Moe.

Dat is echt werken, daar wordt je moe van. Die geleende sloophamer is loeizwaar, net zoals de voorhamer.
Maar aan het eind van de dag kun je toch zien dat ik wat gedaan heb.

Morgen begint de opbouw.

En Anka is altijd solidair. Als de baas moe is, is zij dat ook.
En dus ligt ze languit uit te rusten in de mand die we ooit op maat voor haar gekocht hebben.
Maar als ze zich oprolt gaat het nog net.

Sloopdag.

Zoals al eerder aangekondigd, moet er iets veranderd worden. En het moet eerst slechter worden voor er iets kan verbeteren.

Met een elektrische sloophamer en een voorhamer kunnen afbrekende wonderen worden verricht. Zo is het bad er met grof geweld uit gesloopt en zijn de omringende/ondersteunende muurtjes geslecht.

Ook voor de lelijke oude vieze blauwe wastafel is in de nieuwe badkamer geen plaats meer. We hebben al een nieuwe hypermoderne vervanger klaar staan.

Zodoende heb ik een vermoeiend dagje van hard werken en stofvreten achter de rug.

Maar om alles goed te maken vertelde Diny me dat ons heden, woensdag 30 maart 2011, de eerste AOW is bijgeschreven op onze bankrekening.

Ik las toevallig gisteren dat nu nog de hele maand waarin iemand 65 is geworden meegerekend wordt. In het kader van de noodzakelijke bezuinigingen is dat volgend jaar anders. Dan komen de betalingen pas na de 65e verjaardag.
Ik heb ook altijd geluk!

Badkamer.

Kijk, zo ziet het er nu nog uit.

En dat kan zo niet langer, dat moet anders.
Het lokt ons absoluut niet om in zo’n haveloos bad te gaan liggen, het oogt goor.
Het bad is beschadigd en ook staat ons de kleur niet aan.
En daarbij komt ook nog dat het in-en uit stappen levensgevaarlijk is voor een paar gepensioneerde mensen zoals wij. De instap is te hoog en te breed en het bad te glad.

Dus daar komt een inloopdouche ofwel een "douche a italienne" zoals dat hier genoemd wordt, voor in de plaats.

En dat bidet wordt vervangen door een hypermodern hangtoilet. Dat vinden wij toch praktischer. Sterker nog, we weten eigenlijk niet eens wat we met een bidet aan moeten, daar zijn wij niet mee opgegroeid.

Dit zijn, dacht ik, voldoende argumenten om enige eurootjes te gaan spenderen aan een mooie nieuwe frisse badkamer.

Dus ben ik de komende weken weer mooi onder de pannen.

Gluurder.

Het wordt warmer, zelfs de boomkikkers beginnen zich te roeren. Overdag hoor je ze wel maar zie je ze niet.
s’Avonds hoor je ze niet maar zie je ze soms.

Deze kikker heeft zijn boom verlaten en gaat verder als glaskikker.
Een heel nieuw soort.

Religie.

Ik weet niet of religie de oorzaak is van het zo netjes achter elkaar aanlopen van de rupsen op bovenstaande foto.
Maar deze typische eigenschap zal vast wel de oorsprong zijn van de naam van deze rupsen.

Dit zijn namelijk de beruchte processierupsen. Die rupsen waar ik een poosje geleden zo’n ophef over had, die gevaarlijke rupsen.

Sylvie en Diny ontdekten tijdens een wandeling door de wonderschone dreven van de Ariége een lange rij rupsen die doende waren een weg over te steken.
Sylvie trad nog op als beschermer van kostbare levens toen een passerende auto een aantal rupsen dreigde te verpletteren. Dat kon ze niet laten gebeuren en greep in als een ervaren verkeersbrigadier.

Oei, en ik had er nog wel zoveel om zeep gebracht.

Het is echter nog lang geen bedreigde diersoort want als je hier dennenbossen (gek genoeg zitten ze hier niet in eikenbomen) passeert dan zie honderden, zo niet duizenden van die rupsennesten in de bomen hangen.
En blijkbaar is het nu tijd om ergens naar toe te processeren.

Fini

Het is voorbij, vandaag zijn de laatste verjaardagsgasten ook weer vertrokken. Sommigen blijven wat langer plakken dan anderen. Dat hou je toch.

En nu wachten de dagelijkse beslommeringen weer, direct nadat ze hun hielen hadden gelicht was Diny alweer druk bezig om alles weer op te schonen.
Maar ze had er mooi weer bij.

Vakantie.

Zolang Marcel en Sylvie hier zijn nemen wij het er ook een beetje van. En dus wordt er niet echt hard gewerkt, zelfs niet door mij.
Ook ons levensritme veranderd door de aanwezigheid van de Française en de importfransoos.

Het eten bijvoorbeeld, is toch wel iets uitgebreider dan we gewoonlijk doen. We ontdekken, voor zover we dat niet al wisten, dat Marcel een prima kok is, een topchef gelijk.
Zo kan ik meteen weer een paar van mijn spoorloos verdwenen pondjes er bij eten.

Zelfs de avondbroodmaaltijd die we, eigenlijk tegen hun zin, in ere houden wordt versierd met lekkere dingen en vooral ook overgoten met een lekkere wijn.
Tegen hun zin want eigenlijk vinden zij dat er best 2 keer warm gegeten kan worden.

Dat is nu leven als god in Frankrijk.

Kadoos.

Een kruiwagen vol planten en boompjes.
Dat is de oogst van een hele dag jarig zijn. Geen van de gewaardeerde gasten kwam gisteren met lege handen. Erg leuk.

Vandaag moest ik de gevolgen ervan dragen, het was hard werken om alles op een goede plek in de grond te zetten.

Maar we hadden geluk, op deze eerste voorjaarsdag was het weer zoals het op een voorjaarsdag behoort te zijn: zonnig en warm.
Heerlijk.

Feest.

Op naar de 65, schreef ik een jaar geleden. En dat is goed gelukt, vandaag mocht ik die respectabele leeftijd bereiken en ook nog in goede gezondheid.

Ik weet het, de West-Europese mens wordt steeds ouder, gemiddeld tenminste, maar je weet maar nooit of dat ook voor jezelf geldt.

En om dat vreselijk heugelijk feit te vieren hebben wij voor enkele in Zuid-Frankrijk wonende Nederlandse vrienden een etentje georganiseerd.

Nou ja, georganiseerd? Het was voldoende om aan Ena en Ruud te vragen of zij dat voor ons wilden regelen. Zij hebben de ruimte, zij kunnen lekker eten maken en zij hebben vaker een groep mensen gehad om te voederen.
Dus waarom zouden we moeilijk doen als het makkelijk kan.

En volgens mij was het geslaagd, het eten was lekker, de mensen waren gezellig en ik had dus een fijne verjaardag. En daar ging het ten slotte om.

En het mooie was dat iedereen ook nog met een kadootje aan kwam zetten. Ik had al aangegeven dat ik niet zo voor kadootjes ben maar wel dat we een tuin hebben waar nog niks in groeit. En dat heeft wel geholpen.

En dus heb ik morgen een hoop te doen want ik hebt een overvloed aan boompjes en planten gekregen. Morgen moet ik een plan maken waar ik alles ga planten.

Kortom, erg fijn. Hier schrijft een tevreden mens.

Eerste kado’s.

Nog niet eens jarig en toch al kadootjes krijgen, is dat niet geweldig?

Marcel en Sylvie zijn speciaal ter ere van mijn 65e verjaardag naar het warme zuiden afgezakt. En ze brachten een grote pot met sneeuwklokjes mee en sleutelbloemen, echte voorjaarsbloemen.

En zoals je ziet, ik hoefde ze nog niet eens zelf in de grond te poten.
Beter kun je het niet krijgen, toch?

Mooi.

Terwijl buiten de door Diny in het najaar gepoote narcissen volop bloeien, staan binnen de weer opgemaakte bedden te wachten op de komende gasten.

Helaas moet het elektrische kacheltje een beetje bijwarmen, anders is het ongezellig kil in de logeerkamer.
Maar warmere tijden komen er aan, voor zondag wordt zonneschijn en 15 graden voorspeld.
Het is dan ook bijna voorjaar.

Luik.

Het kon net even tussen de buien door. Hij hangt en hij past ook nog precies.

Zo’n louvreluik is niet alleen praktisch, maar geeft ook nog iets extra’s aan het huis. Een muur wordt er minder kaal van en het brengt een beetje kleur aan het geheel.

Bloesem.

Terwijl veel Arabische landen op kop staan door opstanden en revoluties, terwijl Japan deels ten onder gaat aan onvoorstelbare natuurrampen en de radioactieve nasleep daarvan, terwijl in de departementen ten oosten van de Ariege een weersalarm van kracht is, gaat alles hier zijn gewone gangetje.

We krijgen een klein staartje mee van de wind en van de regen die in de regio Languedoc- Roussillon, hopelijk niet al te overvloedig, valt en het is dus een beetje nat en een beetje fris.

Maar de natuur trekt zich van alles niks aan en laat gewoon de voorjaarsbloemen bloeien. Zoals de pruimenbomen bijvoorbeeld.

Klaar !!!

Eindelijk hebben we het slaap-en douche deel van het appartement klaar verklaard.
Na 2 maanden lang hard sappelen zijn we nu zo ver dat de laatste hand er aan wordt gelegd.
Even nog een kleurtje op de deuren omdat het oog ook wat wil.

Omdat het ons zelf goed bevalt en ik inmiddels louvrevensterspecialist ben en er dus mijn hand niet meer voor omdraai om zo'n ding te maken, komt er ook hier een latten venster voor het raam.
Het raam kan dan ’s nachts open blijven zodat er voldoende frisse lucht binnen komt en katten en ander gespuis buiten blijven.

Het zitkeukengedeelte moet nog even wachten op afwerking omdat daarvoor eerst nog onze eigen badkamer gemoderniseerd moet worden.
Het één hangt met het ander samen omdat de nieuwe afvoerleidingen waar wc, wastafel en douche op aangesloten moeten worden, door dat deel lopen.

Eerst als dat allemaal gebeurd is komt er nog een voorzetwand om die leidingen weg te werken. En dan pas…..
Maar dan zijn we weer maanden verder.

Zondag.

Alweer zondag, het kan niet op. De ene is nog maar net voorbij of de volgende dient zich al weer aan.

En al wandelend met de hond zie dan weer allemaal spannende en leuke dingen.

Een pasgeboren kalf geeft aan dat de lente in het land komt en een vers gegraven

hol midden in een weiland doet vermoeden dat een jonge das een nieuw onderkomen heeft moeten zoeken.
Anka ruikt dat het hol bewoond is en is erg nieuwsgierig. Maar voor haar is ook alles nieuw.

Vent d’autan.

Dat is een periodieke harde oostenwind en vandaag is die wind nog koud ook.
Voor het huis in de luwte en in de zon is het kortebroekenweer, maar aan de andere kant moet je een jas aan.

Maar desalniettemin gaan we toch maar weer aan de slag.
Naar de bricolage, hout halen voor een nieuw te maken louvrevenster voor het appartement. De bedden in elkaar zetten, een spiegel, een douchegordijn en wandversiering ophangen, een deur bijschaven die toch niet goed blijkt te passen. Allemaal klusjes die de puntjes op de I moeten zetten.

En dan, omdat het nu nog goed weer is ondanks de koude wind, nog even aan de slag met de nieuwe kippenrennen. Achter in de tuin komen eerst 2 en misschien later 3 kippenhokken op een rij te staan met een redelijk grote uitloop voor het geval dat de kippen niet los mogen lopen omdat er van alles gezaaid is in de groentetuin.

En dat is nu al het geval, Diny heeft vandaag de eerste zaadjes gezaaid in de DMM. Het schijnt dat je worteltjes al heel vroeg kunt zaaien en dat ze dan ook vroeg opkomen.
We zullen zien.

Indentiteitscrisis.

Niet dat ik daar zo veel last met heb, ik weet wel zo’n beetje wie ik ben.
Maar die arme oude Peugeot die nu al weer zijn 3e nieuwe kentekennummer heeft.

Bij de verhuizing vertelde iemand dat we ook de kentekenbewijzen van de auto’s moesten laten wijzigen naar het nieuwe adres.
Dat was er nog steeds bij gebleven, maar gisteren kreeg ik het flitsende idee om eens op internet op te zoeken wat daar van waar was.

En jawel hoor, het stond er duidelijk dat de “carte grise” moet gewijzigd worden door de prefectuur of de sous-prefectuur en wel binnen 1 maand na de verhuizing op straffe van een boete in de categorie A. En dat kan oplopen tot een 90 euro.
De benodigde formulieren waren ook te downloaden en uit te printen, dus dat scheelt weer een reis.

Dus ik vandaag naar de sous-prefectuur in Pamiers, ik moest daar toch zijn voor andere inkopen. Lekker rustig daar, niemand anders stond er voor de balie. Mooi, dan ben ik daar snel mee klaar.

Ja aan me hoela, uitgerekend de sous-prefectuur van Pamiers doet zo iets niet: “daarvoor moet u naar Foix, monsieur”

Bij de prefectuur in Foix is het iets minder rustig, wanneer ik om 10 uur bij binnenkomst een volgnummer trek zie ik dat er dertig (30!) wachtenden voor mij zijn en maar 2 balies open.
Gelukkig dat ik zo geduldig van aard (!) ben want er zit er niks anders op dan rustig te wachten, buiten rond te slenteren in het lekkere zonnetje, een kopje koffie te drinken in een nabijgelegen café en onder het oog van een bonnenschrijvende parkeerwachter net op tijd de parkeermeter bijvullen.

Maar aan alles komt een einde, zelfs aan het op je beurt wachten bij de toch wel hard werkende baliekluivers. Geen enkel commentaar werd er gegeven op de veel te late indiening van de aanvraag. Dat konden ze trouwens ook niet weten want nergens stond een verhuisdatum geregistreerd, dus dat scheelt toch weer 2 x 90 euro boete.
Om klokslag 11.42 uur, het tweede parkeertermijn is ook net afgelopen, sta ik weer bij de auto.

De camper mag zijn nummer houden maar de Peugeot moet weer eens van identiteit veranderen. Waarom mag joost weten.

Tekenles.

Iedere woensdag gaat Diny er naar toe. Helemaal naar Saint Martin voor de tekenles.
En iedere keer komt ze me na afloop haar prestaties laten zien.

Deze keer wil ik het jullie niet onthouden want het is knap gedaan, vind ik.

Ze moet natekenen van een voorbeeld dat ondersteboven hangt. Het is niet de bedoeling dat ze gaat nadenken wat het zou moeten voorstellen, dus domweg het potlood gebruiken en tekenen wat je ziet
Als het dan klaar is mag ze de tekening omdraaien en dan kan ze zien wat ze nu eigenlijk getekend heeft.

Dat zal een tekenleraar trucje zijn vermoedelijk. Maar het werkt wel.

Specialistenwerk.

Vandaag deed een ieder waar hij/zij het beste in is.

Diny is goed in het lijntrekken en ik in het opzichteren. Daar ben ik jarenlang (redelijk goed) voor betaald en dat nobele vak wil ik een beetje bijhouden. Je weet
maar nooit of het nog eens van pas komt, net als het loodgieteren. Van die vakkennis, opgedaan in mijn jongere jaren, heb ik ook mijn leven lang plezier gehad.

Gelukkig scheen de zon volop en was er een behaaglijk temperatuurtje voor de tijd van het jaar. Dus voor de eerste keer dit jaar kon ik de korte broek weer aan.
Nee, Diny niet, daarvoor moet het eerst nog een heel stuk warmer worden.

Weer zondag.

En dus traditiegetrouw weer een wandeling. Vandaag zelfs 2, één keer alleen met Anka dwars door de velden en ’s middags nog een keer met natuurlijk weer Anka, maar nu ging Diny ook mee. En deze keer liepen we wat makkelijker over begaande wegen.

En dat is ook veiliger, want vanmorgen kreeg Anka nog een oplawaaier van een schrikdraad. Ze liep natuurlijk voor me uit en daar had ik dan weer geluk mee want anders had ik die schok gehad. En als ik moet kiezen………

Maar daar staat dan weer tegenover dat ze zich mooi kon vermaken in een waterplasje. Dat vond ze prachtig.

En thuisgekomen hebben we bij gebrek aan geiten nog even wat oud brood aan de paarden en de ezels gevoerd. En ook bij die beesten gaat de liefde door de maag. En dan vooral die ezels, die bleven altijd op een veilige afstand van 2 meter staan als ik in het weiland kom.

Nu wilden ze graag meedelen in de wonderbaarlijke spijziging.
Want 5 grote dieren voeren met één snee brood is toch een kunststuk op zich. En dan staat er ook nog één te hopen dat er wat op de grond valt.

Eindelijk.

Eindelijk is gisteren het mooie weer teruggekeerd. De zon scheen weer en de temperatuur is weer dragelijk.
Eindelijk konden we weer buiten aan de slag.

En dan moet wat het hardst nodig is het eerst gebeuren. En dat is een betonvloertje storten in het appartement. Eén van onze voorgangers heeft dat ooit ook al eens gedaan maar die had vermoedelijk nog nooit van een waterpas gehoord, want die oude

vloer loopt bijna 10 centimeter af. En dat is teveel van het slechte.
Dus daar moet wat beton overheen gegoten worden opdat later alle stoelen en de tafel een beetje recht zullen staan.

Want het nieuwe appartement wordt hopelijk binnen 14 dagen in gebruik genomen door de eerste gasten en dan moet het er toch een beetje netjes uitzien.
Helemaal klaar zal het dan nog niet zijn maar de grootste klussen zijn dan toch volbracht.

Brrrr.

Het was de laatste tijd koud, grijs en guur. Echt een weer om binnen bij de warme kachel te blijven zitten.

Of om, zoals gisteren, in de auto te stappen en andere noodzakelijke dingen te doen.
Bijvoorbeeld naar de kapper gaan want dat was ook al weer ruim 2 maand geleden. Misschien heb ik het er al wel eerder over geschreven, maar na lang zoeken heb ik nu al weer jaren een vaste kapper, een echte herenkapper die desondanks ook mijn haren wel wil knippen.
Een jongeman van een jaar of, ja wat zou het zijn, 35? En hij knipt nu al weer bijna 2 jaar voor de zelfde prijs, 12 euro.
Als je nagaat hoeveel haar hij er voor dat geld af moet knippen lijkt me dat niet overdreven duur.

En daarna was er nog tijd om bij Mr Bricolage enkele laatste dingen te kopen voor de douche in het appartement. Een closetrolhouder, een douchegordijn, dat soort dingen. En nadat dit alles gemonteerd zal zijn verklaar ik de logeerkamer met bijbehorende toiletruimte voor gereed. Nu alleen het zit-en kookgedeelte nog.

En daarna was er zelfs nog tijd om een glaasje wijn te drinken en even bij te praten bij Peet en Nicole. Maar toen werd het ook hoog tijd om op huis aan te gaan waar Diny stond te trappelen van ongeduld om naar haar tekenles te gaan.

Tot zover het verslag van die dag, dan zijn jullie weer helemaal op de hoogte.