Dan wordt je ’s morgens wakker en dan kijk je eerst even uit het raam. Tenminste, Diny doet dat, die mag altijd eerst.
En dan wordt ik weer wakker van haar kreet vol ongeloof: “alweer een dik pak sneeuw, houdt het dan nooit op!”
En dan rest mij niets anders dan me weer om te draaien en rustig en ontspannen verder te slapen. Wat moet ik uit mijn bed als je toch geen kant uit kunt.
Het sneeuwruimen kan wachten tot later. Misschien dat het vanzelf wel weg dooit.
