Hou je veilig.

Hou je veilig, vooral morgenavond. Dat wil ik even iedereen mee geven, want je weet nooit waar het goed voor is. Ik wens alles en iedereen een goed uiteinde toe met veel oliebollen en weinig vuurwerk.

Mij zat het even weer eens niet mee, vandaag. Ik dacht nog mooi even als dakdekker bezig te gaan met mijn molentje en dan doet in één keer mijn schuurmachientje het niet meer. MERDE!!

Aangezien dat ik niet zo weggooierig ben, heb ik dat ding maar eens open geschroefd en zag dat er een stroomdraadje doorgesleten was. Dat was simpel te repareren met behulp van een soldeerboutje.
Bij het weederom in elkander zetten van het apparaat hield ik 3 schroefjes over. Ik heb geen idee waar die zouden moeten zitten.
Blijkbaar zijn die overbodig want het draait allemaal weer als een lier.





Verder hebben Anka en ik deze week kennis gemaakt met Boef, het jonge hondje van Ruud en Ena.

Terneergeslagen

Je maakt je op een mistige zaterdagmorgen een beetje kwaad, zwaait wat heen en weer met een kettingzaag en voor je het weet liggen alle takken daar waar ze horen te liggen: op de grond.

Ik heb al mijn vrees overwonnen en heb al staande boven aan de ladder met de kleine en lichte accuzaag de takken gekortwiekt. Eén hand aan de zaag en één hand om mezelf goed vast te houden. Veiliger kon ik het niet maken.
De mooie stokzaag bleek op grotere hoogte toch een beetje zwaar en onhandig te zijn.

Ten aanval!

Goed gereedschap ..... Je kent die uitdrukking wel.

Ik heb zelf het één en ander en wat ik dan toch nog te kort kom ga ik lenen bij vriendje Peet.

Peet heeft nog véééél meer gereedschap als/dan ik en hij is niet te beroerd om dat te beschikking te stellen aan de hulpbehoevenden en de nooddruftigen. Aan mij dus.

Momenteel heb ik zijn kettingzaag op lange steel, een elektrisch lasapparaat en de takkenversnipperaar onder mijn hoede.

Die lange steel zaag komt van pas als de te snoeien takken zo hoog zitten dat ik er niet meer bij durf te klimmen. Want de jeugdige overmoed van hoog op de lange ladder staan te werken is er een beetje af.

Knot.

Knotterig, dat is het woord dat ik zocht. Ik ben weer eens behoorlijk knotterig bezig.

In mijn zoektocht naar brandhout van eigen terrein zag ik dat de wilg, of le saule zoals hij hier genoemd wordt, ook wel weer aan een knotbeurt toe was. En wat je dan overhoudt is een knotwilg en een hoop brandhout wat eigenlijk niet zo heel veel verbrandingswaarde heeft.
Eikenhout is natuurlijk beter, maar daarvoor moet ik naar het bos. Dat gaat hopelijk ook nog wel gebeuren, deze winter..

Knotwilgen staan graag aan de rand van sloten of beken, maar hier op dit droge stuk grond doet hij het ook redelijk.

Hoewel je wilgen niet in de buurt van rioleringen moet hebben, zoals ik helaas gemerkt heb. De wortels zoeken alle kieren en gaten op om maar bij het water te komen. Met alle verstoppingen van dien. Maar dit terzijde.

Ik heb eerste de lage takken gezaagd waar ik makkelijk bij kan. Om de andere takken te snoeien moet ik wel een stuk hoger klimmen op de ladder. En dat vind ik steeds minder leuk.
En misschien is het verstandig om voor alle zekerheid eerst de camper een beetje te verplaatsen.

Ruimte.

Nee, geen ruimte, maar wel ruimte gebrek. Dat had ik in mijn werkplaatsje, een miezerig blokhutje van 3 bij 3 meter. Nu de wipwatermolen zijn vorm krijgt wordt het een beetje krap.
Ik speelde met de gedachte om het naastliggende houtopslaghok er bij aan te betrekken, maar dan heb ik dus daar geen houtopslag meer. Ook zonde.

Maar in de werkplaats stond ook een oud bergmeubel dat als bergruimte  diende. Het mooie bergmeubel dat we een halve eeuwigheid geleden gekocht hebben voor ons trouwen. En dus al een poos geleden afgedankt werd wegens niet mooi genoeg meer.
Door het atelier, zoals het hier zo mooi genoemd wordt, enigszins op te kuisen en dat oude bergmeubel te halveren heb ik toch aardig wat vloerruimte gewonnen. Door enkele keukenkastjes, die ik nog had, op te hangen heb ik toch nog weer de nodige bergruimte gecreëerd.

Och ja, een mens moet toch wat om de tijd nuttig door te komen.

Houthakwerk.

Het is allemaal hout wat de klok slaat momenteel. Erg druk geweest met het opschonen van het kippenhoekje, wat uiteindelijk maar een miezerige anderhalve kubieke meter brandhout opleverde.
Het bijna leeg gestookte brandhout hok is hiermee nog voor geen 20 procent gevuld.
Daar moet nog meer bij, deze winter.

En over brandhout gesproken, het werd ook weer hoog tijd om een fruitkistje te slachten.
Dat moet wel gebeuren, want betere aanmaakhoutjes zijn er niet te vinden. En die hebben we toch wel iedere dag maar weer nodig.

Ik durf het bijna niet op te schrijven want voor je het weet heb ik een aanklacht aan de broek van het FKBF, het fruitkistjesbeschermingsfront wegens het onverdoofd slopen van een beschermd en uniek exemplaar. Het is wel halal, natuurlijk. Dat scheelt.
Hoewel, uniek; in de supermarkt waar ze gratis af te halen zijn, liggen er nog veel meer. Ze zijn nog lang niet zeldzaam in deze streken.



En de molen? Met de molen gaat het goed. De wieken zijn ook al weer bijna klaar.

Op leven en dood.

De jaarlijkse strijd tegen de migratie van ongewenste indringers is weer begonnen. Muizen negeren alle gestelde grenzen en komen massaal zonder toestemming ons huis binnen sluipen. Het is 's nachts een geknaag en gerommel van jewelste en ze vreten zich dwars door de isolatie en de gipsplaten heen de klerekasten binnen. En daar zijn we niet blij mee.

Vandaar dat alle middelen weer uit de kast worden gehaald om de overlast te bestrijden. Een strijd op leven en dood. De dood van de muizen, wel te verstaan.

Het is niet diervriendelijk, geef ik onmiddellijk toe. Maar als ze uit ons huis weg blijven, doe ik niet moeilijk. Er zitten een paar muizen in mijn werkplaats, er zitten muizen in het kippenhok mee te vreten met de kippen. Prima, van mij zullen ze geen last hebben.

MAAR NIET IN HUIS !!!!

Zo zie je maar dat het leven van een pensionado in Zuid-Frankrijk niet altijd even makkelijk is.

Om dit verhaaltje toch positief af te sluiten zie je hier naast een foto van een molenwiek in wording. Ik heb alles wat maar knijpen kan gebruikt om de latjes aan elkaar te lijmen. Het moet klaar zijn voordat de wekelijkse wasdag begint, anders zitten we dan weer zonder wasknijpers.

Van dik hout...

...zaagt men planken. Of, zoals ik heb gedaan, brandhout.

Van minder dik hout zaag ik ook brandhout, maar dan minder dik. Met een geïmproviseerde zaagtafel gaat dat ook nog eens zonder veel moeite. Dat is ook belangrijk.
En van de resterende dunne takjes die zelfs te dun zijn om te versnipperen, maak ik brandhout waar ik direct een vreugdevuur mee ontsteek.

Het najaar/winterweer is zo geweldig mooi dat ik met de grootste plezier in mijn tuin aan het werk ben.
Het leven van een pensionado in Zuid-Frankrijk is verrukkelijk, toch?

Schepper.

De schepper heeft een scheprad geschapen..
Het waterwiel is nu in principe gereed. Jazeker, er moet  nog wel wat gebeuren, ik moet nog zien hoe ik het stevig aan de as vast maak en het moet nog dik in de carboleum gezet worden om te voorkomen dat het al water scheppend te snel weg rot.
Want water scheppen zal hij, ooit! Hoe dan ook.

Wat de volgende fase is? Nu zijn de wieken aan de beurt. Ook dat vergt weer een behoorlijke studie vooraf. Hoe lang, hoe breed en zelfs hoe dik moet het allemaal worden?
Allemaal vragen die opgelost moeten zijn voordat er gezaagd kan worden.






Op het bijgaande filmpje is te zien dat dat de overbrengingsconstructie, met het nodige gerammel van de kamwielen, ook echt lijkt te werken. De handmatige aandrijving ontbeert enige regelmaat, maar een kniesoor die daar op let.