Snipperdag en WWW

Vanmorgen ben ik, met stralend zonnig weer, weer druk aan het zagen geweest in het kippenbosje. Daardoor werd de stapel brandhout en helaas ook de stapel losse takken steeds groter en om daar wat aan te doen heb ik daarna maar een snippermiddag genomen.

Dat klinkt ontspannend een snippermidaag en dat was het in mijn herinnering ook, maar echt, dat is hard werken wanneer je die snippermiddag doorbrengt achter die snippermachine.
Maar toen ik eenmaal de smaak te pakken en het kunstje door had ging het toch nog wel gesmeerd.
De stapel takken wordt snel minder en de hoeveelheid snippers steeds groter.
Mooi toch?

Zelfs was er aan het einde van de middag nog even tijd voor de WWW, de WaterWiel Werkzaamheden. De basis is gelegd.
Ook daar zit weer een hoop werk aan vast, maar het geeft gelukkig wel wel veel minder rugpijn als dat brandhout gedoe.

Voortgang

Je kent wel het gedicht van die boer die, wat er ook gebeurde, maar voort bleef ploegen. Nou, het zelfde geldt voor Dick (ik) de molenbouwer, ook die weet van geen ophouden.

Nu is zelfs ook al de overbrenging van de verticale centrale as naar de schepwielas klaar.
En vervolgens komt het probleem van het grote waterscheprad om de hoek kijken. Hoe moet dat nu weer gemaakt worden?

Ik denk dat het zo iets wordt.

Gedicht.

Gaddegad

wat 'n blad

en 't is ook nog nat

gaddegad

d'r is ook altied wat

Dat komt zo maar bij me op wanneer ik op deze miezerige zondagmorgen mistroostig uit het raam sta te staren!

Maar dan gisteren, een stralende zon, een berg takken en het snipperapparaatje van Peet.

Die berg takken moet daar weg, hoe dan ook. Ik kan kiezen tussen verbranden, opstapelen ergens in een verloren hoekje of versnipperen.

Versnipperen leek me het beste, hoewel mijn eerste pogingen me niet mee vielen. De mooie rechte takken willen er wel makkelijk door, maar zodra er een heleboel zijtakjes aan zitten die er door gewrongen moeten worden begint het weer op echt werken te lijken.
En daar ben ik inmiddels te oud voor geworden.
Hoe nu verder?

Biobos.

Brandhout uit eigen tuin, beter kun je het niet krijgen. Ook niet goedkoper, want de transportkosten zijn minimaal zo niet nihil.
Het kost alleen wel weer de nodige zweetdruppels. Maar dat is niet in geld uit te drukken.

Onbespoten bomen die op natuurlijke wijze zijn bemest door de scharrelkippen die in dat bosje al poepend een veilig heenkomen vinden tegen de vijanden uit de lucht.
Dat wordt lekker en gezond stoken, volgende winter. Want het moet natuurlijk wel minstens een jaar drogen voordat het verbrand mag worden. Anders wordt er weer gemopperd over teveel fijnstof uitstoot.

Het wordt wel een behoorlijke kaalslag, zo te zien. De buren worden zo wel weer duidelijker zichtbaar.
Maar dat is binnen de kortste keren weer dichtgegroeid, mag ik hopen.

Natuurlijk

Wat is er natuurlijker dan eten uit eigen tuin. 

Het is herfst en dan barsten de paddenstoelen weer uit de grond. Vreemd genoeg op een plek waar ik ze nog niet eerder gezien heb. Ze staan nu in het grasveld richting kippenhok. 

Paddenstoelen zijn erg lekker, beweert men. Vooral over een gebakken ei.

Maar ja, hoe kom ik er achter of ze eetbaar zijn of niet. Of ze soms mogelijk zelfs dodelijk vergif bevatten. In beide gevallen kunnen ze nuttig zijn, nu als ik honger heb en ooit, later, veel later, misschien als ik er zat van ben.

Het zou de puntmutswasplaat kunnen zijn, in Nederland zelfs een zeldzame grasland paddenstoel. 

Hier dus niet!

Snoepers.

De natuurwezens genieten, net als ik, van het mieters mooie weer. Het klimaat kan er weer wat van.

Ook de gruwelijk grote frelons, in het Nederlands "hoornaar" genoemd, gaan in grote getale druk te keer in de klimop. Daar valt blijkbaar lekker veel te snoepen voor die knuffeldierjes.

Als ik het goed gezien heb dan zijn dit hoofdzakelijk de Aziatische exemplaren die hier eigenlijk niet welkom zijn. We hebben genoeg te stellen met onze eigen frelons, geloof ik

.
Om even te laten zien waar die draaiwerkzaamheden van gisteren voor dienden, plaats ik deze foto.
De bewerkte as zit, voorzien kogellagers en kamwiel, op de plek die daarvoor bestemd is.

Jong geleerd........

.....oud gedaan. Het zal zo'n 60 jaar geleden zijn dat ik voor het eerst achter een draaibank stond. Dat was op de aloude ambachtsschool die toen al technische school genoemd mocht worden. Ik had in die tijd nog een hoop te leren.

Niet dat ik in de loop van de jaren veel met die draaibank kennis heb gedaan, (het lot voerde me een andere richting op) maar het blijkt toch dat opgedane ervaringen nog lang in het geheugen blijven hangen.
Ik mocht de misschien ook wel 60 jaar oude machine van Wilco gebruiken om enige draai werkzaamheden uit te voeren voor mijn in aanbouw zijnde molentje.

De wiekenas wordt gemaakt van een stuk eikenhout, welke aan beide kanten voorzien moet worden van een kogellager om het geheel soepel te laten draaien.
Het is dan wel geen hoogwaardig stukje draai werk, maar goed genoeg om mijzelf tevreden te stellen.

En daar gaat het om.!

Commémoration.

Commémoration, een woord die je een paar keer voor je zelf moet herhalen voordat je het snel uit kunt spreken. Maar daar gaat het nu even niet om.

Diny mocht vandaag met haar koortje meedoen in Auterive met de herdenking van het feit dat 100 jaar geleden de eerste wereldoorlog eindelijk was afgelopen. De vier ellendige jaren van bloed, zweet en tranen waren eindelijk achter de rug en men kon zich opmaken voor de volgende oorlog die spoedig zou volgen.
Maar dat is kennis achteraf.
.
Eerst was er onder grote belangstelling de kranslegging bij het monument voor de gesneuvelden van 14-18, 40-45 en de diverse afrikaoorlogen.
Daarna ging het weer in optocht naar het nabijgelegen gemeentehuis, alwaar ons enkele toespraken werden toegesproken en de bovenstaande herdenkingsplaquette werd onthuld.
Daarna was het tijd voor muziek en zang.
Kortom: het was een eerzame herdenking.

Kamrad.

Het bovenwiel in wording wordt kritisch geïnspecteerd door de opzichter die de hele bouw in de gaten houdt. Zelfs in de bovenste hoeken van de bovenbouw is hij te vinden.
Een figuur met baard, pet en de handen in de zakken. Zeg niet dat dit jullie bekend voorkomt!

Om zo een bovenwiel met 32 tanden te maken vergt nog heel wat rekenwerk. De steek van de tanden is 16 millimeter, dus 32 x 16 geeft een omtrek van 51.2 cm. En als je dat dan weer deelt door het beroemde getal pi 3.14 kom je uit op 16.3 centimeter, wat dan weer de diameter van de tandencirkel is. En daar dan weer de helft van om de passer in te stellen.
Maar dankzij mijn wiskundeleraren op de aloude ambachtsschool van heel lang geleden kan ik deze rekensom nog steeds maken.

Voor de assen heb ik bij Amazon enkele kogellagers besteld op 4 november. Ik krijg dan dezelfde dag bericht dat ze zijn verzonden en dat ze geleverd gaan worden op vrijdag 30 november!!!!! Ik denk dat ze per trekschuit en postkoets aangeleverd gaan worden.
We leven in een snelle tijd, tegenwoordig.

Natuurlijk mus.

"Zelfs vindt de mus een huis, oh heer". De psalmdichter zei het heel lang geleden al en hij had gelijk, wat mij betreft.

Kijk maar naar de bessenrijke bosschages rondom mijn kippentuin. Ik meen te weten dat daar zich wel 100 mussen verborgen houden om veilig de nacht door te brengen.
"Och kom, overdrijf je niet een beetje met je 100 mussen?" Jazeker, wel 100 mussen! Niet dat ik ze stuk voor stuk geteld heb, natuurlijk.

Als ik daar 's morgens vroeg (nou ja voor mijn doen dan) kom om de kippen te voeren en hun hok open te zetten, komen die mussen in grote golven, al kwetterend, te voorschijn vliegen.
Want ze eten natuurlijk allemaal mee van het voer dat ik rondstrooi voor de kippen. Ze pikken letterlijk een graantje mee.
Nou ja, ze doen maar. Zo voeg ik ook nog iets toe aan het welzijn van de natuur!
Aan mij zal het niet liggen.

Wisselend.

De foto hierboven en de foto hiernaast zijn vandaag en gisteren op dezelfde tijd genomen. Het laat het uitzicht zien aan de andere kant van de weg richting kasteeloverblijfsel.
En het laat vooral zien dat het weer iedere dag weer anders is.
De foto van gisteren heb ik genomen omdat ik een rare wolkenlucht zag, die bestond uit een paar vreemde rechte strepen. Ik vroeg me af hoe dat kwam. Maar het komt op het plaatje niet helemaal uit de verf, zie ik













Maar om het verder niet over het steeds maar weer veranderende weer en/of klimaat te hebben: Mijn toekomstige wipwatermolen krijgt langzaam enige vorm.
Maar denk niet dat het allemaal makkelijk is. Ik probeer hier het grote bovenkamwiel te berekenen en uit te tekenen.
Het moet allemaal kloppen met de hartafstanden van de kammen, anders grijpt het niet goed in elkaar en loopt alles vast.
En dat kunnen we niet hebben!