Opgelost ???????????

Ruud en Kitty Faas waren op bezoek. Dat is altijd gezellig, maar het is ook fijn dat Ruud een ex autotechniekdocent is en dus nog steeds wel enig verstand van auto's en de bijkomende problemen heeft. In elk geval veel meer dan ik, maar dat kan natuurlijk al snel.

Ik heb Ruud natuurlijk deelgenoot gemaakt van mijn lijdensweg van de laatste dagen en hij heeft zich over het koppeling probleem gebogen. Hij ontdekte al snel dat het rem/koppeling vloeistofrecervoir ver boven het maximum was gevuld. Dat kan nooit de bedoeling zijn.

Toen Ruud er een nachtje over geslapen had en over de mogelijke gevolgen had nagedacht, belde hij om te vertellen dat ik om te beginnen die vloeistof in dat reservoir op het goede pijl moest brengen en de ontluchting schoon moest maken. Volgens zijn theorie kon dat heel goed de oorzaak zijn van de malheur.
Tijdens een proefrit die volgde op het uitvoeren van die opdracht leek het goed te gaan met de koppeling.
Ook op langere termijn?????? We zullen zien.
In ieder geval ga nu niet meer direct naar een Fiatgarage ergens ver weg, zoals ik eerst van plan was.

Rijden doet lijden.

Even een campertochtje van een paar dagen, dat was het plan. Een tochtje naar de Atlantische oceaan want daar komen we niet zo vaak. Het weerbericht beloofde enkele mooie dagen, dus wat let ons. En ik wilde tevens de camper uitproberen of de remmen en de koppeling na de laatste reparatie werkelijk goed functioneerden, voordat we een langere reis door het Spaanse land gaan maken.

De rit ging door het departement de Gers, waar we al wel vaker geweest zijn, naar het departement Landes. Dat is een hééééél groot bosgebied. Groter aaneengesloten bos is er buiten Zweden nauwelijks te vinden in west Europa. Volgens mij dan! Maar ik ben dan ook lang niet overal geweest.
Ergens in die bossen vonden we aan het eind van de dag een boer waar we konden overnachten in een bos. Rustig en kalm, net als bij ons thuis.

Aan de kust bleek het die zondag behoorlijk te moeten regenen. Hebben wij weer, nondeju!
We kwamen in het kustdorpje Mimizan en hoopten daar een parkeerplekje te vinden met uitzicht op het strand en de zee. Mooi niet, de parkeerplekken, zeker voor campers, zijn op ruime afstand van de kust gesitueerd.
We zakten steeds verder af langs de kust naar het zuiden en deden bij ieder havenplaatsje dat we passeren een zelfde poging. Nergens een parkeerplek zoals wij dat bedoelen!
Eindelijk in Veux-Boucau-les-Bains, geprezen zij haar naam, vonden we zo'n lang gezochte parkeerplaats aan het strand. Daar konden we mooi een poosje staan en zelfs met droog weer en een mager zonnetje een wandeling over het strand en langs de woelige zee maken. Mooi man!

Als kers op de reistaart had ik een tocht in gedachten over de corniche Basque, een mooie route over steile klippen langs de kust. En laat die weg nu net op deze zondag zijn afgesloten wegens een féte de corniche. Nondeju!

We vonden daar in de buurt wel weer een Baskische boer waar we fijn konden overnachten. Het lag echt niet aan de rustige omgeving dat ik daar geen oog dicht gedaan heb. Nee, dat lag aan een behoorlijk pijnlijke bijholteontsteking die me die nacht meende te moeten plagen. Zelfs na het doorslikken van alle drie aspirientjes die ik nog bij me had wilde de slaap niet echt komen. Nondeju!

Dus stapte ik  de volgende morgen een beetje geradbraakt weer achter het stuur, richting huis omdat ik geen zin meer had om er nog een dagje Spanje bij aan te knopen, zoals de bedoeling was.
Via prachtig mooie wegen met uitzicht op de noordkant van de Baskische Pyreneeën reden we langzaam naar het oosten. Zo konden we toch nog genieten van het mooi Baskische land. In deze uithoek van Frankrijk zie je mooi onderhouden frisse dorpjes en prachtige boerderijen, netjes in de kleuren baskisch rood of baskisch blauw.
Ik begrijp niet helemaal waarom de huizen daar zo mooi zijn en in de rest van het land zo donker, grijs en somber. Blijkbaar woont hier toch een heel ander volk.

Halverwege de middag kregen we wat meer haast naar huis en pakten we een stuk autoweg. Dat schiet wel wat beter op. Maar ook autowegen moet je soms weer verlaten en bij een afslag wilde ik stoppen voor een tolpoortje. We hoefden niet te betalen voor het stuk autoweg dat wij gereden hadden maar je moet toch zien dat je die slagboom omhoog krijgt. Dat was niet zo moeilijk.

Veel moeilijker was het probleem dat zich openbaarde. Ik wilde terugschakelen voor dat poortje en wilde, zoals dat hoort, het koppelingspedaal in trappen. Maar ik voelde helemaal geen koppelingspedaal onder mijn voet!!!!!
Versnelling in z'n vrij en en snel naar een vrij plekje aan de kant van de weg gestuurd. Bij nadere inspectie bleek dat het koppelingspedaal helemaal op de vloer was blijven liggen en niet meer omhoog wilde komen.
Daar waren we mooi klaar mee want dat rijdt beroerd. Dan zit er niets anders op om de verzekering te bellen die dan voor een sleepwagen zorgt en als het goed is voor vervangend vervoer naar huis. Nondeju!

Met een allerlaatste wanhoopspoging trapte ik nog een paar keer stevig op het rempedaal en koppelingspedaal. Zo stevig dat Diny me probeerde te kalmeren in de veronderstelling dat ik me aan het afreageren was. Niets was minder waar en waarachtig, de koppeling kwam door deze mishandeling een ietsiepietse omhoog, genoeg om de auto weer in de versnelling te kunnen krijgen.
Ik kreeg weer hoop, zou het dan toch lukken om de weg te vervolgen?
Ja, het lukte!

Toch wel zielig.

Ik vroeg laatst in uiterste wanhoop om een scherpschutter tegen de wilde konijnen. Ik kan nu zeggen: het hoeft niet meer, Anka regelt het wel. Tenminste als ze zo door gaat.

Ik keek vanmorgen met een schuin oog in haar hondenhok en zag een pluizig iets liggen. En dat is vreemd want dat had ik er niet in gelegd, sterker nog: ik heb haar nog nooit knuffelbeestjes gegeven.
Bij nadere beschouwing bleken er twee heel jonge, heel dode en dus niet meer erg wilde konijntjes te liggen. Netjes neer gevlijd en niet aangevreten. Wat ze er mee voor had mag den duivel weten.
Ik heb ze netjes verwijderd en in het naburige weiland geflikkerd. Die komen wel op.
Wat ik wel een beetje raar vond was dat ze verschillend gekleurd waren, zouden er ook nog enkele tamme konijnen rond rammelen?

En om de tijd verder op te vullen heb ik me onledig gehouden met onderhoud van het huis. In dit geval met het opnieuw verven van de vensterluiken die door weer en wind een beetje kaal waren geworden. Ook nog een hele klus.
Dat is het nadeel van een eigen huis, je moet alles zelfs doen. Ik tenminste!

Overgang.

Nee niet ik zit in de overgang, al lang niet meer. Maar het weer zit wel behoorlijk in de overgang. Het is nu bijna fris te noemen. Te fris mag ik wel zeggen. Zelfs de centrale verwarming sloeg vanmorgen al weer aan en dat doe hij alleen als het hoog nodig is.

Wekenlang hadden we mooi weer met hoge temperaturen. Te hoge temperaturen mag ik wel zeggen.

Eén van de voordelen van dat warme en droge weer is dat ik dan ook wekenlang geen gras hoeft te maaien. Dat groeit helemaal niets meer, sterker nog: er blijft een uitgestrekte bruine en dorre massa over. 

Ik loop er heel soms met een bezorgde blik in de ogen over heen en vraag me dan vertwijfeld af of dat ooit nog wel weer goed zal komen.

En dan denk ik maar aan Edo Staal, de helaas te vroeg overleden maar nog steeds gevierde Groninger zanger, met zijn credo: "Mor t komt aaltied wel goud". En dat stelt me dan weer gerust, ook met de wetenschap dat dit niet de eerste keer is dat het hier zo droog is en dat het ook altijd wel weer goed is gekomen met de hergroei van dat gazon. 

Nou ja, gazon. Het is een vlakte met heel veel onkruid, waaronder ook een beetje gras. Dat geeft niet, als het maar groen is. 

En er is inmiddels al weer bijna 20 millimeter regen gevallen, dus hoop doet leven.

Opgelucht.

Nou ja, opgelucht ? Beter gezegd: eindelijk ontlucht.
Het wc hokje hier op les Tamaris is voorzien van een raam, zoals ieder fatsoenlijk wc hokje moet hebben. Maaaaar.... dat is zo geconstrueerd dat hij nooit een klein beetje open gezet kan worden. Want doe je dat wel, dan kan de wc deur niet meer open en dat is ook onpraktisch. En doe je het raam helemaal open dan heb je een veel te grote opening zodat elk gevoel van privacy  je ontnomen wordt.
Hoe kunnen ze het zo maken!

En nu eindelijk, na al die jaren, verordonneerde Diny dat ik er wat aan moest doen. Wat dat wist ze niet, maar het moest anders. En ze had gelijk ! Een beetje frisse lucht op het toilet is toch niet te veel gevraagd?
Dus heb ik, na lang en moeilijk prakkiseren, één van de vier matglazen raampjes opgeofferd voor een draaibaar luikje. Het is allemaal niet zo moeilijk maar je moet er wel even opkomen.
Of het mooi is, is een andere vraag, maar het lucht wel op.

IJs en weder dienende.

Er lagen nog twee ijsjes in de vriezer en de weerberichten voorspellen een voorlopig einde van de lange hete zomer. Morgen zal het gaan regenen en wordt het zeker 10 graden kouder dan nu. Ik moet er niet aan denken, brrr.
Dus op deze (voorlopig) laatste warme dag hebben we nog even aangenaam genoten van een lekkere magnum. Je moet ijzer smeden als het heet is en je moet ijsjes eten als het warm is ! Volgens het spreekwoord.

Het was zo warm dat ik moeite had om de kuikens koel te houden. Gewoonlijk moeten piepkuikens onder een warmtelamp maar in het hokje werd het door de brandende zon soms al meer dan 40 graden celcius, terwijl 35 toch wel het maximum is voor die arme beestjes. Ik heb ze met hok en al in de schaduw moeten zetten.
Maar nu met de beroerde weersvoorspellingen heb ik het hokje weer teruggeplaatst op de bedoelde plek en heb de kuikens een uitloop gegeven op een soort balkon. Zo kunnen ze wennen aan de grote wijde wereld.

Warm en droog.

Water....WATER... Daar wordt hier zo langzamerhand om gesmeekt, gebeden misschien zelfs wel.
De weilanden zijn geel en dor geworden, het gras groeit al lang niet meer, de koeien moeten bijgevoerd worden en de boeren spuiten duizenden liters water over de mais. Maar dat laatste doen ze zelfs ook als het regent.

Nu weet ik niet of deze droogte zo heel erg is, we hebben het al wel vaker mee gemaakt in de 16 jaar dat we hier al weer zijn. De natuur kan wel wat hebben.
Maar uit voorzorg geef ik wel de jonge fruitboompjes en de pas geplante struiken een beetje koel helder water. Het kan er af, want ik heb ruim 2,5 m3 regenwater in voorraad in de oude gastank en dat is heel wat emmers vol.
Maar enkele uurtjes na mijn noeste arbeid begint het ineens te regenen ! Wie had dat nu kunnen denken.

Geboortegolf.

Sylvie bracht 7 broedeieren mee uit de Ardennen. Het betreft eitjes van het ook al met uitsterven bedreigde en dus zeldzaam wordende ras poule Ardennaise.
Na 3 weken in de broedmachine kwamen 6 van de 7 eieren uit. Een uitstekende score omdat het broedseizoen toch al lang en breed voorbij is. Behalve voor de zwaluwen dan.

Nadat ik ze in het opgroeihok onder de warme lamp gezet had (voor zover nodig met de huidige temperaturen) bleek dat er toch één niet sterk genoeg was en  dus binnen de kortste keren het loodje gelegd had. Jammer!
Hopelijk gaat het verder goed.