donderdag 7 augustus 2008

Als dieren praten konden.

Gelukkig kunnen ze dat niet, anders zou je eens wat horen.
Maar wat ze wel kunnen is heel duidelijk maken wat ze willen. Filou bijvoorbeeld, hij heeft 8 jaar bijna elke nacht tot zijn en mijn volle tevredenheid in zijn hok geslapen.
Een prima hok, speciaal voor hem gemaakt met nog een extra nachthok om te schuilen als het eens onweedert, waarvoor hij zo bang is.

Een paar nachten al was hij onrustig, hij blafte en jankte ons soms wakker. Misschien zag hij een vreemde kat of ander ondier voorbij sluipen. Dat staat hem nooit aan. En ons staat het niet aan dat hij ons wakker blaft voor ongevaarlijke voorvallen. Dat mag alleen bij onraad en dat is er nog nooit geweest.

Twee dagen geleden bracht ik hem zoals gewoonlijk 's avonds laat naar zijn hok en deed een paar brokken in zijn voerbak. Normaal staat hij dan al kwispelend in het hok te wachten. Nu was er geen Filou te zien.

Hij stond nu stokstijf voor de deur van de werkplaats en keek afwisselend naar de deur en naar mij. Toen ik hem vroeg of hij daar naar binnen wilde, begon hij ijverig te kwispelen en toen ik de deur opende liep hij naar binnen en ging in een hoek liggen.
Hij keek me aan alsof hij zeggen wilde: "knappe kerel als je mij hier weer weg krijgt". Ik heb hem daar dan ook maar laten liggen en ook de volgende avonden hadden we hetzelfde ritueel.

Mij maakt het niet uit, als hij 's nachts zijn kop maar dicht houd.