Hokje.

Ieder woelt hier om verandering, zegt de psalmdichter, en hij voegt er aan toe : en betreurt ze dag aan dag.

Of ik het ga betreuren weet ik nog niet, maar dat er wat moest veranderen wist ik wel.

Een kippenhokje stond in het weiland op de verkeerde plek. Dat bleek tijdens het gebruik in al die jaren.

Om het weg te kunnen halen moest ik kiezen, of slopen en weer opbouwen op een andere plaat, of wegslepen met de trekker.

Ik koos voor het laatste. Van een wielstel van een oude ploeg heb ik een verrijdbaar onderstel in elkaar geknutseld en daar heb ik met de nodige moeite en vindingrijkheid het hok op kunnen plaatsen.
Met de onvolprezen en onmisbare trekker kon ik het geheel langzaam maar zeker naar de nieuwe plaats rijden.

Hopelijk staat hij daar wel naar mijn zin.

Kerst

Vrijdag sneeuwdag.
De kerst was nog maar net voorbij of we werden verrast door een dikke sneeuwbui en een witte wereld.

We zaten dus lekker bij de warme kachel naar buiten te kijken om te zien hoe mooi dat is.
De volgende dag was de sneeuw ook alweer weg en dat vinden we ook erg mooi.

In Nederland verlangen ze toch altijd naar een witte kerst? Wij hadden het bijna maar, omdat we hier maar één kerstdag hebben, lukte dat net niet.

Beeldig.

Kijk, zo heb ik vaak gezelschap als ik in mijn atelier bezig ben met beeldjes maken.
Lucas, de kater vindt het leuk om toe te kijken wat ik aan het doen ben.

Op de foto lijkt het wel of hij even niet geïnteresseerd is, maar dat is maar schijn. Vaak als ik aan het schuren ben maakt hij slim gebruik van mijn armbeweging om zich te laten aaien. Dat is pas zuinig omgaan met energie. Eén beweging maken voor twee doelen.
Soms wordt het vervelend. Dan maak ik korte metten en vraag aan Filou of hij Lucas even vriendelijk wil verwijderen. Eén flinke grom van Filou en Lucas is weg.

En zo zijn we gezellig bezig.

In de bankschroef zit een beeldje in wording. Inmiddels is het klaar en we noemen het David.
Waarom dat zo is kunnen jullie lezen als je op "beeldenstorm" klikt.

Kerst.

Mijn vroegere werkgever heeft in alle wijsheid besloten dat gepensioneerde werknemers ook nog steeds een kerstpakket mogen ontvangen. Fijn voor die oudjes.
Maar de pensionado's die zo nodig naar het buitenland moeten verhuizen vallen daar natuurlijk buiten. Dat wordt veel te duur.
Gelijk hebben ze.

Dit jaar, wonder boven wonder, grote verassing, hebben we een kerstpakket mogen ontvangen. Van die ex-werkgever? Nee natuurlijk niet. Van wie dan wel?

Van ons geliefd gemeentebestuur, dat bestuur dat we zelf nog hebben helpen verkiezen afgelopen jaar. Dat was dus een goede zet van ons.

Gisteren bracht onze burgemeester ons hoogstpersoonlijk een doos met inhoud en de beste wensen. En wat voor inhoud: een fles wijn en een paar blikjes met wat de Fransen het allerlekkerste vinden, foi gras en ander soortgelijke versnaperingen. Alles in de eigen regio geproduceerd.

Ook wij lusten dat wel.

muziek voor kerst.

Nee, geen kerstmuziek. Maar voor de liefhebber een mooi stukje jazz van Marcel (contrabas) en zijn mede musici.
Om het te beluisteren hoeft je alleen maar rechts beneden onder de kop "andere websites" op "jazz muziek van Marcel" te klikken en alles speelt vanzelf af.

En om meteen maar even van de gelegenheid gebruik te maken:

Wij wensen jullie allemaal fijne kerstdagen en een goed en gezegend en vooral gezond 2009 toe.

zonnewende

Vakantie.

Ja ik weet het, wij hebben alle dagen vakantie. En ja, dat bevalt ons prima, dat leven in de Franse Ariége.

Maar soms willen wij er ook wel eens op uit. We willen wel eens wat van de grote wereld zien. En dat hebben we ook al wel gedaan, zoals te lezen valt op de camperblog.

Maar voor 2009 hebben we het idee opgevat om de noordkaap, helemaal boven in Noorwegen eens op te zoeken. En dan op de langste dag, 21 juli.
Dar kost ons zo'n 6 weken heen en terug want die kaap ligt zeker wel 4500 kilometer hier vandaan. Vertrek op 1 juni.

Maar 6 weken weg, dat geeft problemen met de beestjes. De katten, de duiven, de kippen en de geiten zullen toch wel enige verzorging en toezicht moeten hebben in die periode.

Dus, beste mensen, als iemand zich geroepen voelt en eens zin heeft om gratis en voor niks zes heerlijke weken door te brengen in ons huisje in de wonderschone en zomerse Ariége, neem contact op.

Tandarts.

Ja, dat moet zo nu en dan. Deze keer viel een vulling uit een tand. Ik had er een zwaar hoofd in, hij was al vaker behandeld, dat zal wel een kroon moeten worden.
Dat doen ze graag, die tandartsen.

Maar nee, het viel mee. Hij stopte dat gat toch nog weer dicht.

Natuurlijk ontdekte hij nog wel van alles wat heel nodig verder nog moet gebeuren. Zoals tandsteen. Dat draait weer op vervolg afspraken uit.

Maar die tandarts, ik weet het niet. Hij gaat zo bedachtzaam te werk, hij kijkt wel drie keer voor hij wat doet. Hij trekt de lamp dichterbij en duwt hem even later weer weg. Hij legt zijn spullen klaar en stopt ze weer weg, om nog weer eens naar de tanden te kijken. Net of hij erg bang is om fouten te maken. En dat is goed natuurlijk maar je moet niet overdrijven.

Bij het maken van een vervolgafspraak wist hij even later al niet meer wat hij eigenlijk gezegd had. Erg onzeker allemaal. Ik begin het idee te krijgen dat een geheugenprobleem niet ver meer weg is.

Maar wat hij doet is wel goed werk.

Ik ben benieuwd hoe dat verder gaat.

Energiebesparing.

Deze week belde een dame met de vraag of ze eens langs mocht komen voor een energieadvies. We waren, desgevraagd, niet verplicht haar te ontvangen maar het was wel sterk aan te bevelen. De EDF, het gigantisch grote franse elektriciteitsbedrijf, wist ervan en stond achter haar. Waarschijnlijk was deze toevoeging bedoeld om vertrouwen te wekken.

Ze drong er erg op aan dat we allebei thuis zouden zijn. Daar proefde ik een stukje voorzichtigheid achter. Je weet maar nooit voor een vrouw die alleen op pad is.

Aangezien ik, in een steeds grijzer wordend verleden, beroepshalve ook veel van doen heb gehad met energieadviezen en er nog steeds wel wat van afweet, leek het me wel aardig om eens te horen wat ze te zeggen had.

De volgende dag stond ze voor het hek in haar sneeuwwitte mantel. Veiligheidshalve heb ik Filou stevig bij zijn halsband vastgehouden, want hij is gek op jonge vrouwen, vooral in witte jassen. Daar kun je zo heerlijk tegen op springen.

Eenmaal veilig binnen stelde zij om te beginnen enige irrelevante vragen, zoals hoe onze voornamen luiden. Dat lijkt me weinig met energiebesparing van doen hebbende.
En of we overal dubbel glas hebben (nee) en of we overal wel goed geïsoleerd hebben (nee). En of we hout stoken (ja) en wat ons dat dan per jaar kost (spierpijn en zweet).
Een slaapkamerraam dat altijd open staat voorzien van dubbel glas heeft weinig zin. Zo ook voor de isolatie.

Ons stroomverbruik was wel een beetje aan de hoge kant volgens haar en dat komt door de elektrische boiler. Maar (en nu komt de aap uit de mouw) ze had een goed en mooi nieuw systeem in de aanbieding, bedoeld om gratis warmwater op te wekken.
Een thermodynamische warmtepomp, een mooie naam voor een apparaat dat koude buitenlucht omzet in gratis lekker warm water. Dat scheelt een hoop stroom.
Dat is prachtig, dat is mooi, dat willen we zien.

Maar het is helaas niet zo mooi als ze voorspiegelt, want het is niet gratis. Het apparaat kost bijna 6000 euro en ze voorspelt een jaarlijks voordeel van zo rond de 400 euro.
Een simpel rekensommetje vertelt dat het dan 15 jaar duurt voor dat er ook maar een liter warm water gratis geproduceerd wordt.
En dan moet dat apparaat al lang weer vervangen worden.

Jammer.

Berichtje.

Eigenlijk zijn er geen berichten. Alles gaat hier z'n gewone rustige gangetje.
We brengen onze dagen door met de normale verplichtingen die eigenlijk niet eens zo genoemd mogen worden.
We kiezen er voor om druk te zijn met leuke dingen, zoals Diny met haar het koor, de franse les en de pianoles.
Ook is ze druk bezig als boekhouder voor een bekend importbedrijf van Nederlandse machines.
Zij vermaakt zich wel.

Ik trouwens ook.
Dierenverzorging, brandhout, rondje met het hondje, beeldhouwen, bladharken, snoeiwerk; de dagen vliegen voorbij ook al is het soms ook hier nat en guur.

Mondharmonica speler.

Kijk op "beeldenstorm".

Regen.

Volgens de krant was het hier in het zuiden een heel natte november. Het heeft in 50 jaar niet zoveel geregend in de novembermaand als deze keer in 2008. Althans, gemiddeld gezien.
Dat kan ik natuurlijk niet controleren, ik woon hier nog niet zo lang zoals ik al eerder geschreven heb.

Maar inderdaad, van de 4 jaar dat ik de regenval gemeten heb, ligt deze maand verreweg aan kop. 122 millimeter maar liefst. Dat is vergeleken met vorig jaar met 10 mm toch wel erg veel. Ook de voorgaande jaren bereikten we maar een magere 42 en 60 mm.

En al dat water heeft vervelende consequenties. De grond wordt er glibberig van.
Ik moest de camper wegens de 2-jaarlijkse APK-keuring uit de hangaar zien te krijgen. En dat is met die nattigheid altijd weer een probleem. Hij slipte en draaide alle kanten op, behalve de goede kant, een beetje heuvel op.
Maar ook dat is goed gekomen, ook de keuring. Geen gebreken op een enkel roestplekje na aan de onderkant, een goede conditie volgens de keuringsdokter.
We kunnen weer op reis.

wonderlijke techniek

Een filmpje op het blog.
Ja, dat komt door mijn nieuwe fototoestelletje. Ik heb ontdekt dat ik daar ook een video mee kan opnemen. Zelfs met geluid!
En dat moest ik natuurlijk even uitproberen.

Is het niet geweldig?

kippenfilmpje

Een week geleden

kreeg ik een tip dat er in Montbrun, een klein dorpje 40 km hiervandaan, een jaarmarkt gaande was en dat daar ook beeldhouwers bezig waren. Dat was misschien leuk voor mij.
Een goede tip, vond ik en daarom ben ik gaan kijken.

Een paar kilometer buiten het dorp stonden er al auto's in de berm geparkeerd. Dat beloofde een grote drukte op die markt.
En dat was ook zo, het wemelde er van bezoekers die o.a. konden genieten van heel erg veel oude troep die te koop was op de vide grenier, de franse vorm van een rommelmarkt. Daar zijn ze hier wel gek op. Of er ooit wat verkocht wordt weet ik niet, ik doe dat in elk geval niet.

Verder waren er veel eetkraampjes waar de wonderlijkste regionale spijzen te koop en te proeven waren. Daar doe ik dus wel aan mee.
En natuurlijk ook de normale wekelijkse markt waar altijd al van heinde en ver mensen op af komen.

Maar ik volgde de bordjes "schulptures" en kwam bij een drietal beeldhouwers terecht die in hout stonden te houwen. Verder zag ik enkele steenhouwers aan het werk en een ijzerwerkkunstenaar met erg veel fantasie.

Het is wel leuk om ook eens echte kunstenaars aan het werk te zien en te ontdekken hoe zij dat nou doen.
Het blijkt dat ze, net als ik, met een houten hamer een beitel in een stuk hout slaan, net zolang tot er een mooie vorm ontstaat.

Dan doe ik het dus toch wel goed.