Kerst.

Nou ja, bijna kerst. We zijn al wel volop bezig met de voorbereiding voor kerst.

Vandaag heb ik bij buurman Bernard van het kasteel twee enorme joekels van chapons gekocht. Kapoentjes noemden we vroeger de vetgemeste en gecastreerde haantjes.
Nou ja, haantjes. Het zijn hanen van 4 kilo per stuk geslacht gewicht. Een behoorlijk bonk vlees waar ze hier altijd de kop aan laten zitten om te bewijzen dat het toch echt een haan is wat ze verkopen.
Hoewel we daar, tot vreugde van de hond, ook nog een behoorlijke hoeveelheid vet en vel van afsnijden. Dat vinden de Fransen wel zonde, maar ik heb liever het vlees.

We hebben hier enkele flinke maaltijden aan. Te beginnen op kerstavond, vervolgens op kerstdag.
Helaas hebben we hier geen tweede kerstdag, dus moeten we wachten tot oudejaarsavond voor we weer mogen smullen. Het kan ook zijn dat we ons nergens wat van aantrekken en het gewoon eten wanneer we zin hebben.

En dan de oliebollen. Het was vandaag echt weer om buiten te staan met de frituurpan om oliebollen te gaan bakken. Dat is hier in dit huis een mannentaak. Ja, sekse verschil moet er nu eenmaal wezen, je hebt vrouwentaken en je hebt mannentaken. Vuilnis bij de weg zetten en oliebollen bakken, dat kan ik goed.

En verder wens ik natuurlijk iedereen die dit leest prettige kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar.

Lindehout.

Onze toekomstige achterbuurman is een rijk man, een heel rijk man mag ik wel zeggen. Niet zozeer dat hij veel geld heeft, dat geloof ik niet, maar hij is wel zeer houtrijk. Hij woont nu nog in een vele hectaren groot bos en in dat bos groeien ook lindebomen. En dat is wat ik zoek, lindehout.
Volgens zeggen is lindehout een zacht soort hout dat heel geschikt is voor houtsnijwerk. En dat moet ik hebben.

Laatst zag hij mij hakken in een hard stuk eikenhout en toen beloofde hij dat hij mij een paar stukjes lindehout zou bezorgen.
Vandaag kwam hij aanzetten met een kofferbak vol boomstammetjes, zo vers van een door de storm afgebroken tak gezaagd.
Dus hij is ook nog een vriendelijk man!

Met deze voorraad kan ik levenslang vooruit met kleine poppetjes maken.
Hoewel niet alles evengoed bruikbaar zal zijn, er zijn nog al wat stukken met dikke noesten en dat werkt niet lekker. Maar die zullen vast wel goed branden in de kachel

Ik heb maar meteen de kettingzaag gepakt om enkele stukken te ontschorsen, te splijten en in hapklare brokken te zagen zodat deze goed kunnen drogen.
Binnenkort zal ik de eerste resultaten wel eens laten zien.

Tuinderij

De kortste dag nadert gezwind en dus wordt het tijd om wat aan de tuin te gaan doen. En zeker met dit stralende en warme weer.
Het bestaande groentetuintje voor het huis heeft tot nu toe weinig vrucht voortgebracht. Het wil daar totaal niet groeien. Waarom dat zo is mag den duivel weten, want wij weten het niet.

Om in de toekomst toch enige eigen groenten te kweken, je weet maar nooit nu de boeren niet meer te houden zijn, hebben we besloten dit alles op een andere plek te gaan proberen.
Met groot materieel en goede moed ben ik de weerbarstige grond te lijf gegaan. Harke, schuppe, greepe, freesding, kruuwagen, alles heb ik uit de kast gehaald. Ik heb zelfs mijn diable er bij gehaald om makkelijker de planken te versjouwen.
En evengoed moest ik er van zweten en werd ik er heel erg moe van.

Nu heb ik alles zover klaar en mag het toekomstige zaaibed een paar maanden broeien onder een dikke laag hooi. Dat is goed voor de grond, zo wordt beweerd.
In het voorjaar zien we wel weer verder.

Decemberstorm

Ik hoorde laatst een of andere weervoorspelidioot vertellen dat de herfststormen uitbleven wegens de klimaatverandering als gevolg van  de opwarming van de aarde. Dat was goed verklaarbaar volgens hem.
Nou, dan hebben wij hier geen last van klimaatverandering, want de ene storm is nog niet uitgeblazen of de andere giert alweer rond het huis.
Het kan natuurlijk ook zijn dat dit toch wel weer door de klimaatverandering komt. Wie zal het zeggen, het is maar hoe je het draait!
Ik ga er van uit dat het weer ieder jaar weer zijn verassingen heeft.

Vandaag is het wel echt goed raak, het zal me niet verbazend dat we windsnelheden boven de 100 km per uur gehad hebben. Nu ligt ons stulpje gelukkig nog enigszins in de luwte van de buren, maar toen ik me even heuvelop begaf om de volle wind te voelen woei ik bijna van de sokken.

Mijn windpark heeft ook het een en ander te lijden gehad, afgewaaide molenkappen en dito wieken, gebroken assen en kromgebogen stangen was de tragische balans. Dat wordt renoveren komende dagen.

Vergankelijk.

Bloemen verwelken
schepen vergaan
en ook oude kastelen blijven niet altijd bestaan.

Langzaam, steen voor steen, vervalt de ruïne van het kasteel van Esplas tot een nog ruïneachtiger  ruïne. Eén enkele houten balk (links boven) heeft ooit de verwoestende brand en daarna de tand des tijds weerstaan.
Het wachten is op een enthousiasteling die het geheel opnieuw gaat opbouwen. Hoewel niemand meer weet hoe het kasteel er werkelijk uit heeft gezien. Er zijn geen foto's van.
Ik ga het zeker niet doen!!

De herfst heeft alle bladeren van deze
boom gewaaid. Nu kun je zien hoe mooi
de takken zijn.

Al wandelend onder een stralende zon zie ik dat in het verre
noorden donkere wolken dreigen.
Wij boffen hier toch maar weer. 

Genieten.

Een hobbitachtig figuur zit lekker op een bankje in de warme zon en is vlijtig bezig om de wieken van een molentje te schilderen.
Wat, alweer een molentje? Ja, alweer een molentje. Maar dan nu een kleintje.

De kalender zegt mij dat het herfst is. De gevallen bladeren ook, zoals ik in het vorige berichtje aangaf.
Maar vandaag is het bijna zomer, de zon schijnt volop.
In de zon zitten is al bijna te warm, maar je doet het omdat je ieder zonnestraaltje wil meepikken, natuurlijk. En dat duurt net zolang totdat er een wolk voor de zon schuift, dan koelt het vele graden af en moeten we snel naar binnen om de houtkachel aan te steken.

Herfstgedoe.

Ieder jaar maar weer wordt het herfst en waaien de bladeren weer van de bomen. En dat is allemaal nog niet zo erg, maar je hebt er zoveel werk aan en je moet er zoveel tijd voor vrijmaken om alles bij elkaar te harken en op de composthoop te gooien.
En je wordt er zo moe van!
Hoewel het best lekker is om zo in de herfstsferen een beetje buiten te rommelen. Het was een beetje mistig met een schamel zonnetje en dan is het altijd doodstil in de natuur.
Dat is dan wel weer mooi.

Het enige geluid kwam van een overvliegende kudde kraanvogels. Die hadden behoorlijk veel lawaai.

Daarna ben ik nog even nijver bezig geweest in mijn atelier om iets kleins te fabriceren. Wat en waarvoor zal ik een andere keer wel vertellen.