Zondags lopen Filou en ik samen altijd een iets groter rondje als gewoonlijk. Dat is traditie en Filou wil daar niet meer van afwijken. Ik weet eigenlijk niet waarom niet.
Vorige week zondag liepen wij de heuvel op en kwamen door het grote bos waarin wij ook een perceeltje bomen bezitten. Om precies te zijn 2695 m2.
Ik zag dat verschillende bomen in de buurt van ons perceel gemerkt waren en vond dat ik actie moest ondernemen om te zorgen dat de perceelgrenzen duidelijker worden bepaald.
Want er gaat gezaagd worden, zo te zien. En dat is best, maar niet in mijn bos. Dat doe ik zelf wel, want dat hout hebben we zelf hard nodig om ’s winter warm te zitten.
Ik had al eens op het gemeentehuis nagevraagd wie mijn bosburen zijn. Het bleek volgens het meisje van de secretarie allemaal in bezit te zijn van 1 persoon, monsieur Bouin.
We kennen die persoon vaag en weten dat het één van die Ariégebewoners is die heel duidelijk het plaatselijk patois spreekt. Voor ons niet te verstaan, dus hem bellen voor een nadere grensbepaling werkt niet.
Nou dat komt dan later wel eens als er eens iemand hier is die nog beter Frans spreekt dan ik.
De volgende zondag, het zelfde laken een pak. Weer gingen we op weg, maar nu een andere heuvel op. We kwamen langs een eenzame boerderij waar een betrekkelijk jonge boer bezig was zijn combine schoon te spuiten.
We wisselden een paar beleefdheidszinnen uit over het mooie weer en de voorbije, volgens hem matige, oogst en ineens vroeg hij me of ik die bewoner van Chicane was en tevens ook de eigenaar van een stuk bos daar op die andere heuvel.
Om een lang verhaal kort te maken; hij had van Monsieur Bouin de bomen gekocht om te zagen en die Bouin had hem verteld dat ik daar een stuk bos bezit en dat hij maar met mij moest overleggen over de perceel grootte.
Binnenkort gaan we er samen naar toe om de grenzen af te passen en dan is dat probleem ook weer opgelost.
En zo gaat dat wel vaker, door samenloop van omstandigheden komt een oplossing vanzelf.
Dat is mooi toch?
