Treurig.

Zo één keer in de vijf jaar komt meneer Peet bij ons langs, hij klimt dan dapper en met gevaar voor eigen leven in de treurwilg, zaagt met een kettingzaag en bruut geweld een aantal takken uit die boom, drinkt een biertje en vertrekt dan weer, mij met de grote takkenzooi achterlatend.

En dat is goed!

Want die boom groeit maar door en het wordt daar bovenin één grote verwarde takkenbende.  Dat geeft natuurlijk wel prima schaduw, maar ter bescherming van dak, televisieantenne en de telefoondraad is het beter om die takken niet te lang en te zwaar te laten worden.
En ik ben dolblij dat Peet dat wil doen, want zelf durf ik dat eigenlijk niet meer. Daar moet je een "jonge" kerel voor zijn!

En die takkenzooi? Die snipper in in de loop van de week wel een keer weg. En ik heb weer een stère brandhout.

Ontschorsen.

Kan er uit China iets goeds voortkomen?
Ik zag ergens een filmpje dat er een dingetje bestond, een soort slijpschijf met scherpe messen, welke op de haakse slijper past en waarmee je hout in model kan slijpen/snijden. En boomstammetjes mee kan ontschorsen.

Omdat het ontschorsen van de pas gekregen lindehouten stammetjes erg moeizaam gaat met de hand, vond ik dat ik zo'n ding wel mocht kopen.
Bij Amazon dus. Want in de doehetzelf-winkels in de buurt hadden ze er nog nooit van gehoord.
Het bestellen ging natuurlijk erg snel, maar de levering duurde enkele weken want de postkoetsverbinding tussen China en Esplas is niet zo geweldig.

Maar vandaag kreeg ik het toch afgeleverd en, omdat je nooit weet of zo'n ding echt doet wat er beloofd wordt, heb ik hem meteen uitgeprobeerd.
Het geeft een grote stofbende, maar het ontschorsen gaat wonderwel goed. En zonder schors droogt het hout veel beter.

Ja, er kan dus uit China iets goeds komen.

In de gloria.

Lang zal die leven in de gloria. 

Jaja, dat klinkt heel vrolijk, maar dan moet je niet leven in de tempête die Gloria genoemd is. Deze storm waait sinds dinsdag over het noorden van Spanje en in de zuidoosthoek van Frankrijk.
En daar zijn "ze" niet blij mee want het gaat behoorlijk te keer en er valt heel erg veel regen. En dikke lagen sneeuw op de bergen.
De zee wordt opgestuwd met huizenhoge golven, rivieren overstromen en mensen worden haastig geëvacueerd. Niet leuk!
Gelukkig valt het hier zoals gewoonlijk nog wel mee, ik bekijk dit alles op veilige afstand, lekker warm bij de kachel, op de beeldbuis. Hier valt alleen maar enige regen en dat is niet erg.
Maar ik heb er wel een treurwilgboomsnoeidag voor moeten uitstellen. Dat moet dan later maar gebeuren.

Du vin, du pain, du.....

Daar zitten we dan weer met ons goeie gedrag in het zondagse pak. Na nieuwjaar is het een goede gewoonte dat alle Esplassers  bij elkaar komen om iedereen de hand te schudden en/of te bekussen. En natuurlijk om malkander een bonne année te wensen.

Dit jaar was het wat uitgebreider omdat onze monsieur le maire zich na 20 jaar burgemeesterschap niet meer verkiesbaar wenst te stellen bij de verkiezingen van maart aanstaande. Hij vindt het mooi geweest en maakt de weg vrij voor een ander. Hij werd uitgebreid bedankt in diverse onverstaanbare toespraken, onder meer door de hoogste baas van het departement.

Ze schijnen inmiddels iemand gevonden te hebben die dit baantje wel op zich wil nemen en die we mogen verkiezen als we dat willen. Mij hebben ze niks gevraagd!

Om dit allemaal te vieren heeft de gemeenteraad er een heuse feestmaaltijd tegen aan gegooid. We konden ons te goed doen aan foi gras, garnalencocktail, gebraden eend, kaas, en niet te vergeten, de onvermijdelijke driekoningen koek. 

Dit alles mocht weggespoeld worden met water, witte en rode wijn en de nodige champagne.

Op de koffie hebben we niet meer gewacht omdat ik na deze lange uren inmiddels boordevol zat en naar mijn al te lang uitgestelde middagdutje verlangde.

Foto rechts: Wijn, brood en kaas. Dat is voor de Esplassers een prima nagerechtje na een copieuze maaltijd.

Moordend.

Niet alleen het werken met een kettingzaag is moordend, dat geldt ook voor de natuur.
Vandaag zijn we nog maar weer eens naar het bos getogen om nog een voorraadje brandhout te zagen.
Dat ging gesmeerd maar ik wordt er wel moe van, het lijkt verdacht veel op echt werken.
Gelukkig had ik weer hulp van Theo die een hoop sjouwwerk voor zijn rekening nam.

Maar wat erger is, het viel me op dat er erg veel bomen en boompjes dood gegaan waren. Er lag al veel hout op de grond te vergaan en ik heb verscheidene dode exemplaren die nog rechtop stonden omgezaagd. Die branden ook nog wel in de kachel mag ik hopen.

Voor zover ik het kan nagaan heerst er een Essentakziekte die al veel slachtoffers heeft gemaakt in het Europese Essen bestand. Jammer dus.

Opgewarmd.

Op mijn jaarlijkse zaterdagmiddagwandeling over de heuvels en door de dalen in onze omgeving zag ik veel sneeuw op de bergen in de verte en de opwarming van nabij. En voelde ik het ook. Het was een stralend mooie dag, heel wat beter dan de regendag van gisteren en een beetje opwarming kon ik dus wel gebruiken.
Ik liep te puffen van de hitte in mijn te warme bodywarmer.

Het klimaat verandert, hoor ik beweren, en de aarde moet nodig gered worden door deze opwarming tegen te gaan middels allerlei wellicht nuttige en m.i. ook veel nutteloze maatregelen die afgekondigd worden.
Nou, de aarde hoeft helemaal niet gered te worden, de aarde redt zich zelf wel. Het kan zo gek niet worden of de aarde heeft het al eerder meegemaakt. Of het bij verandering voor de levende wezens die hier rondscharrelen prettiger zal worden weet ik natuurlijk niet. Dat zal blijken als het zover is.
Van een stijgende zeespiegel heb ik hier voorlopig nog geen last, mag ik hopen.
Zo sprak één van de oudste babyboomers!

Maar om eerlijk te zijn, ook 20 jaar geleden hadden we zo rond nieuwjaar hier ook wel van die lekker warme dagen zoals blijkt uit deze foto van januari 1999.

Rare jongens.

Rare jongens die Fransen. Hebben ze net een poosje geleden in het hele land de snelheid op de niet-autowegen teruggebracht van 90 naar 80 km/h, mede omdat dat zoveel verkeersslachtoffers zou schelen en even later beginnen verscheidene departementen dat weer terug te draaien op een aantal routes departementale. Men vindt 80 toch te traag op de lange doorgaande wegen.
Tenminste als het niet te duur wordt. De centrale overheid gaat wel een aantal aanvullende veiligheidseisen stellen, las ik.

Dat zie ik in Nederland nog niet zo snel gebeuren, als daar iets ingrijpendst wordt besloten is er eerst diep over nagedacht, lang en breed over gediscussieerd en dan houden ze zich daar aan. Toch?
Ik denk dan even aan de 130 km/h op de snelwegen.

Goed bezig.

Het is januari, de zon schijnt, de bladeren zijn van de bomen en alles in de natuur is in diepe rust.
De hoogste tijd om een expeditie naar het bos te organiseren teneinde enkele stevige eikenbomen om te zagen en te verwerken tot brandhout.

Dat durf ik wegens te gevaarlijk eigenlijk niet meer in mijn eentje te doen en gelukkig hoeft dat ook niet.
Theo, onze nieuwe buurman van iets verderop, wilde wel eens meemaken hoe ik met de kettingzaag te keer ga in dat bos. Dat is heel mooi, ook al omdat hij een medische achtergrond heeft zodat ik, mocht ik mij met de kettingzaag in de benen zagen wat ik niet van plan ben, eerste hulp bij de hand heb.

Zo trokken wij samen op en worstelden ons, bepakt en bezakt met de kettingzaag en toebehoren over het met wintertarwe ingezaaide bouwland.
In een recordtempo had ik een vijftal bomen neergevlijd en aan handzame brokken gezaagd. Theo zwaaide enthousiast met het kapmes rond om de dunnere takken te verwijderen en stapelde het hout op.
Daar mag het blijven liggen tot in de zomer de tarwe geoogst is en ik schadeloos met de trekker bij het bos kan komen om het naar huis te slepen.

Van dit werk wordt je behoorlijk moe en dus had ik het na die vijf bomen wel bekeken. Maar ik ontving zonet een app-je waarin Theo voorstelt om maandag nog maar weer eens een poging te wagen. Dat gaan we doen, ijs en weder dienende.

Goed begin.

Hoe begin je nu het beste een nieuwjaar?

In de eerste plaats door afscheid te nemen van Marcel en Sylvie die, na een gezellige periode hier in het zuiden, weer hoognodig naar hun eigen stekje terug moesten keren. De plicht roept weer.

En dan is een uitnodiging voor een nieuwjaarsborrel bij Theo en Bianca (nieuwe vakantie Esplassers) natuurlijk ook een prima begin. Een keur van lekkere hapjes en drankjes stond daar voor het grijpen. Lekker!

Tevens wordt het tijd om mijn voorraad lindehout te ontschorsen en dat, voordat het eindelijk weer eens begint te regenen, droog onder dak te leggen.
Zo zie je maar, ik blijf gewoon bezig.

2020

Had ik iedereen al een gelukkig nieuwjaar gewenst? Zo niet, bij dezen dan.
Bonne année et bonne santé!!!!!!

En verder zie deze link.