze zagen er niet gevaarlijk uit, dus hoefde Anka niet in actie te komen om mij te verdedigen.

Ook was er nog een zielig vogeltje die ons wantrouwend nakeek maar niet weg vloog. Vermoedelijk was ze ziekelijk. Ik had mijn dagelijkse goede daad kunnen verrichten door het vogeltje de nek om te draaien om haar uit het lijden te verlossen.
Ik heb het niet gedaan omdat ik vandaag al eerder doodslag had gepleegd op één van de haantjes die nog steeds om het huis scharrelen.

Die ligt nu in de koelkast te wachten tot Diny hem omtovert tot een lekker hapje.

Najaar.

Na de vele prachtige zomerse dagen die wij hier gehad hebben, dreigt het weer om te slaan. We werden gewaarschuwd voor hevige onweersbuien en stevige windstoten. Code orange. 

Maar, zoals zo vaak, trekt dat bar slechte weer met een grote boog om de Ariége heen, zodat wij ons hier tevreden moeten stellen met een stevig briesje en een milde regenbui. Volgens een oude Esplasser, die het weten kan, worden wij hier beschermd door de bergketen. Hoe fijn.
Dat is in veel andere departementen wel anders!

Maar desalniettemin, het brandhout ligt klaar en de kachel kan gestookt worden zodra dat nodig is. Waar een hondenmand al niet goed voor kan zijn.

In de schuur ligt nog een restant brandhout van jaren her kurkdroog te wezen. Ik ben benieuwd hoe lang we daar van kunnen stoken.
Ik zal toch wel weer eens naar het bos moeten om de voorraad aan te vullen.

De Gers en de wiekentest.

Na ons bezoekje aan de Gers om bij stralend warm zomerweer het pas verworven vakantiehuis van Ron en Pauline te bewonderen, is het weer tijd voor andere dingen.

Onderweg zijn we wel nog even langs enkele plus beaux villages van de Gers gereden, maar we ontdekten dat we die al eerder gezien hadden, lang geleden. Er was nog steeds niets veranderd.
Behalve het dorpje Sarrant, dat was nieuw. Voor ons dan, het is al vele eeuwen oud. En al die eeuwen is er geen onderhoud gepleegd, want het leek een haveloze troep. Pas beau!
En de kerk die op het filmpje nog wel aardig lijkt, was gesloten. Op zondagmorgen!!!!

Eenmaal thuis slaat molengekte weer toe.
Het waait nu even net hard genoeg om de molenwieken uit te testen. Je kunt wel iets maken, maar de praktijk moet uitwijzen of het ook werkt.
En het lijkt er op dat het goed komt! Nog even en dan kan het dak met de wieken op het nog wiekloze molenhuis getakeld worden.

Zielig.

Hierboven zie je een foto van een kuiken. Ik zeg het er maar even bij want het is niet erg duidelijk.
Het is een foto van een zielig kuiken, erg zielig mag ik wel zeggen.
Wat is het geval?

Ik was al een poosje een kip kwijt en vermoedde al dat die ergens eieren verstopt had om uit te broeden. En ja hoor, toen we uit Nederland terug kwamen zag ik een dag later die kip lopen met vier net uit het ei gekomen kuikentjes. Leuk toch?
Ik draai me even om voor een of ander klusje en toen ik weer keek zag ik er nog maar twee. Wel zag ik nog net een kuiken in de bek van Anka verdwijnen. Zo zal die andere dan ook wel verdwenen zijn. Ik heb wel even een stevig foei-gesprek met die rothond gevoerd.

Die twee overgebleven kuikens hebben nog een dag of wat samen rondgedarteld, tot ik op een kwade morgen er weer eentje kwijt was die ik verdronken terug vond in de waterbak. Toen was er nog maar één.
Weer een paar dagen later zag ik de moederkip nergens lopen en na enig zoeken vond ik die koud en stijf onder de heg liggen. Vermoedelijk vermoord door een havik of iets dergelijks.

Zo moet nu  een eenzaam zielig kuikentje zich staande houden tussen al die grote tantes en een vader die hem/haar niet wil erkennen. Het is nu maar te hopen dat het een hennetje is zodat haar nog een lang en vruchtbaar leven mag zijn beschoren.
Na al deze ellende.

Les hirondelles.

Les hirondelles, zo worden deze vogeltjes hier genoemd door de Fransen. Ik weet niet waarom want wij zeggen gewoon zwaluwen. Zo heten ze nu eenmaal.

Maar dit terzijde. Ik zag vanmorgen een grote invasie van deze kwetterende vogeltjes op de telefoondraad zitten en ik moest meteen aan demonstrerende boeren of  klimaatmensjes denken. Ik was bang voor een blokkade van mijn wifi verbinding of zo iets. Waarom?
Ik heb een tijdje terug de toegang tot hun broedgelegenheid dichtgetimmerd en daar konden ze wel eens erg boos over zijn. Vreesde ik.

Maar Diny stelde mij gerust en vertelde dat deze zwaluwen vermoedelijk vanuit noordelijker streken op weg zijn naar een warm Afrikaans land om daar de winter door te brengen. Ze zitten hier een ogenblik uit te rusten. En warempel, een paar uur later waren ze allemaal weer vertrokken

Zevenennegentig procent.

Als 97% van de wetenschappers iets vindt van iets, dan zal het toch wel waar zijn? Want 97% is veel! Dat is zelfs bijna, maar net niet helemaal, 100%.

Ik ben vele jaren van mijn leven gelovig geweest. Hoewel gelovig, ik was mijn halve leven lid van enkele protestants gereformeerde kerkgemeenschappen en ging trouw iedere zondag naar de kerk om de “blijde boodschap” te horen verkondigen.

Want dat was het, een blijde boodschap van vergeving van onze zonden die natuurlijk vele waren.

Er werd door mij niet aan getwijfeld, want alle predikanten die ik beluisterde vertelden het zelfde verhaal. Ze vertelden ons, de geliefde gemeenteleden, vanaf de kansel dat wat in de bijbel geschreven stond waar was van kaft tot kaft. Wel 97% (niet wetenschappelijk onderbouwd!) van de predikanten was het daar over eens! En daarbij, twijfel was zondig, alleen geloof kon mij behouden.

Dus het was waar. Want ook dominees zijn geen domme jongens, het zijn universitair opgeleide (toen hoofdzakelijk) mannen. Wetenschappers dus.

Gelukkig kwam ik, inmiddels al weer jaren geleden, een dominee tegen die tot de resterende 3% behoorde en die mij welwillend aanhoorde als ik soms wel eens rare vragen stelde en vraagtekens zette bij al die vaststaande verhalen.

De goede man gaf me een boekje te leen waarin onder andere beschreven stond hoe heel vroeger in het nabije oosten de rondzwervende herdersvolken worstelden met het probleem van al die verschillende goden die toen vereerd werden en hoe langzamerhand het idee ontstond dat er uiteindelijk toch maar één god zou zijn. En dat alle godslegendes en verhalen op één hoop gegooid zouden zijn en uiteindelijk allemaal aan die ene ware god werden toegeschreven.

Dit is natuurlijk een heel korte samenvatting.

Nu was dat boekje natuurlijk ook maar een boekje waarin een mening was opgeschreven, maar voor mij was het een begin van de bevrijding. Dat paste beter bij mijn eigen ideeën en overtuigingen.

Alle 97% dominees konden wat mij betreft blijven verkondigen wat ze wilden, maar die boodschap was niet meer aan mij besteed.

En nu lees ik regelmatig dat wel 97% van alle wetenschappers er van overtuigd is dat ik, en velen met mij, schuldig ben aan de opwarming van deze aarde. En ook hier is twijfel zondig, omdat alleen geloof in hun verhaal mij en de gehele mensheid kan behouden.

Wie hier vraagtekens bij zet wordt verketterd. Het lijkt wel een religie!

Gelukkig lees ik ook wel eens verhalen van wetenschappers die tot de kleine minderheid van 3% zogenaamde klimaatrealisten behoren en daar voor uit durven te komen en die mij ondersteunen in mijn gedachte dat klimaatverandering van alle tijden is en dat we vooral moeten zorgen dat de, al dan niet rampzalige, gevolgen binnen de perken blijven. Voor zover mogelijk, natuurlijk.

En dan vooral de ontzettende vervuiling van zee en land tegen gaan.

Daar is heel veel geld voor nodig!

Maar dat schijnen we wel te hebben, gezien de vele en mijns inziens veelal nutteloze klimaat investeringen die men van plan is te doen.

Ik schaar me hiermee zeker niet onder de door velen verfoeide groep van klimaat-ontkenners. Klimaat ontkennen is zinloos, klimaat bestaat. Niets is hier blijvend, alles hoe schoon ook zal eenmaal vergaan, dus klimaatverandering kan ook bestaan.

En ik moet niets hebben van welke religie dan ook. Dat zal nu wel duidelijk zijn!

Aldus de altijd optimistische Esplasser.

Molen voortgang.

Zie voor meer foto's: blog Modelbouw