Het was bijna raak gisteren. Op weg naar Saverdun om enkele broodnodige boodschappen te doen had ik bijna een aanrijding met enkele niet op het zebrapad en dus gevaarlijk overstekend reeën. Ik zag uit een ooghoek een schaduw aan komen flitsen en kon nog net door voluit te remmen grote schade voorkomen.
Het zou zonde zijn geweest, zo’n aanrijding.
Voor de reeën natuurlijk, ofschoon die de laatste tijd toch al hun leven niet zeker zijn met al die jagers nu net voor de kerst.
Maar ook zonde van ons inmiddels tamelijk oude peugeotje dat nu net 200.000 kilometer op de klok heeft. Hij moet nog even mee.
En misschien ook wel zonde van mij, je weet natuurlijk nooit wat er gebeurt als je een schuiver maakt. Ik moet ook nog even mee.
Maar het ging dus net goed en je wordt er weer op attent gemaakt dat je moet blijven opletten en dat niet alleen op de weg voor je. En ik kijk volgens Diny al veel te veel om me heen om alles onderweg te zien.
Door dat opletten zag ik op de terugweg een weiland vol met voedsel zoekende kievieten. Ik denk dat ze voor een oprukkende vorst-en sneeuwgrens zo ver naar het zuiden zijn afgezakt.
Ik heb ze hier nog maar één keer eerder gezien. Het zijn hier geen stand en broedvogels.
