Schrikkelen.

Wat zou je eigenlijk moeten doen op een schrikkeldag, moet je dan schrikkelen?
Ik weet niet hoe dat moet, ook al heb ik in mijn leven al de nodige schrikkeldagen mee gemaakt. Al 16 keer als ik het goed heb.

Dus niet wetende hoe deze dag passend door te komen, heb ik me maar weer op mijn hek gestort. Bij wijze van spreken dan.
Al zagend, borend, hakkend en frezend heb ik me uitgeleefd om 20, zo goed mogelijk passende, pen en gat verbindingen te produceren. En dat is nog een heel werk.

Maar ik had er mooi geluk bij, het was stralend weer, een korte broek waardig.

Hek.

Ik heb de eerste paal geslagen voor het hekproject. Nou ja, geslagen.
De eerste paal is geplaatst en met een stalen strip aan de schamele resten van een vroegere, reeds lang verdwenen poort vastgezet.
Hopelijk wordt het sterk genoeg.

Ik heb via betrouwbare bron vernomen dat dit project in NL nauwlettend en met angst en beven gevolgd wordt. Men is blijkbaar bang dat deze doorgang te smal wordt om een caravan door te laten.
Waar zouden ze anders naar toe moeten met vakantie?
Men kan gerust zijn, ik heb het echt nagemeten en zelfs mijn camper kan er door.
Echt, het komt goed!

Hekkie.

Ik heb het al eens eerder geschreven: er moet een toegangshek komen om al te vrijmoedige marchandeurs te beletten zomaar ons terrein ongemerkt te benaderen.
Daar bovenaan het afrit, bij dat hek kunnen ze dan bellen en netjes wachten tot wij believen ze al dan niet binnen te laten.

Dus heb ik nu een plannetje gemaakt hoe dat hek er uit moet gaan zien. Want uiteraard maak ik dat weer zelf, ik moet toch wat te doen hebben. En daarbij, het is ook nog eens een stuk goedkoper dan een kant en klare poort.

Mijn keus is gevallen op een eenvoudig hek, een engelse erfpoort, met een landelijke uitstraling. Mede ook omdat zoiets redelijk eenvoudig te maken is.
Hoop ik!

Vogels.

Wat vogels, waar vogels? Ik zie geen vogels.

Ik had, om mijn geweten te sussen en om de arme hongerende vogels te helpen midden in de grote koude winter, een mooi vogelvoerhuisje gekocht en vol met voer opgehangen.
Wij zaten daarna natuurlijk dagelijks uren achter het raam naar buiten te kijken om te zien hoeveel en welke vogels dankbaar gebruik zouden maken van deze geste.

Maar wat er ook kwam, geen vogel. Niet een! Geen korreltje zaad is genuttigd.

Ik geloof dat ik wel weet waar ze zitten. Bij een van de buren staat een grote loods die vol ligt met de gerst-en tarwe oogst van afgelopen jaar. Als je daar langs loopt hoor je een gesjielp van jewelste.

Daar had ik eerder aan moeten denken

Vorstschade.

Het is tijd op de schade te inventariseren die de strenge vorst heeft veroorzaakt.

Het valt mee en het valt tegen. De waterleiding naar het appartement is ontdooid zonder dat er lekkage is ontstaan. De solderingen hebben het gehouden.
De kapotte afvoerleiding is zonder moeilijkheden weer gerepareerd.
Niets aan de hand zou je zeggen.

Maar kijk ik naar de mimosa, die boom die zo prachtig bloeit in het vroege voorjaar, dan springen me de tranen in de ogen. Ik kan wel janken als ik zie hoe die er nu bij staat en het ga vergelijken met een foto op mijn blog van 20 februari 2011.

De dennennaald-achtige blaadje zijn bruin verkleurd en verdord, ik kan ze er met de hand zo afstrijken.
Als dat maar weer goed komt!

Opluchting.

Ook de kippen laten zich na de sneeuw weer opgelucht buiten zien.
Gedurende de hele vorst- en sneeuwperiode hebben ze gezellig samengehokt in één klein hokje zonder ook maar een snavel naar buiten te steken.
In het andere hok zat één enkel eenzaam zijdehoen haantje, die blijkbaar uit de gratie is.
Kippen kunnen zo hard zijn tegen elkaar.

Andere koek.

Nadat we ontzettend hebben moeten afzien tijdens de verschrikkelijke horrorwinter van de afgelopen tijd, kunnen we eindelijk weer doen wat we in februari het liefst willen doen: lekker lui in de zon zitten.
Iedereen is erg tevreden met het weer van vandaag. Ook de hond en de kat vinden het gezellig nu wij ook eindelijk weer eens buiten komen.

Zelfs Diny had het voorjaar in de kop.
Ze kwam tot de ontdekking dat we geen krop sla in huis hadden voor ons zondagse diner. Nu stappen we echt niet in de auto om voor een krop sla naar Saverdun te rijden.
Maar vanwege het zonnige weer bedacht ze dat het een mooie fietstocht zou zijn, aller-retour zo’n 25 kilometer. Zo kom je er nog eens uit en hebt je meteen de broodnodige lichaamsbeweging weer opgedaan.

En dat noemen we dus andere koek.

Dooi.

Dat gaat ontzettend snel bij een temperatuur van 8 graden boven 0, her en der is nog maar een enkel streepje sneeuw te zien. De weg is weer schoon en Diny is voor de eerste keer met de Twingo op pad geweest. Mooi man!

De vuilniswagen, die vanwege de sneeuw al enkele weken verstek heeft laten gaan, is eindelijk weer eens langs gekomen. Overigens zonder onze, inmiddels behoorlijke stapel, gele en grijze zakken mee te nemen. Waarom dat niet gebeurd is mag den duivel weten. Verkeerde week zeker. Wel een beetje ergerniswekkend, nu heb ik die rotzooi nog weer een week bij het afrit liggen.

En nog meer sneeuw.

Dan wordt je ’s morgens wakker en dan kijk je eerst even uit het raam. Tenminste, Diny doet dat, die mag altijd eerst.
En dan wordt ik weer wakker van haar kreet vol ongeloof: “alweer een dik pak sneeuw, houdt het dan nooit op!”

En dan rest mij niets anders dan me weer om te draaien en rustig en ontspannen verder te slapen. Wat moet ik uit mijn bed als je toch geen kant uit kunt.

Het sneeuwruimen kan wachten tot later. Misschien dat het vanzelf wel weg dooit.

Moeizaam.

Vandaag mocht ik, net als een echte loodgieter, proberen om de waterleiding in een heel groot en oud Frans landhuis af te sluiten en af te tappen.
En dat is mij niet gelukt.

De vrouw des huizes liep al dagen en nachten lang met een elektrische haardroger door het huis om de leidingen en kranen voor bevriezen te behoeden. En daar was ze zo zat van dat ze, ten einde raad, mij te hulp heeft geroepen.
Maar ja, die waterleidingloop is zo’n warboel dat maar op één punt af te sluiten is: bij de hoofdkraan. En dat is nou net niet de bedoeling. Daar kan ik in het voorjaar nog een hoop werk aan hebben om zoveel afsluit en aftappunten te maken dat er fatsoenlijk delen apart kunnen worden afgesloten.

Het was tevens de laatste tocht met het Peugeotje, en het was een moeizame reis. Halverwege de lange helling naar dat huis was het over en uit. Het pad was nog zo glad dat ik niet meer verder kon. Daar moest ik hem voorzichtig keren en achterlaten.
Naar beneden lukt natuurlijk altijd, hoewel dat ook erg oppassen was. Even de rem aanraken en je komt aan het glijden.

Terwijl ik die auto ’s middags schadevrij in moest leveren bij de garage, in ruil voor een mooie rode Renault Twingo.

Gelukkig hebben “ze” dooi beloofd, dat is voor alles en iedereen beter.

Dooi?

Zou het nu werkelijk en eindelijk weer gaan dooien? Het zal tijd worden want ik haat een koude winter.
Ik zit nu al de hele week een beetje achter het raam te kniezen en daar ben ik zat van. Er is nog zo veel te doen aan huis en tuin. Al was het maar het ontdooien van de waterleiding naar het appartement.

De Garonne is bij Toulouse voor het eerst sinds 1985 weer eens bevroren, kun je na gaan hoe zwaar we het hier hebben. Een schaatstoertocht zit er evenwel nog niet in want het ijs heeft nog bij lange na niet de elfstedentochtdikte bereikt van 15 centimeter. 2 Centimeter komt eerst nog.

De loodgieters hier in het zuiden draaien overuren en meteen de klanten een poot uit met het ontdooien van bevroren leidingen. Ik las dat ze een tarief berekenen van 260 euro, ongeacht of ze nu een half uur bezig zijn of 3 uur. Mooi werk! Meestal zijn ze met een kwartier weer weg, als ze goede ontdooiapparatuur hebben tenminste.
Zonde dat ik mijn eigen bedrijf net heb opgeheven, ik had nu goudgeld kunnen verdienen.

En we krijgen tot overmaat van ramp ook nog bericht van de Renault garage dat onze nieuwe auto is binnen gekomen, een maand te vroeg. Eigenlijk zitten we er nog niet op te wachten met dit weer.
Want er wordt weer sneeuw voorspeld, net nu de meeste wegen weer goed begaanbaar zijn. Alleen de weg langs ons oude huis Chicane is nog helemaal wit. Maar goed dat we daar niet meer wonen.

Brood.

Een week geleden stopte een bestelwagen op het oprit. Een man kwam naar me toe met in zijn hand een brood. Hé, een bakker aan huis?
En inderdaad was het iemand die vroeg of hij wekelijks langs mocht komen met zijn winkelwagen om zijn waren aan de man te brengen.

Als lokkertje bracht hij een vers brood voor ons mee.
Pourquoi pas, zei ik. Ik zal met er met madame over hebben. En hij stopte me ook nog een folder in de hand want hij had nog veel meer als alleen brood. Kruidenierswaren, kaas, vlees, enzovoort.

Maar dat brood, wij bakken altijd zelf ons brood. Dat vinden we eigenlijk veel lekkerder en het is makkelijk omdat je er niet de deur voor uit moet.
Ook leert een rekensommetje dat zelf bakken veel goedkoper is. Zelfs als je zo nu en dan een nieuw broodbakding moet kopen.
Gelukkig zijn die bij de Lidll niet zo heel erg duur.

En of we werkelijk zo veel bij hem gaan kopen is nog maar de vraag. Je moet toch evengoed nog naar de supermarkt.

Vogeltjes.

Ineens schoot het met te binnen, zou dat wasknijpervogeltje soms verzwakt zijn geweest door voedselgebrek vanwege de sneeuw? Ik zag ook al een dood roodborstje liggen.De nood kan hoog zijn.
Daar kan ik natuurlijk op mijn bescheiden wijze wel wat aan doen.

Een voedertafel is natuurlijk snel gemaakt, maar omdat ik daar ook al vanwege de kou even niet zo veel zin in had, was een voerautomaat nog sneller gekocht.

Met een beetje wildevogelzaad en een paar vetballen kan ik misschien nog heel wat vogellevens redden. Alleen moeten die vogels dit smuladres nog wel weten te vinden anders is het misschien niet meer nodig omdat toch hopelijk snel de dooi weer invalt.

Maar mijn geweten is zo toch weer gesust en daar gaat het ook een beetje om.

Stom.

Dat krijg je er van als je geen rekening houdt met strenge winters.
Bevroren afvoer en bevroren waterleiding. Dat zal ik dus ook weer zelf op moeten lossen.

De waterleiding was natuurlijk stom, ik had eerder af moeten tappen want het appartement wordt gelukkig toch niet gebruikt. Maar de kou was me te vlug af en ik had niet door dat het met zo’n grof geweld zou gaan. Gewoon afwachten tot het gaat dooien, meer kan ik nu niet doen.

En die afvoer, daarvan had ik gedacht dat die niet zou bevriezen, ook al ligt die deels in de buitenlucht. Tijdens het douchen stroomt er immers alleen warmwater door en dat houdt de boel wel open.
Ik had echter buiten de condensafvoer van de hoogrendement ketel gerekend. Altijd als die brandt (en dat is erg vaak met deze kou) stroomt er wat condenswater de afvoer in, bijna een emmer vol per 24 uur. En dat gaat dan bevriezen, elke keer een beetje meer. Tot het helemaal dicht zit en dan kunnen we ook niet meer douchen.

Dus daarvoor moest ik wel de kou trotseren om het probleem provisorisch op te lossen.

Werkverschaffing.

Twaalf jaar geleden heb ik mijn sneeuwschep in NL achtergelaten. Die zou ik toch niet meer nodig hebben in het warme zuiden.
En daar had ik gelijk in, tot vandaag. Vandaag lag er zoveel sneeuw dat ik toch echt aan het ruimen moest, wilden wij ooit nog met de auto het erf kunnen verlaten.

Niet dat dit nu direct zo nodig is, maar ik wil de weg toch vrij hebben.
En dus heb ik een sneeuwschuif in elkaar geflanst en ben moedig aan den arbeid getogen. Je zou het er warm van krijgen.

Een voordeel van sneeuw is dat, tenminste volgens oeroude overlevering, het vloerkleedje dat oma Jansen ooit in een ver verleden in elkaar gepunnikt heeft, brandschoon en helder wordt als je die er een poosje ondersteboven in legt.
Sneeuw zuivert.

Te koud?

Zou het werkelijk zo koud zijn dat dit vogeltje, volgens mij de grijsachtigblauweroodstaartmus, er door bevangen is?

Het kan ook zijn dat hij zich te pletter gevlogen heeft tegen de serreruiten.
We zullen het nooit weten.

Wel weten we dat het weer volop sneeuwt vandaag. Maar dan gelukkig zonder die snijdende, ijzig koude wind, waardoor het allemaal wat dragelijker wordt.
Zelfs onze zondagmorgenwandeling was wel prettig. Tijdens een sneeuwbui is dan zo heerlijk stil, zo stil dat je alleen je laarzen hoort kraken in de sneeuw.

Volgens ons heeft het, zo lang we hier wonen, ook nog nooit zolang achter elkaar gesneeuwd. Dat was altijd hooguit 2 dagen en dan dooide de sneeuw altijd weer weg. Dit doet geen goed aan de aan de waarschuwers voor de klimaatverandering.
Ik hoor de sceptici al juichen: zie je nu wel, niets aan de hand.

Het warme/koude zuiden.

Doorhalen wat niet van toepassing hoort te zijn.

Wat zijn we blij met de heerlijk loeiende houtkachel die het binnen, samen met de centrale verwarming, behaaglijk op temperatuur houdt.

Want een gloepens koude harde wind waait uit het zuidwesten en het is zo’n 6 graden onder nul. Maar de beroemde gevoelstemperatuur is volgens mij wel -25 graden. Men kan dan wel beweren dat er nog geen kouderecords zijn verbroken, maar wij hebben het volgens ons hier nog nooit zo koud gehad.

Dat vinden de kippen ook want die zijn de hele dag niet buiten geweest, net zomin als Diny trouwens. Die is ook heel voorzichtig wat dat betreft.

Ik wel, ik moest riolering ontdooien, waterleidingen beschermen en een paar keer met de hond rond. Ik had het weer eens niet zo makkelijk.
Maar zo is het leven nu eenmaal!

En wat ik hier nog nooit eerder heb gezien: 2 sneeuwschuivers met zoutstrooiers kwamen hier de wegen begaanbaar maken. Dan moet het toch wel erg slecht weer zijn.

sneeuw-en bezempret

Gehakt.

Voor het eerst in lange tijd heb ik weer eens een beeldje uit een blok hout gehakt.
Zo nu en dan heb ik daar weer zin in en ik heb daar, zoals een gepensioneerd heer betaamt, ook wel weer voldoende tijd voor.

Afgelopen zomer hadden we hier bezoek van goede kennissen uit een vorig leven en één van die beiden zag hier een beeldje staan die ze zeer bewonderde. Die was zo mooi, zo één wilde ze ook wel graag hebben.

En voor die dame is dit beeldje dus gemaakt. Ik zou zeggen: “kom maar halen, het staat op jou te wachten!”