Winters.

De winter komt er toch eindelijk wel aan. Als ik op de heuvel sta zie ik dat de sneeuwgrens in de bergen drastisch is gedaald. Het ligt zelfs al op het lagere voorgebergte, de keten Plantaurel. Lager hoeft het van ons niet te komen.

En hier in Esplas is het koud en het regent eindelijk weer eens. En als het hier regent, sneeuwt het in de bergen in deze tijd van het jaar.

Deze maand was het trouwens bovengemiddeld met de neerslag. Totaal maar liefs 75 millimeter.
Maar als we dit jaar de millimeters water van 2008 nog moeten hebben, zijn we in december nog niet jarig want dan moet er nog 247 mm regen vallen. En dat is onbehoorlijk veel in 1 maand.
Het water kunnen we wel gebruiken, de bijkomende overlast niet.

Hoewel ons huis natuurlijk niet snel zal overstromen. Er moet nog al wat gebeuren voordat het hele dal volgelopen is.

Aanwinst.

De nieuwste bewoners van Chicane zijn een trio zijdehoenders. Ik hoop tenminste dat het een trio is, 1 haan en 2 hennetjes. Want het verschil is bij dit kippenras een beetje moeilijk te zien.
Als er meer dan 1 gaat kraaien is er iets mis.

Het zijn jonge kippetjes die dit jaar geboren zijn en ik kwam ze op het spoor door te kijken op de Franse “marktplaats” dat hier “le boin coin” heet. Dat wil zoveel zeggen als “de goede hoek”. Ik weet niet waarom het zo genoemd is.
En ze waren te koop in de buurt van Pamiers, niet zo ver weg dus.

Zuid-frankrijk is niet echt een kippenland. Ze zijn er wel, maar bij voorbeeld in het noorden van het land zijn veel meer kippenfokkers. En in België in verhouding nog meer.
Noorderlingen houden meer van kippen, geloof ik.

Ze zijn een aanwinst in mijn streven om meerdere verschillende kippenrassen bij huis te hebben.

Samenloop.

Zondags lopen Filou en ik samen altijd een iets groter rondje als gewoonlijk. Dat is traditie en Filou wil daar niet meer van afwijken. Ik weet eigenlijk niet waarom niet.

Vorige week zondag liepen wij de heuvel op en kwamen door het grote bos waarin wij ook een perceeltje bomen bezitten. Om precies te zijn 2695 m2.
Ik zag dat verschillende bomen in de buurt van ons perceel gemerkt waren en vond dat ik actie moest ondernemen om te zorgen dat de perceelgrenzen duidelijker worden bepaald.
Want er gaat gezaagd worden, zo te zien. En dat is best, maar niet in mijn bos. Dat doe ik zelf wel, want dat hout hebben we zelf hard nodig om ’s winter warm te zitten.

Ik had al eens op het gemeentehuis nagevraagd wie mijn bosburen zijn. Het bleek volgens het meisje van de secretarie allemaal in bezit te zijn van 1 persoon, monsieur Bouin.
We kennen die persoon vaag en weten dat het één van die Ariégebewoners is die heel duidelijk het plaatselijk patois spreekt. Voor ons niet te verstaan, dus hem bellen voor een nadere grensbepaling werkt niet.
Nou dat komt dan later wel eens als er eens iemand hier is die nog beter Frans spreekt dan ik.

De volgende zondag, het zelfde laken een pak. Weer gingen we op weg, maar nu een andere heuvel op. We kwamen langs een eenzame boerderij waar een betrekkelijk jonge boer bezig was zijn combine schoon te spuiten.
We wisselden een paar beleefdheidszinnen uit over het mooie weer en de voorbije, volgens hem matige, oogst en ineens vroeg hij me of ik die bewoner van Chicane was en tevens ook de eigenaar van een stuk bos daar op die andere heuvel.
Om een lang verhaal kort te maken; hij had van Monsieur Bouin de bomen gekocht om te zagen en die Bouin had hem verteld dat ik daar een stuk bos bezit en dat hij maar met mij moest overleggen over de perceel grootte.

Binnenkort gaan we er samen naar toe om de grenzen af te passen en dan is dat probleem ook weer opgelost.

En zo gaat dat wel vaker, door samenloop van omstandigheden komt een oplossing vanzelf.
Dat is mooi toch?

Alweer feest.

Ja, wij feesten wat af met ons beiden. Waarom nu weer?

Afgelopen zondag 22 november was het precies en op de kop af 10 jaar geleden dat we hier definitief zijn komen wonen.

Diny onthoudt zoiets en vertelde mij dat op tijd.
Zodoende konden wij het plannetje smeden om het te vieren met een smakelijke en dus typisch franse maaltijd bij de plaatselijke Vietnamees.

10 Jaar geleden was het dat we afscheid namen van de familie tijdens het verjaardagsfeestje van mijn moeder. Het arme mens meende dat ze ons nooit weer zou zien, zo ver gingen wij weg van de mooie Achterhoek waar zij woonde. We hoefden toch niet zo ver weg te gaan volgens haar.
En gelijk had ze, dat hoefden we ook niet. Maar we vonden het wel leuk om te doen.

10 Jaar geleden is het al weer dat mijn beste zwagers ons de spulletjes nabrachten in een gehuurde vrachtwagen. En dat we ons huisje eindelijk konden inrichten zoals we ons dat hadden voorgesteld. Tot die tijd was het altijd nog een beetje behelpen geweest met tweedehands spulletjes die we hier in de loop van de tijd gekocht hadden.

En hoe bevalt dat daar in zuid frankrijk? Die vraag wordt ons regelmatig gesteld.
We kunnen hierop antwoorden dat we er nog geen moment spijt van hebben gehad en dat, als de volgende 10 jaar net zo verlopen, we er voor tekenen.
Maar dat gaat niet, we zullen het moeten afwachten en dat doen met groot optimisme.


Voor de aardigheid hieronder een kopie van een berichtje dat in het Bedumer kerkkrantje is geplaatst door de plaatselijke predikant.
Wat aardig, he?

Beaujolais primeur.

De derde donderdag van november is een bijzondere dag. Het is de dag dat de druivenoogst van het jaar als eerste nieuwe wijn op de markt gebracht wordt.
En dat is feest natuurlijk. Die wijn moet zeker geproefd worden. Volgens kenners kun je dan al proeven hoe goed de wijnoogst van dit jaar is.

Wij, in Esplas, doen daar altijd volop aan mee. Niet op donderdag maar op de zaterdag daarna. De burgemeester belde ons om ons er aan te herinneren en vertelde er meteen bij dat er deze keer ook een petit spectacle zou zijn.
Wij, nieuwsgierig, er naar toe. Dat doen we niet elk jaar, maar we wilden ook wel zien wat dat spektakel zou zijn.

Het wijn drinken en ook het eten van gepofte kastanjes, wat er altijd bij hoort, kennen we wel. De nieuwe wijn heeft nog niet veel te betekenen, hoewel er al wel voldoende alcohol in zit en de gepofte kastanjes zijn zwart geblakerd en je krijgt er vieze handen van. Maar het is een stukje cultuur en het is leuk.
Wij kregen trouwens geen beaujolais te drinken maar een Gaillac primeur. Dat is een wijngebied dat niet zo ver bij ons vandaan ligt. En ik proef het verschil niet echt.

Na een uurtje kondigde de burgemeester zijn verrassing aan. Hij had een regionale
conferencier gestrikt die voor ons zou optreden. Hij was erg leuk, alleen had die man natuurlijk een sterk zuidelijk accent zodat de clou van zijn grappen ons nog wel eens ontging. Dat hij erg grappig was konden we opmaken uit de reacties van onze medeburgers.

Is de zomer weer in ‘t land.

Een warme tot zeer warme novembermaand, dit jaar. Het blijft maar doorgaan met het mooie weer. Dank zij een warme en droge föhnwind uit het zuiden.

Volgens de krant was het deze week ongeveer 20 graden, ten opzichte van normale gemiddelde temperaturen van 13 à 14 graden.
Verleden jaar hadden we een vroege winter en nu een laat doorzettende zomer.
Ik weet wel wat ons het beste bevalt.
Drie keer raden.

Auto entrepreneur 2.

En eindelijk is het dan zover. Na ettelijke telefoontjes, gepleegd door de franse boekhoudster van Wilco, waarin steeds werd beweerd dat de aanvraag in behandeling zou zijn, kreeg ik vandaag de bevestigingbrief thuis gestuurd.

Eindelijk ben ik dan ook eens zelfstandig ondernemer. En daar moet je dan 63 jaar voor geworden zijn. Na vele jaren als loonslaaf gewerkt te hebben en daarna ook nog eens als gepensioneerde geleefd te hebben kan ik eindelijk eens zelf kiezen welk werk ik wil aannemen.

En de opdrachten stromen binnen. Ik zou, op aanbeveling van Peet, ergens een aanrecht plaatsen maar ik ben voorlopig al volgeboekt. Ik moest dat dus afwijzen.

Ik moet het natuurlijk ook niet overdrijven, voor je het weet ben je weer verslaafd aan al dat werken.
En dan ben je nog veel verder van huis.

Eetbaar?

Het is ieder jaar weer een groot dilemma. Zijn ze nu te eten of zijn ze een beetje of zelfs heel giftig?
Vorig jaar zijn we er zelfs mee naar de farmacie geweest omdat die er verstand van horen te hebben. Hoe dat afgelopen is kun je terug lezen op het verhaal van november 2008.

Ik weet niet of Ruud die paddestoelen toen wel opgegeten heeft, maar hij leeft nog en had ook deze keer wel zin om ze te komen plukken. Er stonden er weer voldoende, zelfs meerdere soorten.
En dat is nu net het probleem, je meent dat je een eetbare soort kent. Omdat een paddestoel bijvoorbeeld aan de onderkant roze is gekleurd weet je dat hij eetbaar is. Maar dan staat er een soort naast die net even anders is en dan is het de vraag weer wat je er mee aanmoet.

Nu valt dat probleem voor mij wel mee, wij eten ze toch niet. Dat is makkelijk.

Herfst.

Herfst herfst, wat heb je te koop
1000 kilo bladeren op een hoop.

Zo luidde een kleuterschoolversje waar Marcel in een grijs verleden mee thuis kwam.
En dat speelt ons ieder jaar wel een keertje door het hoofd.

En dat vooral natuurlijk als het ook werkelijk herfst is en de afgevallen bladeren ons om de oren waaien.
Maar als het dan daarna weer mooi weer is en de zon schijnt, dan vindt Diny dat ook wel weer mooi en gaat ze met hark en kruiwagen de tuin in.
En zo is er altijd wel wat werk te vinden.

Post from Holland.

Het is toch te gek voor woorden. Misstanden als gevolg van de privatisering en het opengooien van de postmarkt.

We worden gebeld door een meneer met de mededeling dat hij een pakje voor ons heeft en of we tegen half twee thuis zijn.
Ja dat zijn we wel en precies op tijd stopt een bestelwagen met die meneer die dat beloofde pakje komt brengen. Of we even willen tekenen voor ontvangst.

Een dergelijk pakketje, daarover zodadelijk meer, hebben we al vaker bezorgd gekregen, mooi door ons eigen vaste postbode die hier elke dag langs komt. En als hij dan zo’n pakje heeft, stopt hij dat in de postbus waarvan ook hij een sleutel heeft. Daar hoeven we niet voor thuis te blijven en ook niet voor te tekenen voor ontvangst. Lekker makkelijk.

Hoe kan dit nieuwerwetse gedoe nu in vredesnaam goedkoper uitvallen? Onbegrijpelijk.
Ben ik nou zo dom of……..?

Maar dat pakketje is natuurlijk wel welkom. Ik zag al van verre dat het een bekende verpakking had. Schoonzus Ini bewaart altijd trouw de bijlagen van het meest betrouwbare dagblad Trouw voor mij. En als we een lange poos niet in Nederland komen verzendt ze die zelfs per post. Opdat ik toch maar mijn broodnodige lectuur zal hebben.

En dat waardeer ik.

Airbus.

Het rommelt weer regelmatig in de lucht boven Chicane.
Nee, geen onweer, een vliegtuig. Een spiksplinternieuw vrachtvliegtuig, de Airbus 330 –200F, heeft voor de eerste keer het luchtruim gekozen voor een testvlucht.

En net als een paar jaar geleden met de veel beroemdere en veel grotere A380, is deze vlucht ook weer geslaagd. Ze zijn niet uit de lucht gevallen. Ik neem aan dat het toch altijd een beetje spannend is, vooral voor de mensen die er in zitten, of dat ding werkelijk blijft vliegen.

De komende tijd zal hij weer regelmatig te horen en te zien zijn als hij de vereiste aantal tests moet afleggen.
Optrekken, dalen, remmen, draaien, allerlei kunstjes moet hij kunnen doen om een luchtwaardigheid certificaat te bekomen.

De foto komt van de Airbus site.

Zondagmiddag.

Het was nog steeds mooi weer die zondag, toen nog wel. We zaten dus weer lekker buiten van de zon te genieten.

Opeens werd onze zondagsrust wreed verstoord door een grote groep blaffende en huilende jachthonden die door jagers los waren gelaten om wilde op te sporen.
Vooral dat huilen van die beesten is een naar geluid. Het lijken wel wolven.

Ook de reeën houden daar niet zo van hebben we gemerkt.
In blinde paniek kwam een ree door het weiland op ons af gerend. Net voor hij bij de hangaar was merkte hij dat wij, en ook vooral Filou, daar zaten en dus maakte hij direct demi tour en sprong een eind verderop over het gaas de vrijheid tegemoet.
We hebben geen enkel schot gehoord, dus hij zal het wel overleeft hebben.

Een poos later waren de honden stil maar toen begonnen de jagers te fluiten en te schreeuwen bij hun pogingen die honden weer terug te halen. Dat duurde ook zeker een half uur.

Hoezo wonen in de stilte?

Voorraadkamer.

In de hangaar, die ik zo vlijtig en mooi heb opgeknapt, zijn we nu bezig om een opslag- annex voorraadkamer te maken.

In het gedeelte dat een mooie vlakke betonnen vloer heeft gekregen, komt een met gipsplaat afgetimmerde en goed geïsoleerde ruimte waar we de aardappelen en het ingemaakte fruit kunnen bewaren en waar we ’s winters ook de tuinmeubels en dergelijke schoon en droog kunnen opslaan.

Kortom een multifunctionele ruimte. Daar hadden we nu net gebrek aan.

Werken.

Het is net echt werken daar bij Terra Machina.
Loodsen bouwen, muren metselen, tegels zetten, er moet van alles gebeuren.

Zelfs diepe gaten graven voor de septictank en het bijbehorende vloeiveld moet ik daar zelf doen. Gelukkig hoeft dat niet met de schep maar kan ik dat doen met een grote graafmachine. Die staan daar toch in overvloed.

Het vergt wel weer het aanleren van een nieuwe handigheid. Het komt neer op een goede coördinatie van links en rechts. Maar dat is goed voor de hersens, zo moeten die ook nog weer eens nadenken.
Alhoewel, het moet een automatisme worden dat bedienen van de juiste handels, dan gaat het pas goed.