Hulp.

Ik zei tegen Diny “ik ga vanmiddag naar het bamboupark om Peet te helpen”.
“Peet helpen, heb jij daar zin in met dit mooie weer en let je wel op je rug”, was haar verbaasde en bezorgde antwoord.

Vandaag hebben Lisa en Nicole, resp. dochter en echtgenote van die zelfde Peet, hun nieuwe restaurant geopend in het al langer bestaande bamboupark, dat hier zo’n 30 kilometer vandaan ligt. Een heugelijk feit dat gevierd moet worden.
Vandaar dat ik er even naar toe wilde met een aantal eieren als presentje. Eieren die wij te veel hebben en die zij goed kunnen gebruiken omdat het volgend weekend Pasen is en er dus volgens traditie ommelette de paque moet worden geserveerd. In dat gerecht kun je de nodige eieren breken.

En dat helpen van Peet was wel te doen. Hij wordt betaald als terrasvulling en bij die klus wil ik wel assisteren. Ik ben nooit te beroerd om iemand te helpen als dat werkelijk nodig is.

Pootaardappels poten.

Eén voordeel van pijn in de rug (het enige wat ik bedenken kan, overigens) is dat ik een deel zwaar werk kan afschuiven.
En aardappels poten is zwaar werk, zeker als je toch al pijn in de rug hebt. En ik vond dat het tijd werd om ze in de grond te stoppen want in de geraadpleegde tuinboeken staat dat dit in maart of april moet gebeuren, afhankelijk van de soort.
Ik zag daar wel tegen op.

Maar geen nood, Diny drukt ze wel even de grond in, zij is niet klein te krijgen.

Antiek.

Nee, niet ik. Al lijkt het er wel een beetje op als je mij zou zien lopen.
Nee, het is de stok waar ik op mag leunen om overeind te blijven.
Die stok, die ik mocht erven van mijn schoonvader, is ook al van de grootvader van Diny geweest. Dus hij moet al behoorlijk oud zijn.

En hij doet het nog goed, beter dan ik momenteel.
En om het spoedig zelf ook weer wat beter te doen, ga ik morgen op aanraden van een trouwe lezer eerst naar de apotheek om een tube "decontractyl" te kopen. Een wondermiddel, volgens zeggen.
En dat heb ik net nodig.

Au.

Mooi hé, zo’n geweldig goed onderhouden perkje?
Ontdaan van alle woekerende onkruiden en beplant met druivenstokken waarvan we hopen dat ze de koude winter overleefd hebben.

Maar o wat doet dat zeer, die rugpijn die ik daarbij heb opgelopen. Ik heb er in geen jaren last van gehad en nu, na een uurtje wroeten, is het mis. En ik heb nog zo veel te doen.

Daar zit je dan met je goeie gedrag. Gelukkig wel lekker in het warme zonnetje.

Streetview.

Ik heb vandaag voor het eerst gemerkt dat Google ook bij ons langs is geweest met hun camerawagen. Zo te zien vorige zomer al.
De enige getuige daarvan was Anka, maar die heeft ook niks gezegd.

Mochten jullie willen zien hoe wij hier wonen, dan kan dat door te kijken bij google en
D714, Esplas, Midi-Pyrénées in te typen.
Het beeld is al weer wat verouderd want het hek is er nog niet en er staat een oud blik van een auto.

20 maart.

En dus weer eens een keer jarig. Het blijft maar doorgaan, elk jaar maar weer opnieuw, wie weet hoe lang nog. We zouden het samen gaan vieren met een voedzame hap eten ergens in de omgeving, maar Diny is zo verkouden dat we dat maar uitgesteld hebben.

Dus zijn we maar thuis gebleven om alle visite te ontvangen. Het bleef deze keer echter beperkt tot enkele koolmeesjes die kwamen snoepen uit de vogelvoerbak.
Heb ik toch nog wat getrakteerd.

Beestachtig.

De ene dag zijn er recordtemperaturen en lijkt het wel zomer en dan zomaar de andere dag, zoals nu, is het weer koud en guur. Niks aan! En als het nu maar fatsoenlijk ging regenen, dan had je er tenminste nog wat aan.

Je zal maar een jeugdig kalf zijn en meteen zo worden overgeleverd aan de elementen.

Palen.

Tjonge, wat ging dat makkelijk met die palenboor. In een oogwenk had ik de 25 palen netjes op een rij in de grond staan. Binnenkort spijker ik het gaas er aan.

Vanmiddag heb ik de groentetuin nog een keer een frisse freesbeurt gegeven, het is nu nog mooi droog. Voor morgen is er regen voorspeld.

Vanmorgen ben ik eerst nog maar weer eens op waterleidingreparatietournee geweest. Bij dat grote huis van “iemand anders” vind ik steeds meer bevroren leidingen. Het is er behoorlijk in geknald, deze winter. Ook moet de waterleiding meteen enigszins gemoderniseerd en aftapbaar gemaakt worden. Er lijkt geen eind aan te komen.
Maar zo verdien ik nog eens een extraatje dat Diny altijd direct wil gaan verbrassen in een restaurant.
Vooruit, ik ga wel mee.

Een goede buur…

……is nooit weg. Zeker niet als hij een arbeids-en spierpijnbesparend apparaat heeft die hij ook nog wel wil uitlenen. Lang leve de Zwitsers!

Ik ben bezig om een afrastering te maken om de kippen buiten de perken van de groentetuin te houden. Want die groentetuin lig nu direct naast de kippenhokken.
Binnenkort begint het groentetuinseizoen weer en dan moet er weer gepoot en gezaaid worden. Om die plantjes tegen krabbende kippenpoten te beschermen is het voor hun over en uit met de onbeperkte vrijheid.

Maar de ruimte die overblijft is groot genoeg om hele volksstammen kippen jaloers te maken.

Ik heb dus 100 meter geplastificeerd gaas gekocht en ik had er nog een aantal palen liggen waar dat gaas aan vast gespijkerd moet worden. En om die palen een beetje makkelijk in de grond te krijgen heb ik gelukkig die grondboor kunnen lenen. Maar dankzij de zomerse temperatuur van 24 graden die we vandaag mochten mee maken heb ik evengoed nog menig zweetdruppeltje laten vallen.

En in ruil voor dat lenen krijgt die buurman van mij stroom voor de afrastering van het weiland om de paarden en de ezels het ontsnappen te beletten.
Reken maar dat het helpt.

Zonnig en warm.

Nadat ik vanmorgen, alweer bij de zelfde iemand anders, nog meer waterleidingen had gerepareerd en ook nog een stuk door lekwater vernield plafond heb vervangen, kon ik vanmiddag eindelijk thuis van het mooie weer genieten.

Omdat ik al eigenlijk al genoeg gedaan had, vond ik zelf, heb ik het een beetje kalm aan gedaan en de grote berg snoeiafval weggewerkt. Vuurtje stoken is altijd mooi werk.

Ook Diny kwam vandaag uit haar holletje om zo langzamerhand een paar voorbereidingen te treffen voor haar DMM. Al is het voor zaaien in de koude grond nog veel te vroeg.

Eind goed…

….al goed. Ik ben tevreden en daar gaat het om.

Nadat ik gistermorgen bij iemand anders enige bevroren waterleidingen heb mogen repareren had ik daarna weer tijd om de laatste hand leggen aan het hek.
Een muurverfje hier, een naamplaatje daar en alles is zoals ik me dat voorgesteld had.

Alleen dat naambordje is volgens de fransen niet goed: het moet zijn Dick et Diny. Maar ja, dat bordje heeft Diny 25 jaar geleden gemaakt tijdens een pottenbakcursus en toen woonden we nog in NL en daar is het wel goed.
We laten het maar zo.

Barcella.

Gisteravond te zien op de regionale zender france 3 in de regio ardennen-champagne.
En vandaag, na enig speurwerk, door ons bekeken via het onvolprezen uitzending gemist.

Als jullie ook wat willen zien van Marcel's nieuwste muziekavontuur dan kunnen jullie op deze link klikken.

Het wazige figuur op de achtergrond met de contrabas is dus Marcel. Het interview is gegeven ter gelegenheid van het binnenkort uit komen van een nieuw album, die gemaakt is met een vernieuwde muzikale bezetting waarvan Marcel dus nu ook deel van uitmaakt.

Het hek hangt.

Na een dag ijverig knutselen hangt het hek waar hij hangen moet. Er moeten nog een paar puntjes op een paar ietjes gezet worden, maar toch zeg ik nu al dat het klaar is.

Ik kreeg nog wel een verwijt dat ik als geboren achterhoeker gekozen had voor een Engels landhek. Hoe kon ik dat nu doen!
Maar wat is een naam: ik zag op internet dat ik het net zo goed een Noord Hollands weidehek had kunnen noemen. En dat is dan al weer een stuk dichter bij huis.

Maar het is wel zo dat er hier vermoedelijk geen tweede exemplaar van is te vinden. Als de Fransen hier het ook mooi vinden neem ik het in productie als Esplasser landhek.
Dat klinkt ook goed.

Hek.

Het hek vordert gestaag. De tweede verflaag zit er op en als dat morgen een beetje droog is zet ik het hek op de plaats waar hij voor gemaakt is. En dan komt er natuurlijk ook een foto op dit blog en wordt het resultaat eindelijk openbaar gemaakt. Want iedereen is natuurlijk reuze benieuwd.

Bij het hek staan een heleboel groenblijvende bomen (kom, hoe heten ze ook al weer?) die zo langzamerhand veel te groot worden. Daar heb ik een deel van afgezaagd zodat die weer van onder af kunnen uitlopen. En dan gaat de rest ook gekortwiekt worden.

De brievenbus moest verplaatst worden omdat die anders achter het hek zou komen te hangen. De postbode wenst de post van uit zijn auto in de bus te kunnen doen. Elke keer in en uitstappen, daar wordt je moe van en dat wil hij niet.
Omdat ik daar volkomen achter kan staan heb ik een nieuwe bus een paar meter voor het hek neergezet. Daarvoor kwam de bagagedrager die is overgebleven van de fietsombouw goed van pas. Je moet nooit te snel iets weggooien!

Het was trouwens niet erg aangenaam om buiten wat te doen. Ik was aan druk het verven in het zonnetje en een veel te koude wind toen er plotseling een hagelbui aan kwam waaien.
Het leek wel winter. De korte broek ligt weer ver weggestopt in de kast.

Piano-aan.

Piano leren spelen is toch best wel moeilijk, daarom speelde Diny al een poosje niet meer. Maar laatst kreeg ze een tip van een vriendin die vertelde dat zij piano speelde met behulp van klavarskribo. Een toch al wel oud systeem dat veel gemakkelijker onder de knie te krijgen is als dat gedoe met die noten met mollen en kruisen en weet ik wat allemaal nog meer.

En dat doet Diny nu dus ook, waardoor ik nu weer regelmatig wordt opgevrolijkt met loepzuivere pianoklanken die door het huis dwarrelen.