We hebben een klooster bezocht dat gesloten was wegens, ja je raadt het al, de cojonesvirus.
Toen hebben we uit verveling maar een aantal bergcolletjes gereden, dat is altijd weer mooi. Zeker in het voorjaar.
De cols de Port, Portel, Agnes, de Latrappe, de la Core, en nog wat meer. Te veel om op te noemen.
De overnachting op het wintersportgebied Prat Mataou was kalm, stil en vooral koud op die hoogte van 1500 meter. Dat kwam onze nachtrust niet ten goede onder ons zomerdekbedje. Brrrr.
We waren, zoals zo vaak, weer moederziel alleen op die plek.
Wel zagen we onderweg nog enkele campers rijden, maar over het algemeen was het nog zeer rustig op de weg.
Bij het meertje de Lers waren enkele vissersmensen druk bezig het water te vullen met vis. Gekweekte forel werd daar uitgezet met de bedoeling dat toeristen later die vissen tegen betaling er weer uit mogen hengelen.
Dat deed me denken aan de, volgens mij dubieuze, jagerspraktijken van het uitzetten van gekweekte fazanten om toch maar wat te kunnen schieten.
Van virusangsten hebben we niet veel gemerkt, hoewel natuurlijk de restaurants nog even gesloten moeten blijven, helaas.
Eén enkele automobiliste stopte pardoes midden op de toegangsweg naar een col om uit te stappen voor een broodnodig telefoongesprek. Zij, een oudere dame, droeg wel heel zorgvuldig een mondkapje. Want je mocht daar midden in de vrije natuur eens besmet raken. La pauvre!
Na deze twee mooie dagen hadden we ons portie vrijheid weer binnen en konden we weer op huis aan.
