Helaas,

madame Dax is niet meer. Ze is overleden.
Een buurtgenoot kwam aan de deur om het ons aan te zeggen.
De begrafenis is maandag om half vijf.

Nu moeten we er alleen nog achter zien te komen waarom of waaraan ze is overleden.
De aanzegger mompelde desgevraagd iets dat de oude dame was gevallen en niet weer op was gestaan.

We vragen het binnenkort na bij iemand die gewoon normaal Frans praat en die we wat beter kunnen verstaan.

Want dat is altijd weer het probleem.
Gisteren was ik bij de kapper en zat krantlezend op mijn beurt te wachten. De deur gaat open en een andere inwoner van Esplas komt binnen en gaat enthousiast naast me zitten. Een alleraardigste vent, monsieur Marty en een echte kletser.
Maar het grote probleem: hij praat niets anders dan patois, het plaatselijke dialect, en dan ook nog heel snel. En dat is voor ons nog moeilijker te verstaan dan het Fries door een Limburger.
En dus kon ik hem niet meer antwoorden dan ja of nee, afhankelijk van wat ik meende te begrijpen. En dat is ook niet zo leuk.

La Depêche.

Er komt al maanden geen krant meer, het abonnement had ik opgezegd omdat het een dreutelkrantje is.

Vandaag kreeg ik een brief van diezelfde krant. Ze zijn van plan om me een proefabonnement te geven van 12 kranten. Ze gaan er van uit dat ik dat heel fijn vind en dat ik dan zonder meer weer een abonnement neem.

Mocht ik dat, wat bijna onvoorstelbaar is, niet op prijs stellen, dan kan ik dat op die brief aankruisen en d.m.v. de bijgevoegde gefrankeerde enveloppe terugsturen.
Werkt dat tegenwoordig in NL ook zo, moet je daar ook actie ondernemen als je iets niet wil hebben?

Maar nu komt dat wel goed uit, want we vertrekken volgende week zaterdag en dus hoef ik hem toch niet te lezen.
Misschien heeft Anja, onze dierenoppas, er wat aan.

Trouwen in frankrijk.

Wilco en Annebel zijn getrouwd. En wij waren daar bij.

De officiële huwelijksbevestiging in het gemeentehuis van Gaillac Toulsa ging net zo als toentertijd bij Marcel en Sylvie.

De groep familie en vrienden schoolde samen voor een grote tafel.
Een burgemeester daarachter in vol ornaat, een blauw-wit-rode sjerp om zijn schouders, lepelde een hele hoop artikelen op waar een echtpaar zich aan te houden heeft in dit land. En dat is nogal wat, zo te horen.

Even een vraag aan allebei of ze het er mee eens zijn en of ze toch evengoed met elkaar willen trouwen.
Het antwoord was "ja" op z'n Frans en dat was dat.

Maar de bruidstaart was lekker en het feestje prima verzorgd.

Handel

Wie is die man op de foto hierboven en wat moet hij daar ?

Dat zal ik jullie uitleggen. Die man schijnt ene meneer Handel te zijn, een muziekschrijver van heel vroeger. En ook nog nogal beroemd, naar men zegt. Hij heeft onder andere een muziekstuk geschreven dat "de Messiah" genoemd wordt. Veel mensen vinden dat mooi.

Dat muziekstuk nu, wordt op zaterdag 20 september door een heleboel mensen ingestudeerd en 's avonds uitgevoerd in Groningen.

"Wat gaat jou dat aan", zullen jullie misschien zeggen.

Nou, ook Diny gaat daaraan deelnemen. Samen met Trudy en die vele anderen, gaat ze de hele dag oefenen in Zuidlaren en 's avonds in de Martini-plaza, zoals dat tegenwoordig schijnt te heten, wordt het dan opgevoerd. Een mooi spektakel moet dat worden, een lust voor zangliefhebbers.

Maar....., om te oefenen en goed beslagen ten ijs te komen, heeft Diny een oefen-CD gekocht en nu al weken lang loop ze met haar I-pod op de oren en hoor ik niks anders dan stukken uit die Messiah over de heuvels en door de Ariége galmen.

Ik zou zelf zo mee kunnen doen, ik ken alles inmiddels uit het hoofd. Gelukkig kan ik niet zingen.

Houtgebrek.

Als je veel beelden gaat maken uit hout, dan loop je ook steeds rond te kijken naar goede stukken hout die je daarvoor kunt gebruiken.
Want lang niet alle hout is timmerhout zeg een gezegde, maar dat geldt ook zeker voor beeldhouwhout. Het moet van voldoende afmetingen zijn, er mogen geen krimpscheuren inzitten, het moet het liefst een mooie nerf hebben, droog zijn, en zo voort.

In een uiterste verre hoek van mijn prairie stond een mooie, redelijk dikke kersenboom. Wilde kersen, dus een mooie kersenoogst heb je daar niet van. En daarbij, rondom die boom staan al tientallen jonge nakomelingen. Dus aanwas genoeg.

Daarom ben ik dus maar eens met de trekker en de kettingzaag de heuvel afgedaald naar die verre hoek. En na de boom bedankt te hebben, heb ik hem ruwweg met de kettingzaag omgehaald.
Hij viel deze keer de goede kant op, precies zoals ik het wilde hebben. Ook dat is nog een kunst.

Maar de oogst is rijk, niet van kersen, maar van mooie stukken kersenhout.
Ik heb de stam gezaagd, gekloofd om krimpscheuren tegen te gaan en ontbast. De stukken hout liggen nu te drogen onder de hangaar.
Ik hoop er ter zijner tijd nog veel mooie beelden van te maken.

Zicht op de buitenwereld

De hangaar-restauratie gaat niet zo snel. Of het is te warm, of ik heb pijn in mijn rug, of ik heb geen tijd/zin, of ik vind andere dingen belangrijker. Zo is er altijd wel wat.
Maar wat inmiddels wel klaar is, is ons venster op de wereld. Een raam in de leegte. Dan kan ik tenminste naar buiten kijken als ik daar bezig ben.

Handig.

Deze hand, die jullie al hebben kunnen zien op het beeldenstorm blog, heeft een nuttige bestemming gekregen.
Hij is naast de buitendeur bevestigd als een warm welkom aan de bezoeker.

Het is mogelijk om innig die hand te schudden, maar ook kan hij bijvoorbeeld dienst doen als opbergplaats voor de huissleutel als we even weg zijn.
Ik zeg maar wat, de mogelijkheden zijn legio.

Sierstuk.

De productie blijft draaien, het houdt maar niet op.
Een eenvoudig, doch sierlijk werkstuk staat weer op het beeldenblog. Komt dat zien, komt dat zien.

Augustusmaand, feestmaand.

In veel franse dorpjes en dus zeker ook in Esplas wordt er deze tijd feest gevierd. Drie dagen lang zelfs.
Vrijdagavond belote, klaverjassen op z'n frans, wat we met vreugde aan ons voorbij hebben laten gaan.
Zaterdagavond een groot eetfestijn, waar we ook niet zijn geweest. Onze ervaring is dat het dan geweldig druk is. Van heinde en ver komen ze op Esplas af om te eten. Ik ben er nog niet achter waarom dat zo is.
Zondagmorgen hebben we ook de heilige mis gemist. En daarna ook het deponeren van de gerbe, een bloemstuk, bij ons oorlogsdenkmahl. En dus ook het daarop volgend aperitief.

Wat we wel hebben meegemaakt is 's middags de demonstratie countrydance. Een groep enthousiastelingen uit Lézat heeft een dansclub gevormd waar ze mee de wijde omgeving doortrekken om hun line-dance-kunde te laten zien.
Uiteraard worden dan de bezoekers uitgedaagd om mee te doen en snel enkele eenvoudige danspassen aan te leren. Daar hebben we natuurlijk ook niet aan meegedaan. Wel hebben we, onder het genot van een lekker pilsje, hartelijk gelachen om het gestuntel van die mensen. Altijd leuk om te zien. Ja, we zijn echte helden.

Wij doen meestal, en nu dus ook, mee aan de grilmaaltijd op zondagavond. Dan is het altijd iets rustiger, maar ook dan komen mensen uit verre dorpen om hier te eten. Een dorpje met 85 inwoners trekt bijna 400 gasten die allemaal willen mee-eten . Het zal wel iets speciaals hebben, eten in Esplas.

Maar eerlijk is eerlijk, onze zeer gewaardeerde feestcommissie maakt er altijd wat van. Deze avond stond in het teken van het wilde westen. Alle feestcommissieleden, die ook bedienen, waren uiterst wildewestenachtig gekleed. Cowboyhoeden, leren vesten, zwierige rokken, van alles hadden ze uit de kast gehaald om ons en vooral zichzelf te vermaken. Want ze hebben er zichtbaar veel plezier in.

Da avond verliep verder als gewoonlijk. Prima eten, luide muziek, schallend gezang en veel geheupwieg op de banken.

En wat we ook hebben laten zitten is het dansfestijn dat volgde op het eten. Dat gaat nog door tot in de kleine uurtjes.

Zo waren we weer mooi op tijd thuis, vroeg genoeg om nog even lekker een glaasje whisky te drinken voor het slapen gaan. Hebben we ook nog ons eigen feestje.

de hand

Nieuw op het beeldenblog. Mijn rechterhand, levensgroot en levensecht.
Kijk snel, zolang het nog kan.

Wonderplant.

Ja zeker, ze bestaan.

Neem nou deze orchidee, een paar maanden geleden was hij uitgebloeid, slechts een paar armzalige bladen zaten er nog in de pot. Diny wilde hem weggooien en een nieuwe kopen.

Maar hij bleef nog staan en nadat we eens een paar weken weg waren geweest zagen we ineens een nieuwe uitloper uitlopen. Dus hij mocht blijven, we waren benieuwd wat dat zou worden.

Het resultaat is een volop bloeiende plant: 7 bloemen en nog 2 knoppen.
Het is een wonder.

Als dieren praten konden.

Gelukkig kunnen ze dat niet, anders zou je eens wat horen.
Maar wat ze wel kunnen is heel duidelijk maken wat ze willen. Filou bijvoorbeeld, hij heeft 8 jaar bijna elke nacht tot zijn en mijn volle tevredenheid in zijn hok geslapen.
Een prima hok, speciaal voor hem gemaakt met nog een extra nachthok om te schuilen als het eens onweedert, waarvoor hij zo bang is.

Een paar nachten al was hij onrustig, hij blafte en jankte ons soms wakker. Misschien zag hij een vreemde kat of ander ondier voorbij sluipen. Dat staat hem nooit aan. En ons staat het niet aan dat hij ons wakker blaft voor ongevaarlijke voorvallen. Dat mag alleen bij onraad en dat is er nog nooit geweest.

Twee dagen geleden bracht ik hem zoals gewoonlijk 's avonds laat naar zijn hok en deed een paar brokken in zijn voerbak. Normaal staat hij dan al kwispelend in het hok te wachten. Nu was er geen Filou te zien.

Hij stond nu stokstijf voor de deur van de werkplaats en keek afwisselend naar de deur en naar mij. Toen ik hem vroeg of hij daar naar binnen wilde, begon hij ijverig te kwispelen en toen ik de deur opende liep hij naar binnen en ging in een hoek liggen.
Hij keek me aan alsof hij zeggen wilde: "knappe kerel als je mij hier weer weg krijgt". Ik heb hem daar dan ook maar laten liggen en ook de volgende avonden hadden we hetzelfde ritueel.

Mij maakt het niet uit, als hij 's nachts zijn kop maar dicht houd.

De gebraden haantjes.......

......vliegen je hier de mond in.

Was dat maar zo. Zo gemakkelijk gaat dat niet. Er gaat nog heel wat aan vooraf. Bijvoorbeeld dat allereerst de kop eraf moet en dat vind ik altijd het minste karweitje. En dan de hoeveelheid veren die ze laten moeten, een kussensloop vol.

Maar ja, als je zelf een aantal broedeieren laat uitbroeden dan krijg je vanzelf een aantal kuikens en ook die bestaan uit 2 geslachten. De hennetjes willen nog wel eens gaan eieren leggen en dus nuttig zijn, maar die hanen hebben die aardige eigenschap niet.
Eén haan, de mooiste, mag blijven om voor toekomstig nageslacht te zorgen.
Maar die andere 4 hanen zijn dus over en die kan ik toch niet allemaal aanhouden.

Ik kan er ook voor kiezen om ze te verkopen, maar dat lost niks op. Ook dan gaan ze de pot in, maar dan bij een ander en dat doe ik dan toch liever zelf.

Filou vindt het prachtig, want die krijgt hart en lever toegeworpen. Voor hem is het een feest.

Weerbericht.

Om kort te gaan, het is mooi weer.

En dat is het eigenlijk deze hele maand geweest, met dagtemperaturen schommelend tussen de 19 en 32 graden.
De gemiddelde maand temperatuur was ongeveer gelijk met die van juli, overdag een graadje hoger, 's nachts een graadje lager. Prima in orde.
En de regenval was gelijk aan juni, 73 millimeter. En dat is veel meer dan in de juli maanden van de vier voorgaande jaren, waarin nog niet de helft is gevallen. Alles is buiten ook nog groen en er moet nog steeds gras gemaaid worden.