Oudejaarsdag.

Ik dacht dat de datum op mijn horloge niet klopte. Hij geeft 31 december aan en dat was tot nu toe, bij mijn weten, altijd de laatste dag van het jaar.
Ik was in de veronderstelling dat het niet vandaag maar pas morgen oudejaarsdag zou zijn. Navraag bij mijn geliefde echtgenote leerde mij dat ik helemaal fout zat.
Het horloge had het goed, ik niet.

Wat gaat de tijd toch snel. Zomaar en hele dag de mist in.
Nu moet ik me nog hals over kop geestelijk instellen op ons bruisende feest van vanavond.

Maar de tijd gaat ook veel te snel voor Diny. Dat blijkt uit een brief van de Nederlandse belastingdienst die we gisteren mochten ontvangen in die bekende mooie blauwe enveloppe.
Een vriendelijke brief vol met kreten als: u moet dit en u moet dat en als u dat niet doet dan….

Ze menen dat Diny geen aangifte over ons karige inkomen van 2008 gedaan heeft.
Zij meende van wel, maar omdat die tijd zo vlug gaat had ze vermoedelijk de aangifte van 2007 nog vers in haar hoofd zitten.
Dus dat moet ook nog even snel gebeuren. Maar omdat ik daar geen verstand van heb, hoef ik me daar ook niet mee te bemoeien. Wel zo makkelijk.

Wij wensen jullie allemaal een fijne avond toe, met oliebollen en zo.

Rust.

Wat moet je na die drukke kerstdagen met een huis vol visite, kadootjes en ook nog vol van het overvloedige eten en drinken?
Rust nemen.

En dat is wat deze katten goed begrepen hebben. Ook al hebben ze het voorgaande, net als wij, niet meegemaakt.

Maar we zijn ook blij dat het kersttijd is. Het feest van het licht.
Dat eindelijk het licht weer terug komt en het alle dagen weer een beetje langer licht wordt na deze donkere tijd.
Dat geeft de burger moed en vertrouwen dat het ooit ook weer voorjaar worden zal.
.

Vrede.

Die nieuwe zijdehoenders zijn wel echt een ras apart.
Het zijn heel gezellige en rustige kipjes die de hele dag maar zo een beetje rondscharrelen om het huis. Als we de buitendeur open zouden laten zouden ze zo naar binnen lopen.

En Filou kan er dan uren naar staan kijken, doodstil en gespannen. Hij houdt van die medebeestjes.
De kippen maakt het niets uit, die zien geen gevaar. Ze vinden dat ze het volste recht hebben om er te zijn. En dat is natuurlijk ook zo.

Maar het is wel goed dat ze niet al te klein zijn, want de kleine kater op de voorgrond is bepaald niet te vertrouwen met klein gevogelte. Maar deze kipjes laat hij toch met rust.

kerstfeest

Wij wensen jullie allemaal fijne kerstdagen en een goed en gezegend en vooral gezond 2010 toe.

Skype.

Diny en Sylvie (zie foto) leren elkanders talen. Diny leert Frans (dat mag inmiddels bekend zijn) en Sylvie wil Nederlands leren.
Dat doen ze dus samen, de ene dag een uurtje Frans en de andere dag een uurtje Nederlands.
En dat gaat via het wonderprogramma Skype. Daarmee kun je via de computer niet alleen met elkaar praten maar, wonder boven wonder, je kunt elkaar ook nog zien. En dat praat wat makkelijker.

En om toch elke keer maar weer een onderwerp te hebben waar ze over kunnen praten, heeft Sylvie bedacht om mijn verhaaltjes op het blog door ter spitten.

En zodoende rolt er dan ook nog een Franse editie van het laatste verhaaltje uit de bus.
Kijk maar:

"C'était juste hier. Sur la route de Saverdun, où j'allais faire quelques courses de première nécessité, j'ai évité de justesse une collision avec de dangereux chevreuils qui ne traversaient pas sur le passage pour piétons. Du coin de l'oeil, j'ai vu venir une ombre en un éclair et j'ai pu encore freiner pour éviter de gros dégâts.

Ca aurait été dommage une telle collision.
Pour les chevreuils, naturellement, bien que ces derniers temps leur vie ne soit déjà pas très sûre avec tous ces chasseurs avant Noël.
Mais aussi assez dommage pour notre vieille petite Peugeot qui a maintenant précisément 200 000 KM au compteur. Elle doit encore durer.
Et peut-être aussi dommage pour moi, je ne sais naturellement pas ce qui se serait passé si j'avais dérapé. Moi aussi, je dois encore durer.

Mais donc, ça s'est assez bien passé , tu te dis que tu dois être à nouveau attentif et rester vigilant, que tu n'es pas seul sur la route devant toi. Selon Diny, je regarde beaucoup trop les alentours en cherchant des choses à voir.

A cause de cette vigilance, j'ai vu au retour un champ plein de vanneaux qui cherchaient de la nourriture. Je pense qu'ils sont descendus si loin au sud devant la frontière progressive de gel et de neige. Je les ai déjà vus seulement une fois ici. Ce ne sont pas des oiseaux qui font leurs nids ici."

Op ‘t nippertje.

Het was bijna raak gisteren. Op weg naar Saverdun om enkele broodnodige boodschappen te doen had ik bijna een aanrijding met enkele niet op het zebrapad en dus gevaarlijk overstekend reeën. Ik zag uit een ooghoek een schaduw aan komen flitsen en kon nog net door voluit te remmen grote schade voorkomen.

Het zou zonde zijn geweest, zo’n aanrijding.
Voor de reeën natuurlijk, ofschoon die de laatste tijd toch al hun leven niet zeker zijn met al die jagers nu net voor de kerst.
Maar ook zonde van ons inmiddels tamelijk oude peugeotje dat nu net 200.000 kilometer op de klok heeft. Hij moet nog even mee.
En misschien ook wel zonde van mij, je weet natuurlijk nooit wat er gebeurt als je een schuiver maakt. Ik moet ook nog even mee.

Maar het ging dus net goed en je wordt er weer op attent gemaakt dat je moet blijven opletten en dat niet alleen op de weg voor je. En ik kijk volgens Diny al veel te veel om me heen om alles onderweg te zien.

Door dat opletten zag ik op de terugweg een weiland vol met voedsel zoekende kievieten. Ik denk dat ze voor een oprukkende vorst-en sneeuwgrens zo ver naar het zuiden zijn afgezakt.
Ik heb ze hier nog maar één keer eerder gezien. Het zijn hier geen stand en broedvogels.

Sneeuw.

In Nederland mag dan een beetje sneeuw liggen, maar ook hier is weer het een en ander gevallen. Wat, is dat niet veel in Nederlandse ogen?
Ik vind dit al heel onbehoorlijk.

Ik had het vanmorgen te laat in de gaten, ik was mijn bed al uit voor ik naar buiten keek.
De weg was wit en glad en net zo als afgelopen maandag heb ik het risico niet genomen om met de auto er op uit gegaan.
Ik zag dat er al een auto het taluud was afgegleden en daar heb ik geen zin aan.

Ook Diny heeft haar franse les afgebeld en dat doet ze niet zo makkelijk. Kun je nagaan hoe erg het is.

Weer over weer.

Wat doe je als er niet veel nieuws is te vertellen?
Dan schrijf je maar weer eens over het weer. Dat gaat er altijd wel in.

Het is hier koud, het vriest zelfs ’s nachts een beetje. Gelukkig heeft mijn opdrachtgever in zijn goedheid een gaskacheltje op mijn werkplek neergezet zodat het allemaal nog wel meevalt.

Maandagmorgen liep om 10 voor 8 de wekker af en toen ik met één lodderig oog naar buiten keek zag ik dat het volop sneeuwde.
Gauw het dekbed weer over het hooft getrokken en verder geslapen.
Met dit weer kom ik er niet uit. Want om dan op weg te gaan terwijl het niet ontzettend noodzakelijk is, dan vraag je om moeilijkheden.

Als de sneeuw op de weg blijft liggen hier in de heuvels kom je niet ver met de auto. Want op een strooiwagen hoef je hier niet te wachten. Achteraf viel het zo als gewoonlijk erg mee, het werd nauwelijks wit. De foto hierboven is dus van een voorgaand jaar.
Maar evengoed had ik dus een onverwachte vrije dag.

Maar het grote bezwaar van eigen baas zijn is dat als je niet werkt je ook geen rekening kunt schrijven. En dat is dan weer jammer voor mijn bankrekening.

Klimaat.

Zou het nu toch echt waar zijn? Veranderd het klimaat zo snel?
Als ik hier buiten de natuur zo bezig zie, lijkt dat wel het geval te zijn.

Het perzikenboompje heeft al weer een bloesemknop en er lopen ook al nieuwe blaadjes uit.
En zo net zag ik ook dat één van de druiven het voorjaar in de kop heeft en ook al uitloopt.
Als dat maar goed komt, het kan ook hier nog wel gaan vriezen.

Maar ik kan er niets aan doen dus laat ik het maar gebeuren.

Geleerden en politici houden zich daar momenteel in Kopenhagen druk mee bezig, dus het is in vertrouwde handen en het komt vast goed. Er komen vast en zeker stevige afspraken die ons in elk geval geld gaan kosten.
En de natuur gaat toch zijn eigen gang.

Dat is toch geruststellend, nietwaar?

Jaloers.

Jaloers op de buren. Dat ben ik niet zo heel gauw, dat ben ik zelfs nog nooit eerder geweest. Niet op hun mooiere auto, niet op hun hogere salaris, niet op hun grotere huis.
Nee, daar heb ik nooit last van gehad.

Maar nu, sinds wij hier wonen, ben ik elke winter jaloers op de buren.
Zoals vandaag ook weer. Wij zitten gezellig en tevreden voor ons huis lekker in het zonnetje koffie te drinken tot om kwart voor vier de zon verdwijnt achter de hangaar en even later ook achter de heuvel. En dan is het gebeurd, dan wordt het koud en moeten we naar binnen.

En dan ga ik om een uur of vijf weer naar buiten om de beesten te verzorgen en dan zie ik dat het huis van de buren, dat op een zuidhelling staat, nog volop in het zonnetje staat. En dat is balen.

’s Zomers is dat niet erg, dan zijn we om vijf uur blij dat we schaduw krijgen en de grootste hitte voorbij is.

Kerstmannetje.

Laatst moest ik me, als auto-entrepreneur, onledig houden met het maken van een soortement van arreslee. Ja, als het om geld verdienen gaat doe ik desnoods de gekste dingen.

Die slee is mooi opgespoten in een rode kleur en achter een trekkertje gehangen.
Ik weet het, de kerstman heeft normaal iets met rendieren, maar omdat we meer trekkertjes dan rendieren ter beschikking hebben was onze keuze niet zo moeilijk.

De hele combinatie is omgeven door een streng van lampjes en opgehesen door een hoogwerker. Een kerstmannetje er in en alles lijkt net echt.
Als je niet beter wist zou je zweren dat er een trekker door de lucht vliegt. Maar je weet dat dat niet kan, daar zijn ze te zwaar voor en ze hebben geen vleugels.

De belangstelling vanaf de N20 is groot, als ze niet oppassen gebeuren er nog ongelukken door opzij kijkende weggebruikers.

5 December

was de dag van een kerstconcert in Carla Bayle, een prachtig oud dorpje in de Ariége op dik 20 minuten rijden van hier.
’s Avonds als het donker is zie je dat dorpje, hoog gelegen op een heuveltop en mooi verlicht, al van verre.
De bezoekers stroomden in grote drommen toe en er stond een lange rij te wachten om naar binnen te mogen. Maar niet heus, je moet heel wat te bieden hebben om hier een volle zaal te krijgen als er een koor optreedt.

In de temple, een protestants kerkje, worden vaker concerten gehouden. Het is er dan ook heel geschikt voor. Je zou er zo een theater van kunnen maken met z’n galerijen van 2 verdiepingen hoog.

Er trad een klein maar erg goed zingend vrouwenkoor uit Toulouse op. En dat samen met een orkestje en een kleine groep van 4 mensen die muziek maakten met handbellen.
Nog nooit eerder gehoord, maar het klonk erg mooi. Nu zijn kerstliedjes daar ook bijzonder geschikt voor.
Al met al een geslaagde culturele avond. En die hebben we niet zo vaak.

Wie een paar mooie 180 graden foto’s wil zien van Carla Bayle kan hier op klikken.
Onderaan die site kun je dan klikken op:
Vidéo de la place de la marie (het gemeentehuisplein)
Vue des remparts sud (zicht vanaf de zuidmuren)
Vue des remparts nord (zicht vanaf de noordmuren)
Vue de la place du musée Pierre-Bayle (rondzicht bij het museum)

Rotweer weer.

Het valt niet mee om in december te leven. Zeker niet als je Filou heet en het is koud en guur en nat buiten.

Zijn baas is alle morgens al weg en als hij ’s middags wel thuis is zit hij met dit rotweer op zijn kamer. De boel eens een beetje opruimen, oude gelezen boeken verzamelen om een keer weg te geven en oude tijdschriften bij het oud papier gooien.
Dat werd ook wel eens tijd.

En de bazin vermaakt zich op zo'n gure middag kostelijk in Auterive, op de franse les die zij nog steeds ijverig en volhardend blijft volgen.

Dus Filou verveelt zich te pletter en de baas vermaakt zich toch wel. Maar het rondje door het weiland gaat er evengoed om door. Weer of geen weer.

Als we in Nederland zouden wonen zouden we ons vermoedelijk afvragen of de goede sint wel zal komen nu het weer zo lelijk is.
Maar hier is dat geen vraag, hier bestaat hij echt niet. Ofschoon sommige Nederlanders zich daar niets van aantrekken en net blijven doen alsof.