Werkers.

Op mijn zoektocht naar een mooi eiken balkje, dat ik nodig heb om de verrotte onderrand van de serreschuifdeur te repareren, kwam ik bij Wilco en zijn meewerkende zoon Yannick terecht.
En ja, hij heeft nog wel wat eikenhout liggen dat we op maat kunnen zagen en schaven. Dat wil hij best voor mij doen.
Maar nu even niet.

Ze waren druk bezig om een paar camper-units op een hele lange aanhanger te laden waarmee hij het land door wil rijden om ze te showen aan potentionele klanten die belangstelling hebben maar nog niet mogen komen kijken wegens de opsluit-idioterie en de 100 km regel.
Dat wordt een hele reis, kris-kras door Frankrijk. En dan maar hopen dat er goede zaken gedaan kunnen worden

Dus dat balkje moet maar even wachten.

Woestenij

Als je maar lang genoeg niets doet wordt de tuin vanzelf een dichtgegroeide ontoegankelijke natuurbende of natuurparadijs. Het is maar hoe je het bekijkt

Die fase heb ik inmiddels bereikt in het hoekje achter het kippenhok.
Het is daar zo dicht gegroeid dat zelfs de kippen het te gevaarlijk vinden om er binnen te dringen. Ellenlange doorntakken en metershoge distels verhinderen de toegang.

Nu heb ik ook weinig te zoeken in dat hoekje, maar mede omdat het vandaag niet zo warm was en ik zo nu en dan toch iets nuttigs wil doen, vond ik het toch tijd worden om me daar even met de snoeischaar door heen te worstelen.
Dit alles onder luid protestgekwetter van de tientallen mussen die daar huizen. Mussen die dik en vadsig worden van al het kippenvoer dat ze opvreten.

Het gevolg is wel dat ik er weer een grote stapel takken heb liggen die ook weer een keer opgeruimd moet worden. Ik moet kiezen tussen verbranden, versnipperen of alles ergens in een verloren hoekje verstoppen. Dat laatste is het meest kansrijk omdat dat de minste moeite kost. Zo ben ik dan ook wel weer.

Berguitje

Bevrijd (gedeeltelijk dan) uit onze opgeslotenheid waren we toe aan een kort reisje door de bergen. Even er op uit.
We hebben een klooster bezocht dat gesloten was wegens, ja je raadt het al, de cojonesvirus.
Toen hebben we uit verveling maar een aantal bergcolletjes gereden, dat is altijd weer mooi. Zeker in het voorjaar.
De cols de Port, Portel, Agnes, de Latrappe, de la Core, en nog wat meer. Te veel om op te noemen.

De overnachting op het wintersportgebied Prat Mataou was kalm, stil en vooral koud op die hoogte van 1500 meter. Dat kwam onze nachtrust niet ten goede onder ons zomerdekbedje. Brrrr.
We waren, zoals zo vaak, weer moederziel alleen op die plek.
Wel zagen we onderweg nog enkele campers rijden, maar over het algemeen was het nog zeer rustig op de weg.

Bij het meertje de Lers waren enkele vissersmensen druk bezig het water te vullen met vis. Gekweekte forel werd daar uitgezet met de bedoeling dat toeristen later die vissen tegen betaling er weer uit mogen hengelen.
Dat deed me denken aan de, volgens mij dubieuze, jagerspraktijken van het uitzetten van gekweekte fazanten om toch maar wat te kunnen schieten.

Van virusangsten hebben we niet veel gemerkt, hoewel natuurlijk de restaurants nog even gesloten moeten blijven, helaas.
Eén enkele automobiliste stopte pardoes midden op de toegangsweg naar een col om uit te stappen voor een broodnodig telefoongesprek. Zij, een oudere dame, droeg wel heel zorgvuldig een mondkapje. Want je mocht daar midden in de vrije natuur eens besmet raken. La pauvre!

Na deze twee mooie dagen hadden we ons portie vrijheid weer binnen en konden we weer op huis aan.

Brandende braamstruiken

En de Engel des HEEREN verscheen hem in een vuurvlam uit het midden van een braambos; en hij zag, en ziet, het braambos brandde in het vuur, en het braambos werd niet verteerd. Exodus 3:2

Ja, het lijkt net of de bloeiende braam in vuur en vlam staat als de zon er op schijnt. Geen wonder dat aardvader Jacob in verwarring was toen hij dit zag. Wist hij veel dat het de jaarlijkse bloesem was.

Ik heb nog gekeken, maar ik zag gelukkig geen engel in die bloesem verschijnen. Vaak verschijnen ze om een boodschap te brengen en daar zit ik niet op te wachten. Ik ben al zo druk!

Brouette.

Alles wat kapot kan gaan gaat een keer kapot. Dat is een ijzeren wet.
Maar waarom moet ik al na 30 jaar het wiel van de kruiwagen vervangen? Het lager knarst en kraakt en de band is versleten en om de haverklap lek.

Maar deze mooie gele nieuwe band kan niet lek raken. Hij is massief, volgens zeggen.
Het kostte enige inventiviteit en wat laswerk om alles passend te maken, want Franse onderdelen op een Nederlandse kruiwagen monteren gaat niet zo maar. Maar nu is de kruiwagen mooi weer klaar voor de volgende 35 jaar. En dan zien we wel weer verder.

En verder zitten we, net als de boeren, te wachten op mooi zonnig en warm weer, want wij willen eindelijk wel weer eens een paar dagen op pad met de camper. We mogen vrij door het hele departement rijden en ook nog in een straal 100 kilometer de departementsgrenzen over.
Wat een vrijheid!

Bij die boeren gaat het niet zo erg om het reizen met een camper, maar zij willen gras maaien en  hooien. En daar hebben ze ook mooi droog weer voor nodig, zeggen ze.
Waarschijnlijk is dat volgende week. Hopen we.

Waterwerken.

Wat die Hollander kan kunnen wij ook, zullen de Zwitserse buren gedacht hebben. Maar dan wel een stuk grootser.

In navolging van mijn vijver perikelen hebben ook zij, met groot materieel, hun mare kikkervrij gemaakt. Ik verwacht niet dat ze die, net als ik, netjes hebben gevangen en ver weg weer hebben vrijgelaten. Of het moet zijn dat ze dat bij ons in de buurt hebben gedaan, want ik hoorde vannacht de eerste kikker al weer kwaken.

Een mare is een vijver die bijna bij iedere boerderij aanwezig is en die ooit gegraven is om bij de bouw van die boerderij de nodige klei en leem te leveren.

Ik heb het nog niet gevraagd, maar ik vermoed dat ze door middel van deze uitdieping en  restauratie de waterhuishouding op hun land willen verbeteren.

Nog even een aanvulling ten behoeve van een ongeruste meneer Peet. De bijgaande foto van de opnieuw uitbottende treurwilg laat zien dat de boom de beknotting uitstekend heeft overleefd.
Of hij deze zomer al voldoende schaduw levert voor de hangmat moet nog blijken.

Kikkerellende.

Het is weer voorjaar. Als je het niet ziet aan de bomen en de bloesems, dan kun je het wel horen aan de kikkers.
Nachtenlang geven ze een daverend concert in de vijver onder het slaapkamerraam.
Eén kikker die kwaakt is leuk, twee kikkers is al wat minder, maar het nachtelijk lawaai van 20 zingende, kwakende, krijsende en brullende kikkers is onverdraaglijk. We doen geen oog dicht.
En dat is niet fijn.

Vandaar dat er weer streng en onrechtvaardig moet worden opgetreden. Met een schepnet proberen de kikkers te vangen lukt niet, daar zijn ze te snel voor. Dus moeten er rigoureuze maatregelen getroffen worden.
De vissen zijn veilig in een tijdelijke waterbak overgezet en de beide vijvers zijn leeggepompt. En dan kom je de kikkers tegen op de bodem en kunnen ze geen kant op. Even het schepnet er bij en en je hebt ze te pakken. En ook de honderden dikkoppen die rondspartelen in het water moeten zoveel mogelijk verdwijnen. Want kleine dikkopjes worden grote kikkers.

Ik geef ze de vrije ruimte in een sloot heel ver van huis. Vermoedelijk ben ik hevig in overtreding en mag je die beestjes niet lastig vallen en verplaatsen, maar ik ga er optimistisch van uit dat niemand mij zal aangeven bij de dierenpartij.
Hopelijk heb ik ze allemaal te pakken zodat voorlopig de nachtrust is wedergekeerd.

Overvloed/overbodig.

Mijn kippen leggen sneller eieren dan ik ze kan uitdelen.
Dit voorjaar loop het echt de spuigaten uit met die beestjes, 8 kippetjes lopen er in de wei en vandaag raapte ik weer eens 8 eieren. En gisteren 7. En eergisteren 5, of zoiets. Het houdt maar niet op.
Een ongekende productie!

Maar zij doen tenminste nog nuttig werk, de ezels in het bijgaande filmpje zijn totaal nutteloos. Een beetje gras lopen vreten in het weiland en mekaar in de nek bijten.
Daartoe zijn zij op deze aarde!

Brandhoutbos.

Naast die bloemenweide van het vorige verhaaltje is een bosgebied. En in dat bos worden regelmatig bomen omgehakt voor brandhout. En nee, dat brandhout wordt niet met grote vrachtwagens naar zogenaamde groene energiecentrales versleept om elektriciteit op te wekken.

Nee, dit brandhout wordt in de wijde omgeving aan particulieren verkocht om in de houtkachels verstookt te worden. En in het gekapte bos krijgt jonge aanwas weer de gelegenheid om groter te groeien, zodat er over 20, 30 of 40 jaar weer een volwassen bos staat.
Dat heet geloof ik: kringloop. Of verstandig bosbeheer.

Ik zag zojuist de beruchte anderhalf uur durende film van Michael Moore over de zogenaamde niet CO2 uitstotende milieuvriendelijke energieopwekking. Dat is andere koek wat betreft het verbranden van brandhout dat verkregen wordt door het kaal kappen van uitgestrekte bossen in verre landen en wat over de hele wereld versleept moet worden.

Ik kan me goed voorstellen dat zekere kringen voorstellen deze film te verbieden. Het zou achterhaald zijn, het klopt van geen kanten en alles is bij elkaar gefantaseerd. Alles wordt uit de kast gehaald om die film onderuit te halen.
Al zou maar 10 procent van deze film op waarheid berusten, dan nog is het een serieuze aanklacht tegen de op geld beluste kapitalisten die onder het mom van het redden van de aarde gewetenloos diezelfde aarde in de vernieling brengen.