Treurig.

Zo één keer in de vijf jaar komt meneer Peet bij ons langs, hij klimt dan dapper en met gevaar voor eigen leven in de treurwilg, zaagt met een kettingzaag en bruut geweld een aantal takken uit die boom, drinkt een biertje en vertrekt dan weer, mij met de grote takkenzooi achterlatend.

En dat is goed!

Want die boom groeit maar door en het wordt daar bovenin één grote verwarde takkenbende.  Dat geeft natuurlijk wel prima schaduw, maar ter bescherming van dak, televisieantenne en de telefoondraad is het beter om die takken niet te lang en te zwaar te laten worden.
En ik ben dolblij dat Peet dat wil doen, want zelf durf ik dat eigenlijk niet meer. Daar moet je een "jonge" kerel voor zijn!

En die takkenzooi? Die snipper in in de loop van de week wel een keer weg. En ik heb weer een stère brandhout.