Witte hoed.

Maartje zoet geeft nog wel eens een witte hoed. Jawel ik weet het, dat zou "aprilletje zoet" moeten zijn maar daar zijn we nog net niet. Ik kan wel de klok een uur maar niet de kalender een week vooruit zetten.
Vooruit dan: "maart roert zijn staart".

Het was maar een buitje van 10 minuten, maar ik kan toch zeggen dat we hier sneeuw hebben gehad na een overdreven zachte winter.
En die 10 minuten is natuurlijk ook meer dan genoeg want, dat we er niet op uit mogen is al erg, maar dat we er niet op uit zouden kunnen vanwege een dikke sneeuwlaag is nog erger.

Dan zouden we luidkeels het bekende en toepasselijke europeese volkslied zingen: "merde, merde, louter merde".

Na mijn mooie voorjaarbloesemfilmpje nu even wat anders.

Voorjaar.

t Zel weer veujoar worden,
t Zel weer veujoar worden.
Ik roek t aan de lucht,
En d'eerste holtdoef vlugt.
De winter was laang,
En ik was baang,
Dat t nooit weer veujoar worden zol.
Mor t komt aaltied wel goud.

Ede Staal zong het zo, maar ik zie het voorjaar vooral aan de kersenboom. 

En aan de pruimen- en perenbomen natuurlijk ook. Volop in de bloei en het gezoem van de bijen is oorverdovend. Dat beloofd weer een overvloedige oogst te worden. IJs en weder dienende uiteraard.

Als je dat gezoem ook wil horen moet je wel even de oortjes indoen.

Hout.

Er lag nog een stapeltje lindehout wat aan stukken gezaagd moest worden voordat het in de kachel past. Het mag dan niet langer dan 40 cm zijn.
Het was prima weer voor brandhout zagen en brandhout kloven. Een prima bezigheid.

Dat kloven moest snel gebeuren omdat ik de kloofmachine zou uitlenen aan Wilco, die op Fantilhou een jaloers makende grote stapel brandhout heeft liggen dat nog kort en klein gezaagd moet worden. En daar heeft hij nu tijd genoeg voor omdat zijn opzetcamperbedrijf ook helemaal op z'n kont ligt wegens de bekende oorzaak. De polyester fabriek waar de units gemaakt worden is gesloten, de werknemers zitten thuis en de klanten kunnen niet komen.

Het laatste houtblok was nog maar nauwelijks gekloofd of Annebel kwam het erf al oprijden om de klover te halen. Dat was dus op het nippertje.

Dan is het ook de hoogste tijd voor de dagelijkse wandeling door de omgeving. Deze keer neem ik het z.g. Willypad. Een provisorisch voetpad door en over het domein van buurman Ulrich, die door iedereen Willy genoemd wordt, dat door bos en over weiland slingert.
Tot mijn grote verassing zag ik dat hij, heel recent, halverwege een bank geplaatst heeft waar vermoeide wandelaars zoals ik even uit kunnen rusten en van het uitzicht genieten.
Het zijn toch zulke lieverds, die Zwitsers!

Confinement.

Confinement, het Franse woord voor "opsluiting" En dat woord dekt de lading perfect.
Maar ik heb er inmiddels genoeg van, en dat terwijl het voor ons natuurlijk niet eens zo'n grote straf is. Je zal maar op een flat wonen met een klein balkonnetje!
We zitten overdag lekker in het zonnetje en maken af en toe een wandeling door de omgeving.

Maar eigenlijk zie ik het nut er ook niet van in. Het is 40 jaar geleden dat ik voor het laatst een flinke griep heb gehad, terwijl ik nooit ergens van thuis ben gebleven. En zou dit virus nu zoveel besmettelijker en gevaarlijker zijn dat alle andere?

Nu moet ik opeens denken aan een voorval in de tijd dat ik in Bedum bij het gasbedrijf Hunsingo werkte. Een mooie tijd was dat.
Het kwam toen in de mode dat mensen een griepvaccinatie moest krijgen, dat was goed voor iedereen. Ook de gasbedrijfdirectie was van mening dat alle medewerkers zich daarvoor moesten aanmelden. Gratis en voor niks.
Ik vond dat prima, maar deed daar zelf niet aan mee omdat ik dat onnodig vond. De directeur kwam mij hoogstpersoonlijk vragen waarom ik dat niet zou willen.
"Nou", antwoordde ik, "ten eerste ben ik nooit ziek en ten tweede, als ik dan onverhoopt een griepje zal oplopen dan heb ik toch zeker wel recht op een paar ziekte dagen"?
De goede man keek me stomverbaasd aan en liep hoofdschuddend weg. Zo'n dom antwoord had hij nog nooit gehad.

Vandaag heb ik mijn uiterste best gedaan om iemand tegen te komen, maar het is weer niet gelukt. Zo ver ik kijken kon zag ik geen mens!
Dus ben ik weer smetteloos thuis gekomen.
Nu moet  ik wel bekennen dat ik tijdens mijn wandelingen door de weilanden zelden iemand zie.

Geduld is een schone zaak.

Eén keer in de week moet de supermarkt bezocht worden. Er zal toch eten op tafel moeten komen, iedere dag maar weer.
Vanmorgen heb ik eerst braaf een briefje ingevuld dat ondergetekende, wonende in Esplas zich verplaatst van huis naar supermarkt. Dan mogen we even van huis weg en de straat op, een zogenaamde geldige reden. Dit kan gecontroleerd worden door veldwachters.

Bij die supermarkt mocht ik me, met een geschatte tussenruimte van ruim 1,5 meter, een kwartier lang aansluiten in de wachtende rij mensen die ook graag naar binnen wilden.
Eén klant er uit is één klant naar binnen, was het credo. Wie aan de beurt was kreeg bij de ingang een ontsmette winkelwagen tot zijn beschikking.

In de winkel zijn de paden natuurlijk te smal om de gewenste afstand aan te kunnen houden, dus de risico van besmetting was geen nul. Maar de Ariége is net als Groningen, de besmettingsgraad is nog zeer laag.
Voorraad was er nog ruim voldoende, op (net als vorige week) het broodmeel en de bakboter na. En die moest ik juist wel hebben.

Deze ongein moet maar weer snel afgelopen zijn !

Ei, ei, ei...

Het lijkt wel voorjaar.
De vogeltjes fluiten, (volgens Diny dan want mijn doofheid voor fijne tjilpgeluiden bereikt helaas grote hoogtes) de kersenbomen bloeien, het gras moet alweer gemaaid worden en kippen leggen volop hun eieren.
Dagelijks mag ik zo tussen de 5 en 7 eieren rapen, en dat van 8 kipjes. Ze doen het geweldig.

Teveel om op te eten door 2 mensjes en een hondje en weggooien is ook al zo wat. De kiploze buren hebben dus geluk.

Feest.

Daar zit hij dan, 74 jaar jong/oud.
Deze foto stond ook al bij Diny op haar facebook en dat ontlokte een heleboel felicitaties bij vrienden en familie. Waarvoor dank.
Ook dit jaar kwam opnieuw erg weinig visite aanwaaien, ook daarvoor dank.

Wij hebben deze dag feestelijk doorgebracht met lekker eten, (gebakken aardappels, een dikke karbonade en ijstaart toe) lekkere gebakjes bij de koffie en enige glazen wijn.
Wat wil een mens nog meer.

Ja, een boswandeling maken met de hond. Maar dat mag nu even niet. De stranden zijn gesloten, de bergen zijn verboden terrein en ook de bospaden mogen niet bewandeld worden. Idioterie, als er ergens veel ruimte is dan is het wel op die plekken.

Niet verder vertellen, maar ik heb op deze eerste dag van deze nieuwe lente het risico genomen en ben het bos ingetrokken, natuurlijk wel zorgvuldig wakend dat ik op minstens 1,5 kilometer van andere mensen wegbleef. En dat is hier niet moeilijk!

Afzegging.

Helaas, helaas, ik moet melden dat alle festiviteiten rond mijn aanstaande 74e verjaardag zijn afgelast. Dus kom maar niet.

Ik hoorde van onze geliefde president dat feesten met grote groepen mensen niet meer toegestaan zijn en dat ook de betere restaurants gesloten blijven. Hij herhaalde tijdens zijn toespraak  wel 7 keer dat wij  momenteel in oorlog zijn. C'est la guerre! Ik heb 74 jaar in betrekkelijke "vrede" mogen leven en dat ik dan dit nog moet mee maken!
Dat is dan toch wel ernstig, zou ik zeggen.

Wat blijft er dan nog over?
Nou, er blijft niets anders over dan dat wij, net als andere jaren, met z'n tweeën luidkeels "lang zal die leven in de gloria" of "oh wat zijn wij heden blij" gaan zingen, vervolgens enkele lekkere gebakjes bij de koffie nemen en dat ik daarna een extra glas whiskey tot mij neem. En daarna vol vertrouwen en goede moed op weg ga naar de 75. Dit ondanks dat we, volgens zeggen, in gevaarlijke tijden leven.
Het is niet anders.

Gelukkig kon ik nog wel voldoende levensmiddelen inslaan bij de intermarche, hoewel het broodmeel en de bakboter totaal waren uitverkocht.
Ik heb niet gekeken hoe het met de, blijkbaar uiterst belangrijke, wc-papier voorraad gesteld was  omdat we dat nog wel in voldoende mate in huis hebben.

De parkeerplaats voor de supermarkt stond wel helemaal vol maar de drukte in de winkel viel gelukkig eigenlijk wel mee. Ik zag op de tv lange rijen wachtenden voor de supermarkten in Toulouse, dus ik vreesde het ergste. Maar Saverdun is Toulouse niet.

Ik vertelde dit allemaal tegen de ezel op de foto hierboven, die ik tegenkwam tijdens een wandelingetje, maar hij werd er koud nog warm van. En dat zal dan ook wel de beste reactie zijn.

Elections municipales.

Gelukkig hebben we de (niet spannende) gemeenteraadsverkiezing weer achter de rug. De nieuw gekozen raad kan geïnstalleerd worden en uit hun midden wordt dan de nieuwe burgemeester gekozen. Een tweede ronde is hier niet nodig.
De opkomst was met 63 % boven het landelijk gemiddelde.

Omdat het inwonertal van Esplas de 100 gepasseerd is moest de raad worden uitgebreid tot 11 personen, wat inhoudt dat nu meer dan 10 procent van de burgers in de gemeenteraad zit.
Er was maar één lijst, dus de keuze was niet erg groot.

Wij kunnen inmiddels grote invloed uitoefenen op het gemeentebeleid want onze naaste buren  links en rechts zitten in die raad. Dus dat komt wel goed.

Het ging er simpel aan toe, er was geen virusangst te bespeuren. Geen strepen op de grond op 1 meter afstand, geen ontsmettende zeep om de handen te reinigen, geen mondkapjes en iedereen tekende met hetzelfde potlood.
Terwijl er toch inmiddels één virusgeval is geconstateerd in de Ariége. Het komt dus wel heel dicht bij!

Stormschade.

Het was even zoeken, maar ik vond aan de uiterste rand van mijn uitgestrekte domein toch nog een omgewaaide boom. Een enigszins verrotte wilde pruimenboom kon het stormgeweld niet verdragen en ligt nu uitgeteld op de afrastering van het weiland van de buren.

Daar kan ik hem niet laten liggen en dus moet ik binnenkort weer eens met de kettingzaag aan de gang om alles aan brokken te zagen. De vraag is alleen: hoe krijg ik dat brandhout daar weg?

Ik zal mijn trekkertje weer eens van stal moeten halen en de durfal moeten spelen. Het weiland heeft erg steile stukken en het nog maar de vraag of ik daar blij van wordt.
Maar hoe dan ook, het gaat gebeuren!

Stormschade?

Nee, dit is gelukkig geen stormschade. Hoewel dat makkelijk gekund zou hebben want het waaide echt onbehoorlijk deze week.
Mijn molentjes hadden het moeilijk, ik hoorde van vrienden dat een deel van een dak was weggewaaid en een boseigenaar vertelde me dat in zijn bos 10-tallen bomen waren afgeknapt door de harde wind.
Hoe het met mijn eigen bosjes gaat moet ik nog bekijken. Alles wat is omgewaaid hoef ik niet om te zagen, dat scheelt weer een hoop arbeid.

en Anka zag dat het goed was.

Nee, bovenstaande foto geeft aan hoe ik te keer ben gegaan met de siergrasplant. De mooie wuivende pluimen hadden hun beste tijd gehad en moesten plaats maken voor de jonge scheuten die binnenkort beginnen uit te lopen.
Ik heb goede hoop dat, ondanks alle klimaatveranderingen, we ook dit jaar weer een voorjaar krijgen.
Dat heet klimaatoptimisme!

Thuis.

Om te beginnen moet ik even wat recht zetten. Op facebook schreef ik dat het zo'n kl...teweer was in NL. Dat was het ook wel, maar lang niet zo erg als hier in het zogenaamde warme zuiden.

Vandaag zijn we het laatste stuk naar huis gereden door stevige buien en harde windvlagen.
En als je dan, eenmaal thuis gekomen, de poort open hebt laten doen en het erf op rijdt zie je alles wat wieken heeft in stukken en brokken in de tuin liggen.

Niet alleen deze op de foto, nee alles was meer of minder beschadigd. Hevige windstoten hadden de wieken losgerukt. Kan ik weer opnieuw beginnen!

Thuis heb ik meteen de kachel aangemaakt want het is koud en guur in Esplas.

Verder ging alles van een leien dakje, er was betrekkelijk weinig verkeer op de weg en we konden lekker opschieten.