Tai Chi.

Tai Chi Chuan, letterlijk vertaald als ‘het ultieme vuistgevecht’ is een Chinese gevechtskunst.  De nadruk ligt op het ‘natuurlijk bewegen’ en niet op kracht of het inoefenen van enkele gevechtstechnieken. Het centrale motto is: ‘het zachte overwint met veel gemak het harde’, en dit door de bewegingsenergie te laten stromen in plaats van ze op te houden. Dit natuurlijk laten stromen van beweging wordt aangeleerd door een reeks van trage bewegingen (‘de lange vorm’) die men gedurende jaren regelmatig inoefent. Daarnaast wordt er ook geoefend met sabels, zwaarden of speren en doet men aan ‘pushing hands’ een soort schijngevechten waarbij je de beweging van een partner volgt en probeert die partner uit balans te brengen.    

Tai Chi Chuan heeft ons zeker veel te bieden. Onze huidige levenshouding verwaarloost het directe contact met ons lichaam en als we dan al sporten gebeurt dit vaak in een heel competitieve sfeer. Onderzoek heeft aangetoond dat het regelmatig beoefenen van Tai Chi Chuan een duidelijk fysieke impact heeft zoals een lagere bloeddruk, een beter evenwichtsgevoel of het verhogen van de natuurlijke weerstand. Maar nog belangrijker zijn de mentale veranderingen die het in gang zet. Zo verhoogt het volgen van ‘de natuurlijke weg’ het zelfvertrouwen en de overtuigingskracht en stelt de lange leercyclus (gedurende vele jaren) het doorzettingsvermogen op de proef.     

Dat was weer een heel leerzaam verhaal. Waarom?

 

Omdat Diny zich daar voor heeft opgegeven. Inmiddels heeft ze een paar proeflessen achter de rug en ze heeft besloten daarin verder te gaan. Ze gaat de uitdaging aan.

En zeg nou zelf, het cursuslokaal is toch magnifiek.

Summerrain

om de muziek te beluisteren,

klik op Summerrain

All that I need now is summerrain summerrain

to wash all my troubles away

All that I'm asking for Once again once again Once again once again

Is some peaceful moment today

Refrain:
Black white silver en blue

Red green and indigo to

Yellowish orange reminds me of you

There is nothing else I could possibly ask for but summerrain summerain

There is no raison to look away look away

Things were not better back then

When I look over my shoulder I cannot say

That we were different men

Refrain:
Black white silver en blue

Red green and indigo to

Yellowish orange reminds me of you

There is nothing else I could possibly ask for but summerrain summerain

Dont let them tell you that

Troubles are over

When all the colors are gone

Wake up in silence and feel that great moment

When all is said and done.

tekst, muziek en zang: Marcel Ebbers

Vernieuwing.

Héééél lang geleden woonde er in een ver land…..
Zo beginnen de sprookjes.

Dit is geen sprookje, maar het is wel een heel poosje geleden dat we onze eerste meubels kochten, meubels van donker eiken. Toen vonden we dat mooi.
Inmiddels zijn de meeste meubeltjes wel vervangen door lichter gekleurd materiaal.

Eén enkel donkergekleurd bijzettafeltje hebben we nog overgehouden. En heel toevallig hebben we nu net behoefte aan een extra tafeltje, die natuurlijk wel een beetje moet passen bij de rest.
Nu kunnen we dat tafeltje natuurlijk weggooien en een nieuwe kopen, maar wie dat denkt, kent mij nog niet.
Het kost een beetje tijd en veel werk, maar ik weet zeker dat wanneer hij eindelijk klaar is, hij best zo’n beetje past bij de rest.

Weggooien kan altijd nog.

Herfst voorzorg.

Volgens de kalender zitten we al enige dagen in de herfst. Maar aan de zon en de warmte is dat niet te merken.
Maar toch, je kunt het aan alles voelen dat de zomer ongeveer voorbij is. En je kunt het zien aan de bladeren die ook al wat beginnen te verkleuren en af te vallen.
Er is al duidelijk een herfstsfeertje (6 medeklinkers achter elkaar, bijna niet uit te spreken)

Om alle verrassingen van plotseling binnenvallende kou voor te zijn, hebben we vanmorgen de afvoerpijp van de kachel geveegd. En dat ging een stuk simpeler dan vroeger op Chicane met dat hoge dak en die lange stenen schoorsteen.
Het blijkt dat de roestvrijstalen pijp weinig roet vast houd, maar om erge vervuiling van de salon te voorkomen heb ik toch maar even een roetopvangconstruktie gemaakt.

Mijn schoonvader, die man op de tekening, kan het niet langer aanzien en je ziet hem denken: “ach, die jongen is ook weer bezig”. Maar ik heb Diny niet horen mopperen, dus denk ik dat het met het rondstuiven van roet wel mee is gevallen.

Tweede leven.

Ik kocht een paar jaar geleden zo maar eens een oud kastje, een nachtkastje leek het wel. En daar deden we eigenlijk niets mee, het stond in de weg in het appartement.

Nu kreeg ik, ook zo maar, het idee om het kastje op te gaan knappen. Het was vooral een kwestie van de oude lak er af krabben en schuren, waarna een nieuwe laklaag wonderen doet. Het beukenhout waarvan het is gemaakt is nog in perfecte staat.
Dit restaureren blijkt ook nog leuk werk te zijn. Het kan maar zo gebeuren dat ik dit vaker ga doen.

En nu staat het kastje in de hal en fungeert als sleutelopbergkastje. Dan slingeren die ook niet zo maar overal rond.

Gras.

Tja, ze zijn weer vertrokken, het feest is over. Vanmorgen voor dag en dauw, geloof ik.
Want wie hier ’s morgens voor half negen wil vertrekken wordt niet, ik herhaal, niet door ons uitgezwaaid. Dat klinkt misschien onaardig maar zo is iedereen vrij en hoeft niemand op een ander te wachten.

Maar ik heb het idee dat ze vroeger zijn vertrokken dan gepland was. Ik weet niet hoe laat het was, maar het was nog donker toen ineens het inbraakalarm van de buren in gejank losbarstte.
En ik meen toen ook stemmen gehoord te hebben, niet van inbrekers maar van Jan en Peter.

Als je dan toch ruw wakker gemaakt wordt kun je net zo goed vroeg vertrekken, want uiteindelijk hebben ze nog een heel rit voor de boeg.

En die inbrekers, daar weten we niets van. Het gebeurt vaker en dan komen de kasteeljongens, want daar is het huis van, samen poolshoogte nemen waarbij steevast geconstateerd wordt dat er niets aan de hand is.
Maar ze mogen wat ons betreft, zeker ‘s nachts wel wat sneller komen, want van dat gejank slaap je niet beter. En wij komen er toch ons bed niet voor uit.

En ik had vanmorgen niets beters te doen dan het lange gras op het talud te gaan maaien. Dat moet één keer per jaar.

Dakhaas.

Het is natuurlijk niet alle dagen vakantie. Er moet ook wel eens gewerkt worden.
Terwijl Jan en Peter een bezoek brachten aan de mooie en goed geconserveerde middeleeuwse stad Carcassonne, kreeg ik het in mijn kop om een klusje af te werken die al heel lang op de todo lijst stond.

Alleen had ik er tot nu toe nog geen zin in, sterker nog, om een of andere reden zag ik er tegen op.

Maar nu is het nog mooi weer en dat was belangrijk omdat ik het dak open moest maken voor de afvoer van de wasemkap in de keuken.
Een stukje ouderwets loodgieterswerk, met dien verstande dat je nu zo’n dakdoorvoer kant en klaar koopt en dat ik ze vroeger zelf mocht maken. Dus iedere amateur kan dat nu.

En laat ik dat nu ook nog binnen de kortste keren weer voor elkaar hebben. Knap van mezelf.
Nu ruiken we niet meer door het hele huis wat Diny aan het koken is maar kan de hele buurt buiten meegenieten.

Airbus.

Airbus, de trots van Frankrijk en zeker de trots van het zuiden. En natuurlijk een grote werkgever. Ik was er nog nooit geweest, ondanks dat die mogelijkheid er al lang is.

En als je dan bezoek hebt ga je wat bedenken om ze mee naar toe te nemen, want bezoek mag zich natuurlijk geen ogenblik vervelen.
Dus zijn we met z’n drieën naar Toulouse getrokken om eens te kijken hoe groot die airbus 380 nu wel niet is.

En groot istie, zonder twijfel, maar om nu te zeggen man, man, wat imposant, nou nee.
Helaas kom je er niet dicht genoeg bij om de grootte af te meten aan de menselijke maat. Daarvoor moet je er naast of onder kunnen gaan staan.

En nu ik toch kritisch bezig ben, het viel allemaal wat tegen. De gidsdame vertelde haar verhaal alleen in heel rap Frans, waar Jan en Peter en nog vele andere Nederlanders niets en ik maar een deel van kon verstaan. Van zo’n internationaal bedrijf mag je toch verwachten dat ze met de moderne technieken iedere nationaliteit in de eigen taal uitleg kunnen geven.
Maar nee, dat is te veel gevraagd. En dat voor 14 euro per persoon!

En wat ons ook verbaasde was dat er 4 airbusjes 380 in de montagehal stonden en dat je bijna niemand bezig zal met het in elkaar zetten van die dingen. Terwijl er toch duidelijk verteld werd dat er elke maand 2 toestellen afgeleverd moeten worden. Daarvoor verwacht je dat het krioelt van bezige mensjes om die toestellen.

Maar je hebt het toch even gezien.

Hij kwam, hij fietste, hij overwon.

Hoezo ver, hoog of steil?
Die weg naar plateau de Beille is goed te doen op de fiets. Mits enthousiast ondersteund door een schare supporters!

Nee, het was geen fluitje van een cent, dat is te veel gezegd. Maar een platlander met een beetje fut in zijn donder en die een beetje training in de benen heeft kan het doen. Dat is wel gebleken.
Hoewel ik het voorlopig nog niet na doe.
Gelukkig was het prachtig mooi weer vandaag en dat helpt ook mee en dus hebben we er met z'n allen een gezellige dag van gemaakt.

Halverwege viel het even niet echt mee, zoals op bijgaand filmpje is te zien. Soms was het wel even behoorlijk op de tanden bijten.

En wat is er dan na afloop lekkerder dan een stapel pannenkoeken verorberen die gebakken is door een erkende pannenkoekbakspecialist?

Familie.

Ik heb het gisteren al aangekondigd, er was familie onderweg hier naar toe.
En het was ook zo, in een supersnelle tijd zijn ze België en Frankrijk door geracet om al vroeg op de avond hier aan te komen.

En dan zul je het net hebben, kl… weer de hele dag. Niet minder dan 9 mm water is er weer eens gevallen. Ik loop tot mijn ergernis alweer met een lange broek en een dikke trui aan. En dat pas halverwege september.

Maar dat kon Peter niet weerhouden om te doen waarvoor hij hier is, trainen voor de beklimming van het plateau de Beille.

Dapper voor een platlander.

Regen.

Wat een verschil met de voorbije periode. Niks geen gepuf van de hitte meer. Ik moest vanmorgen op pad voor het zondagmorgenrondje met de regenjas aan en de hoed op.

Het schijnt dat het de komende week toch wel weer wat beter wordt en dat moet ook, want broer Jan en neef Peter zijn onderweg hier naar toe en we vinden dat die beiden toch wel wat echt mooi zuidfrans weer verdiend hebben.
We zullen zien.

De regen is natuurlijk wel weer goed om de regenwaterton te vullen die ik een definitieve plek heb gegeven.
Het verrotte ondereind van de steunbalk is afgezaagd, een steunmuurtje en een watertonplateau gemetseld, een plantenbakje gecreëerd en het hout is geschilderd in mijn favoriete kleur rood.

Weer is een stukje creativiteit uit mijn handen ontsproten.

Oogsten.

Dat zouden we wel willen. En dat doen we ook wel een beetje.
Zoals deze tomaten, ze zijn mooi rood en dus zullen ze ook wel rijp zijn.
Maar het is allemaal zo “meeps”, zo magertjes, zo weinig.

Ik denk dat we voor het volgend jaar die tuingrond nog eens behoorlijk onder handen moeten nemen en nog beter moeten bemesten. Want dat kan veel beter.

Maar als excuses geldt dat we er vorig jaar ook niet veel tijd voor hebben gehad. Het had zo gezegd geen prioriteit.

Hoe dan ook, Diny heeft aangekondigd dat ze deze tomaten allemaal “te pletter” gaat koken om er tomatensaus van te maken.
En daar heb ik dan weer geen verstand van.

Vakantie voorbij.

Nou ja, vakantie?
2 nachtjes slapen en 3 daagjes zwerven in de camper kun je toch geen vakantie noemen.
Vakantie hebben we eigenlijk altijd.

Maar het is wel erg leuk en het mooiste is dat je na 2 dagen het idee hebt dat je al weken weg bent. Erg ontspannen.

Het was warm, erg warm deze dagen en ’s avonds konden we dan ook mooi lang buiten voor de camper zitten genieten van maan en sterren.

Aan de kust kun je tegenwoordig helaas nog maar op een paar vaste plaatsen terecht met de camper. Buiten die plekken is er nauwelijks parkeermogelijkheid voor voertuigen hoger dan 2.10 meter. En dat is wel weer jammer.

En het is ook onzin, in het naseizoen liggen uitgestrekte parkeervelden er bijna verlaten bij.

Maar in het binnenland hebben we zeeën van ruimte en daar is het ook mooi.

Raadsel.

Wat zou Diny aan het doen zijn?
Is bezig om meel tot beslag te roeren? Wil ze een schaal slagroom kloppen?

Nee, niets van dit alles. Ze is bezig om een mooie zuivere toon te ontlokken aan een klankschaal.
En die zuivere tonen schijnen genezend en helend te zijn.
En dat is weer mooi meegenomen natuurlijk.

Marcel heeft die schaal voor haar meegebracht uit Toulouse als dank voor de gastvrijheid.
Morgen gaan zij weer richting Ardennen en wij voor een paar dagen richting mediterranée.

Eindelijk weer thuis.

We hebben Sylvie al een poosje niet gezien, maar nu is ze dan toch gelukkig weer thuis. Nou ja, thuis, ze is weer bij ons en daar zijn we blij mee.

Misschien nog één keer terug komen naar het ziekenhuis voor een controle en dan kunnen ze hopelijk eindelijk weer naar hun eigen thuis terug keren.
Maar dat zien we de komende week wel weer.

Andorra.

Even een algemene waarschuwing aan allen die van plan zijn om op een 8 september naar Andorra te gaan.
Doe het niet!

Wij deden het wel. Marcel wilde ook wel eens wat anders dan elke dag naar Toulouse klepperen en we konden allebei wel wat bedenken dat we hoognodig in Andorra wilden kopen.
De tocht er naar toe is altijd mooi via de N20, vooral het laatste stuk door de bergen. Maar boven aangekomen zagen we al gauw dat daar de winkels hermetisch afgesloten waren met rolluiken en dat beloofde dus weinig goeds. De veronderstelde geboortedag van Maria werd herdacht en dus gooien ze daar alles dicht.

Dieselolie tanken ging nog wel en dat is daar een stuk goedkoper als in Fr. Maar om daar nu dat hele stuk voor te rijden.....
Dus na een kop koffie in een rokerig en lawaaierig drinkhol, waar we nog niet gratis hadden willen eten, zijn we weer vertrokken richting Frankrijk.

Daar was alles wel open, een restaurant in Ax les Thermes voor een lekker hapje eten en een terras in Mirepoix voor een lekker glaasje drinken. Zelfs konden we onze auto parkeren achter een ongeveer even oude neef, een Citroën GS Pallas.
Zodat alles toch wel weer goed was.

Serpent.

Nee ik ga niet zitten schelden, maar soms.....

Die mooie grote slangen hebben jongen gekregen. Zo nu en dan zie ik van die schattig kleine knuffelslangetjes over het terras schuifelen.
Erg leuk!

Maar eigenlijk willen we dat niet, eigenlijk vinden we slangen alleen maar leuk in een ver tropisch land waar wij nooit zullen komen.

En dus nemen we drastische maatregelen, James Bond waardig.
Niet dat ze er aan dood gaan, de beschrijving op de fles verteld dat ze er van terugschrikken.
We zullen zien.

Zwaluwen.

Eén zwaluw maakt nog geen zomer, vermeld een oud gezegde.
Dat kan best waar zijn.

Maar wat ik constateer is dat honderden zwaluwen wel het einde van de zomer aankondigen.

Heel veel van die vogeltjes verzamelen zich de laatste dagen in Esplas en vliegen driftig rond om vliegen en muggen uit de lucht te pikken. Dit alles ter voorbereiding op de grote trek over de Pyreneeën naar het warme zuiden.

Ze kunnen trouwens net zo goed nog een poosje blijven, want het is hier ook prachtig warm weer

Vallende wolken.

En weer was het raak. Dreigend zwarte regenwolken bedekten langzaam de lucht. Soms leek het net of die wolken in de verte contact wilden maken met de aarde om het water op een veilige wijze af te voeren.

Gelukkig zat er niet veel onweer in maar bleef de schade beperkt tot 19 mm regen. En wonderlijk genoeg koelde het niet echt af zodat we het verschijnsel mooi van onder de veranda konden aanschouwen.

Voor meer plaatjes van dit natuurwonder, zie hier. Daar hebben ze precies hetzelfde uitzicht als wij, alleen een paar kilometer zuidelijker

Onweersbui.

En nog steeds zitten we tot 12 uur ’s nacht lekker buiten. Heerlijk zomertje!

Vannacht echter kwam er een fikse onweersbui opzetten. Ik moest in het holst van de nacht nog mijn bed uit om te voorkomen dat Peet klandizie zou krijgen wegens blikseminslag op mijn computer. Ik ben zuinig op mijn nieuwe computermodem.

Ik moest wel even denken aan die boer van gisteren, die heeft dus wel een erg goede hand van bidden. Want er viel in korte tijd zo maar 14 mm water.
Nu valt dat nog mee, want ik las net in de krant dat in Tarbes de afgelopen nacht 70 mm was gevallen. En dan heb je toch echt wateroverlast.

Maar toch zaten we vanmorgen zonder telefoon. En als je dan na erg lang wachten eindelijk een telecommens aan de mobiele telefoon hebt, zeggen ze dat we uiterlijk dinsdag geholpen zullen worden.
Wie schetst dus mijn verbazing en vreugde toen vanmiddag 2 auto’s met telefoonmonteurs voor het huis stopten. En dat ze het nog konden repareren ook nog. Er was volgens hen een draadje in de aansluitdoos gebroken.

Gelukkig maar, want je zal toch eens een heel weekend zonder verbinding met buiten zitten.
Daar moet je toch niet aan denken!

September.

Alweer september.
Het wordt zelfs al een beetje herfstachtig. Niet dat het geen mooi weer is, daar ligt het niet aan, maar je merkt het aan de kleine dingen. Het is meer een gevoel.

Onder andere zie je het aan de met dauwdruppels behangen spinnenwebben in het veld.

Augustus was hier een redelijk droge maand, ik heb 19 mm regenwater opgevangen en dat is maar 38 procent van de gemiddelde augustusregen van de afgelopen 6 jaar.
Dit in tegenstelling tot de maand juli, toen was de regenval 208 procent t.o.v. de gemiddelde regen van de 6 voorgaande julimaanden.

Ik zag vanmiddag een boer zorgelijk naar zijn weiland met koeien kijken. Er groeit bijna geen gras meer in.
Ik zag hem ook stiekem bidden om regen, veel regen. En daar ben ik het nu even niet mee eens.