Ik had het er gisteren ook al over dat het zo hard waaide. Nou, dat is nog steeds zo en het is zeker niet minder geworden. Le vent d'autan, een stevige stormachtige oostenwind die één of twee keer per jaar te keer kan gaan duurt vaak drie dagen. "Le vent qui rend fou" zo wordt hij genoemd en dat klopt. Je (ik althans) wordt er knap onrustig van als het lang duurt.
Ik heb gisteren een ronde om het huis gemaakt om alles stormvast te maken en toch evengoed was vanmorgen het dak van een kippenhokje afgewaaid. Een leeg hokje, gelukkig.
En natuurlijk was ook weer het dekzeil van de camper weggewaaid. Nu is dat niet zo heel erg, want die moet volgende week gekeurd worden en moet dus toch van de plek af.
Vannacht was het ook bar en boos met het gebulder rond het huis. Om een uur of drie hoorde ik bizarre geluiden buiten en ben ik voor alle zekerheid maar even gaan kijken. Dan loop je daar midden in de nacht rond te struinen en te vernikkelen in je pyjama en dan zie je (gelukkig) niets verontrustends.
Maar mochten we denken dat het rond om ons huis hard waait, vanmorgen ben ik even richting Esplas gelopen en als je dan bij de buurman om de bocht komt krijg je echt de volle storm uit het oosten om de oren. Wij, Anka en ik, hadden de grootste moeite om er tegen in te worstelen.
Wat oosten wind betreft worden we echt een beetje beschermd door de heuvel van monsieur le maire. Maar daar zijn burgemeesters toch ook voor, om hun gemeenteleden te beschermen?
