Gladiatoren

Voortgang.

Het duurt nog wel even voordat alles in kannen en kruiken is.

Gisteren hebben we een verplichte controle gehad van ons huis m.b.t. de aanwezigheid van lood en asbest. Ook werd de elektrische installatie en de isolatietoestand van het huis gecontroleerd.
Dat zijn nieuwerwetse fratsen van de franse overheid. Daar wordt een uitgebreid rapport over opgemaakt en dat krijgt ook de koper onder ogen zodat hij weet wat hun te wachten staat. Ik ben toch wel benieuwd wat er in staat. Dat kost wel de lieve som van 470 euro te betalen door de verkoper, wij dus.
Het rapport dat we kregen van het andere huis had voor ons niets te betekenen, de zwakke punten hadden we zelf al gezien.

En dan moeten er zich nog andere instanties over buigen, bv of de grond wel onttrokken mag worden aan de agrarische sector. Dat was het natuurlijk al toen wij het kochten maar daar kijken ze niet naar.
En als je die procedure wilt versnellen moet je 100 euro betalen. Een legitieme vorm van smeergeld.

Dus de overdracht van ons huis is niet eerder dan in oktober. We hopen toch dat de overdracht van la Tamaris een beetje sneller kan zodat we een maandje hebben om daar binnen nog enkele broodnodige werkzaamheden te verrichten. We hebben geen zin om er hals over kop in te trekken.

DMM

Het gaat hier natuurlijk niet altijd over huizen, ook al is dat hier momenteel wel het grootste onderwerp van gesprek.
Andere dingen gaan ook door.

Neem nou die zuurkool die Diny een poos geleden trachtte te maken.
Vandaag was het zo ver dat die zuurkool klaar moest zijn.

Dus is met groot ceremonieel de pot geopend en de inhoud bekeken, beroken en geproefd.
Het leek, rook en smaakte naar echte zuurkool. Goed gelukt mag je wel zeggen.

Vanmiddag hebben we dus zuurkoolstamppot gegeten. Weer of geen weer, dat maakt niet uit.
Ik miste alleen de rookworst die er bij hoort.

Coup du cœur.

We worden iedere dag een beetje wijzer. Dat moet ook want stilstand is achteruitgang en dat kunnen we nog niet hebben.
Maar in dit geval betreft het de makelaars wereld. We komen erachter dat er net zo veel werkwijzen zijn als makelaars kantoren.
De één werkt strikt formeel en wil alles op kantoor afwerken en da ander doet net alsof en regelt alles informeler en sneller.
We zijn er vandaag achter gekomen dat als je een verkoop opdracht tekent, dat op het kantoor van de makelaar dient te gebeuren. Want als je……………..

Ik moet even stoppen met schrijven omdat er weer een makelaar met een paar huizenkijkers voor de deur staan, ik ga zo verder.

……….We zijn nu enkele uren later en ik kan jullie tot onze grote vreugde zeggen dat huize Chicane verkocht is. Reeds!

Een betrekkelijk jong en erg sympathiek Frans echtpaar met een zoontje van een jaar of vier hadden erg veel interesse in ons huis. Voor alle zekerheid hadden ze nog een vader en een broer meegebracht om ook rond te kijken. Veel ogen zien meer als een paar en een beetje ruggespraak is altijd fijn.

Dat rondkijken hebben ze grondig gedaan, het huis is goed bekeken en ook alle bijhorende bijgebouwen zijn grondig doorzocht. Ze hebben daarna een rondje over het terrein gemaakt en kwamen tot de conclusie dat dit net was wat ze zochten. Ze waren meteen verliefd op huis en plek.
Heel even werd er nog gepraat of er nog wat van de prijs af zou kunnen, maar toen ze hoorden dat er morgen nog weer een paar (engelse) kijkers zouden komen gingen ze snel overstag.
Ze hadden van te voren al met hun bank overlegd hoever ze zouden kunnen gaan en dit bleef blijkbaar binnen hun budget.

En zo loopt alles weer op rolletjes. Mooi hé?

En wat ik hierboven over die makelaars wilde schrijven is niet meer interessant. Alleen dat we 2 andere makelaars die we gisteren en vanmorgen nog hadden ingeschakeld, weer kunnen afzeggen.

Anka vesus Dombo.

Huiler.

We zoeken de meest mooie en slimme hond uit en maken de afspraak dat we hem na een al geplande Nederlandreis komen ophalen.
Twee weken later is het zover, we halen hem uit zijn vertrouwde omgeving en nemen hem mee naar een voor hem onbekende bestemming. Hij heeft even omgekeken en één keer gejankt, daarna nooit meer!

Zo stond het ruim10 jaar geleden geschreven in één van mijn toenmalige verhaaltjes. Het ging over Filou.

Eén keer gejankt, daarna nooit meer.
Dat is iets waar we nu alleen nog maar van kunnen dromen.

Hondje Anka heeft niets met vroeger te maken, zij leeft nu en zij zal zelf wel uitmaken of ze jankt of niet.
En ze heeft besloten dat wel te doen. Elke avond als zij in haar hok moet en elke morgen als zij er uit wil geeft ze luidkeels blijk van haar ongenoegen. En niet zo maar eventjes, nee ze doet dat langdurig. En dat is niet leuk voor ons.

Tot haar verdediging wil ik aanvoeren dat ze ook veel te vroeg bij moeder is weggehaald. Het zal je maar gebeuren.

En daarbij heb ik van vrouw dierendokter te horen gekregen dat ik niet meer mag terug denken aan Filou. Dat is geweest en Anka moet een eigen kans krijgen
En daar heeft ze natuurlijk ook gelijk aan.

Kijkers.

We hebben de nodige makelaars ingeschakeld om ons huis te verkopen. Drie verschillende immobiliers zijn voor ons bezig. Dat is hier niet uitzonderlijk.
Als het dan nog niet lukt!!

Vandaag hadden we dan ook al de eerste kijkers. En die waren direct ook al enthousiast over ons prachtige huis. Nu moeten ze natuurlijk ook nog een serieus bod doen.
En wij maar wachten. Dinsdag komen de volgenden.

Nou ja, wachten. Diny had vandaag een afspraak met de directeur van de plaatselijke Credit Agricol, onze onvolprezen huisbankier. Hoger kon ze zo snel niet bereiken.
En die beste man vroeg alleen maar hoeveel geld we nodig zouden hebben en dat genoemde bedrag gaf bij hem geen enkel probleem. Volgende week de nodige contracten tekenen en alles is voor elkaar.

Zo kan het ook. Nu lopen ze natuurlijk ook ontzettend weinig risico met 2 huizen als onderpand en dan ook nog mijn “goedlopend bedrijf” als auto-entrepreneur. Daar had ik zelf niet eens zo gauw aan gedacht maar een heldere geest wees me daar op.

Credit agricole.

De franse banken zijn het duurste van europa, heb ik laatst ergens gelezen.

Daar zijn we klaar mee want we hebben ze nu wel even nodig. Om het huisje te kunnen betalen hebben we, zolang ons huis nog niet is verkocht, een overbruggingcredit nodig. Hopelijk maar voor hooguit een paar maanden.
Want we hebben helaas geen anderhalve ton aan euro’s ergens in een oude sok zitten.

Rechtstreeks bellen met het kantoor in Saverdun gaat niet, ze staan zelfs niet in het telefoonboek. Dus moeten we bellen naar een 008 telefoon nummer, wat 35 cent per minuut moet kosten.
En als je er naar toe gaat verteld de baliemedewerkster doodleuk dat de agent die er over gaat tot augustus met vakantie is en dat we op hem moeten wachten.

Daar trapt Diny niet in, zijn ze nu helemaal belazerd om hun klanten zo te behandelen.
Dit wordt een principe kwestie.

Ze probeert per E-mail contact te leggen met hoofdkantoor ergens in den lande. En ja, die antwoorden direct dat ze de boodschap hebben doorgezonden aan het regionale kantoor in Saverdun. Er wordt zo spoedig mogelijk contact met ons opgenomen beloven ze.

Maar dat regionale kantoortje reageert niet, ook niet na herhaald aandringen van dat hoofdkantoor. Blijkbaar zijn er geen anderen die dat kunnen of mogen en dus zetten ze de economie maar op een laag pitje.
“Wacht maar tot het ons past”, is blijkbaar nog steeds de mentaliteit van het bankwezen.

Vandaag net voor het ter perse gaan van dit artikel is er een mail dat we morgen kunnen bellen voor een afspraak. We zijn benieuwd.

Nu begrijp ik ook pas waarom mijn vader zaliger die kruidenier was, niet rijk is geworden. De klanten mochten hem altijd gratis en voor niks bellen. En ’s avonds laat kwamen ze ook nog “achterom” om nog sigaretten te halen. Hij stond altijd klaar.
Daarom moeten wij nu geld lenen.

Uitzicht

En is dan het uitzicht richting bergen vanaf het terras voor het huis. Ook dat zit bij de prijs inbegrepen.
Mag ook wel, het is allemaal duur genoeg.

Huizenhandel.

Het was voor veel mensen nogal een verrassing, die verhuisplannen van ons. Velen hebben ook gekeken op de site waar Chicane te koop staat. Gemiddeld 20 unieke bezoekers per dag, dat is voor mijn doen erg veel.
Maar er heeft zich nog steeds geen belangstellende gemeld die ons huis graag wil kopen.
Hoe zit dat? Misschien is er meer bedenktijd nodig.
Het kan natuurlijk ook zijn dat Nederlanders honkvast zijn geworden en dat we het toch van Franse kopers moeten hebben. Mij maakt het niet uit.

En waar gaan we naar toe? We gaan, als alles goed gaat, naar een huisje genaamd la Tamaris, niet ver hier vandaan ook nog in de gemeente Esplas. Het is een huis met maar één verdieping en ongeveer net zo veel woonruimte als we nu hebben. Ook is er veel minder grond bij, 4000 m2, net genoeg voor de kippen en de geiten.

Het uitzicht op de bergen is daar oogverblindend en we hebben daar de hele dag de zon.
Maar dat is op een dag als vandaag niet echt een voordeel.
Wij waren hier nu erg blij met onze schaduwplekjes. Het is warm hier.

Maar er moet nog wel het één en ander aan gebeuren als het zo ver is.
Dat wordt weer echt werken.

Welkom op Chicane.

Vanmorgen hebben we haar opgehaald ook al is ze nog maar net 5 weken oud. De fokker wilde haar graag kwijt en haar moeder bekommerde zich niet meer om haar jonkies.
Dus kan ze net zo goed bij ons rond lopen.

Ze mag leren luisteren naar de naam Anka. Of ze dat ooit ook gaat doen moeten we afwachten.

Zegt het voort!

Iedereen moet het weten en dan natuurlijk vooral mensen die het idee hebben om naar Frankrijk te verhuizen. Ver weg van dat hectische en drukke Nederland.

Wie dat wil moet toch direct klikken op de volgende link:
Website van Chicane.

Waarom dat zou moeten?
Dat is omdat ons mooie huis nu te koop staat.
Ja, wij gaan verhuizen en wel bijna 2 kilometer verder naar het zuiden in dezelfde gemeente Esplas.
We hebben daar een andere villa gekocht.

Meer gegevens daarover volgen later wel weer.

Fabio Casartelli.

Bijna bovenop de col de Portet d’Aspet staat een behoorlijk groot marmeren monument.
Dat staat er ter gedachtenis van een Italiaanse wielrenner die daar enkele jaren geleden is verongelukt.

Volgens een man die daar bezig was om alles een beetje aan te vegen en die daar ook een tafeltje met een foto neergezet had, zou over enkele uren de familie aankomen voor een herdenkingsceremonie.

Dat gebeurt volgens hem nog steeds ieder jaar op dezelfde dag.
Deze man, van Italiaanse afkomst waarvan de ouders naar Frankrijk gevlucht waren uit angst voor Mussolini, heeft zich opgeworpen als beheerder van dat monument en voor ons als gids.

Hij liet ons iets verderop de exacte plaats zien waar Fabio ten val was gekomen tijdens de afdaling. Hij wist het nog precies, precies daar lag hij hevig bloedend met zijn hoofd op het asfalt. Helmen hadden de wielrenners toen nog niet op, maar de doktoren hadden verteld dat die toch niet zou hebben geholpen.

We zagen het allemaal duidelijk voor ons.

Route du cols

De afgelopen dagen hebben wij door de Pyreneeën gezworven met de camper. Ik vond op internet een beschrijving van een route die dwars door de Pyreneeën loopt, van oost naar west of andersom. Deze hele route is te downloaden op de TomTom. En het klopt ook nog als een bus.

Die route leidt over tientallen cols, of bergpassen zo je wilt. Variërend van een 600 meter tot 2115 meter hoogte op de col de Tourmalet.
Een zwerftocht door prachtige gebieden met erg variërende uitzichten. Afhankelijk van de hoogte en de temperatuur hadden we zicht van net 10 meter tot bijna oneindig.

Wij zijn bij de dichtstbijzijnde col begonnen, de col de la Core en zijn van daaruit naar het westen gereden. Om een paar dagen later te eindigen in Hendaye, een dorp in de meest zuidwestelijke punt van Frankrijk.
Het is daar het Baskenland, dus eigenlijk geen Frankrijk vinden ze zelf. Het is ook goed te zien aan de huizenbouw met zijn specifieke kleuren rood en groen. Het ziet er welvarender uit als in de rest van de Pyreneeën.

Frankrijk vindt blijkbaar ook dat het er niet bij hoort want toen ik daar dinsdagavond televisiezenders probeerde te vinden kreeg ik alleen maar Spaanse zenders op mijn scherm. Maar ook die zenden voetbal uit.

De rest van de route, richting oosten doen we een andere keer.

Sateliet tv.

Wij leven hier eenvoudig en sober. Neem nou onze televisie, wij kunnen met ons analoge satelietkastje net 5 franse zenders ontvangen. Dat is alles maar dat was ook altijd voldoende.

En dat kastje is nu stuk. Dat was net na de voetbalwedstrijd Nederland- Brazilië dus we kunnen niet zeggen dat ik een pechvogel ben. Het had erger gekund.

Vandaag ben ik een nieuwe gaan kopen en ik vroeg in de kastjeswinkel naar zo’n kastje. Meewarig hoofdschuddend vertelden ze me daar dat ik wel heel erg achterliep qua tv techniek.

Nou, vertel, wat moet ik dan? Ik moest een digitaal kastje kopen met een zogenaamde TNT ontvanger. Dan zou ik 20 franse zenders hebben en een paar honderd andere. Dat leek me wel wat en dus heb ik dat gekocht.

De satellietschotel moest op de Astra satelliet gericht worden en dan kon ik kijken, net zoveel ik wilde.

Astra-sateliet? Hé, daar zit toch ook BVN tv op, de enige Nederlandstalige zender die vrij te ontvangen is in het buitenland. Dat is mooi meegenomen.

Thuis zet ik alles in het werk om die honderden zenders op mijn tv toestel te krijgen. Dat is een fluitje van een cent. Maar waar ik ook kijk, geen BVN tv te zien.

Dus ik weer terug naar die winkel met de vraag hoe dat kan. Dat moest kunnen, dat zou ik niet goed hebben gedaan. Prima, maar doe het dan maar eens voor.
Intussen is iemand zo slim om de leverancier te bellen en komt met de boodschap dat inderdaad sommige frequenties geblokkeerd zijn en er dus uitgerekend geen BVN op te ontvangen valt.

Merde!

De oplossing is om er nog een extra kastje tussen te zetten en dat doen we dan maar.
Nu zit ik nog te wachten op voldoende tijd om al die zenders te bekijken want ik ga met dit mooie weer niet binnen zitten.

Maar eerst gaan we nu een dag of 5 de bergen in. Ook leuk.

Perziken.

We hebben een mooi perzikboompje. Althans dat was het toen we hem plantten een paar jaar geleden. Hij draagt zo overdadig vrucht dat er vorig jaar een volbeladen tak is afgebroken. Toen was het model er uit. Zonde.

En nu, nu draagt hij weer volop vrucht, zoveel dat ik dacht verstandig te zijn door een zwaar beladen tak te ondersteunen. Dat gaat ook wel goed.

Maar nu gaat er zomaar een andere tak dood, met vrucht en al.
Ra, ra, hoe kan dat?
Deskundigen die dit lezen wordt verzocht een oplossing aan te dragen.