Thuiswerken.

Het is klaar! Het kasteel met de bijbehorende huisjes zijn als miniatuur in oude glorie hersteld. En goedgekeurd door één van de eigenaars, dat ook nog. Maar er moest wel een bordje bij met de naam van de bouwer. Nou, dat doen we dan ook maar. (zie blog modelbouw)

We zien wel wat er ooit mee gaat gebeuren, voorlopig staat alles nog in een hoek van de garage.

En dan, ja en dan! Wat zal ik nu gaan doen? Een simpel figuurzaagstukje is ook zo gemaakt. Ook wel aardig al zeg ik het zelf. Maar ik moet weer een wat groter project bedenken waar ik weer een poosje mee vooruit kan. Maar wat?????

Er is natuurlijk altijd wel wat te doen in de tuin, ik heb onder de kersenboom een tijdlang niet gemaaid om alle bloempjes te laten bloeien en de bijtjes hun werk te laten doen. "Natuurtuin" heet dat geloof ik. Als neven verschijnsel zien we tientallen kersenboompjes de grond uit schieten. Alle kersen die vorig jaar op de grond zijn gevallen hebben wortel geschoten. Allemaal mooi en aardig, maar je hebt er niks aan. 

De moederboom geeft lekkere kersen, maar dit nageslacht geeft enkel zure vruchten. Dus binnenkort gaat ook hier de zeis overheen. En oh ja, Anka heeft de eerste slang van dit jaar de kop vermorzeld. Wellicht zullen er nog vele volgen.

 

Puur natuur.

 

Ja hoor, het is weer zo ver. De strijd om de kersen is weer begonnen, de eerste vruchten kleuren rood en de vogels vliegen weer af en aan om de boom kaal te plukken. De kersen zijn bijna maar niet helemaal rijp en dus voor ons niet plukbaar en daarbij, ze schijten alles onder. Dit jaar zijn het allemaal spreeuwen, ruwweg een honderdtal van die rovers vreet zich dagelijks de buik vol. Nog nooit eerder hebben wij er zoveel bij elkaar gezien. En een lawaai dat ze erbij maken! Andere jaren waren het voornamelijk vlaamse gaaien en die zien we nu niet.

Het komt vast van de klimaatopwarming.

Ik hoop wel dat ook de spreeuwen zich aan de afspraak houden en de andere boom, welke kersen wat later rijp zijn, met rust laten. Zodat er ook wat voor ons overblijft.

Maar daar staat tegenover dat de kippen een overvloed aan eieren leggen. Zoveel dat wij ze niet op kunnen en iedereen die maar even te kennen geeft dat hij/zij/het ook wel een eitje lust met een doosje eieren opzadelen. Ik heb er gisteren zelfs 40 km voor gereden om Peet en Nicole een doos vol te brengen. Kun je na gaan hoe hoog de nood is.

Ik blijf het zeggen: ook wij hebben het niet makkelijk.

Zondagmorgen belevenissen.

 

"Om 11 uur gaat het regenen", vertelde Diny mij. Met daarbij de waarschuwing dat ik dus beter meteen kon gaan zondagmorgenwandelen als ik droog wilde blijven. Vooruit dan maar weer! Wij werden enthousiast een eindweegs begeleid door een klein kudje koeien dat met ons mee draafde. De bijbehorende grote stier had de maling aan ons en bleef rustig herkauwend liggen waar die lag.  Aan het eind van hun weiland bleven ze noodgedwongen staan om vervolgens ons onder luid boe geroep na te kijken. Erg grappig. Minder grappig was het gegeven dat we na zo'n anderhalf uur stevig doorlopen toch nog nat werden door een beginnende miezerige regen, ook al was het nog maar 10 voor 11. 

Onderweg heb ik niet minder dan 3 automobilistes gezwaaid en een kort praatje gemaakt met een heggenknippende fransman. Ja, zo beleef je nog eens wat!

Thuis gekomen wachtte ons de verrassing dat de broedende kloek bevallen was van 8 wolken van kuikentjes. 2 eitjes bleken onbevrucht te zijn en komen dus niet uit. Zo blijkt maar weer dat broedmachines niet op kunnen tegen natuurlijk broeden door een echte kip. Gaf de broedmachine laatst een resultaat van 20 procent, nu is de score 80 procent. Helaas geen 100, maar een kniesoor die daarover valt. Ik niet, dus.

Spinnen en huisjes.

 

Om te beginnen een foto van ongeveer 563, een halve millimeter kleine, groene spinnetjes die zich genesteld hebben in een spinnenweb aan de zaagtafel. Als ik er even tegenaan blaas zwermen ze in paniek alle kanten op. 

Heel bijzonder en nog nooit eerder gezien. Aan spinnen geen gebrek, voorlopig.

En verder ben ik zo nu en dan, tussen alle andere dringende werkzaamheden door, bezig om de twee huisjes na te bouwen die van oudsher bij het Esplasser kasteel horen. Ik heb ze van de huidige eigenaars van binnen en van buiten goed mogen bekijken. Het wordt een echt historisch centum. 

Huize Avondrust.

Er wordt een huis gebouwd op de heuvel aan de andere kant van de weg. En dat heeft nogal wat voeten in de aarde, of liever gezegd er moeten nogal wat scheppen aarde verplaatst worden.

Er wordt een diep gat gegraven om het huis goed te funderen. Maar die grond is zo hard dat er nu al de hele dag pneumatisch geweld op los wordt gelaten. Met kleine brokjes tegelijk komt de kalklaag los. En dat maakt wel enig lawaai. En dan de vrachtwagen die de hele tijd op en neer rijdt om de losgeslagen grond af te voeren. 

Ik bedoel maar, het is goed dat het ook weer avond wordt met de bijbehorende stilte. Dan kunnen we de vogeltjes weer horen fluiten en dat geeft rust, avondrust!

En dan kan ik me weer buigen over het zwaluwraadsel. Een paar weken geleden kwamen de zwaluwen massaal aan zwermen uit de zuidelijke landen en meteen waren er twee bezig om een nest te bouwen. Net boven de auto, wat ik niet zo fijn vind. (Maar dat ter zijde) Maar het rare is dat ik nu al dagenlang geen zwaluw meer zie vliegen. Wat raar! Waar zijn ze gebleven?