De franse banken zijn het duurste van europa, heb ik laatst ergens gelezen.
Daar zijn we klaar mee want we hebben ze nu wel even nodig. Om het huisje te kunnen betalen hebben we, zolang ons huis nog niet is verkocht, een overbruggingcredit nodig. Hopelijk maar voor hooguit een paar maanden.
Want we hebben helaas geen anderhalve ton aan euro’s ergens in een oude sok zitten.
Rechtstreeks bellen met het kantoor in Saverdun gaat niet, ze staan zelfs niet in het telefoonboek. Dus moeten we bellen naar een 008 telefoon nummer, wat 35 cent per minuut moet kosten.
En als je er naar toe gaat verteld de baliemedewerkster doodleuk dat de agent die er over gaat tot augustus met vakantie is en dat we op hem moeten wachten.
Daar trapt Diny niet in, zijn ze nu helemaal belazerd om hun klanten zo te behandelen.
Dit wordt een principe kwestie.
Ze probeert per E-mail contact te leggen met hoofdkantoor ergens in den lande. En ja, die antwoorden direct dat ze de boodschap hebben doorgezonden aan het regionale kantoor in Saverdun. Er wordt zo spoedig mogelijk contact met ons opgenomen beloven ze.
Maar dat regionale kantoortje reageert niet, ook niet na herhaald aandringen van dat hoofdkantoor. Blijkbaar zijn er geen anderen die dat kunnen of mogen en dus zetten ze de economie maar op een laag pitje.
“Wacht maar tot het ons past”, is blijkbaar nog steeds de mentaliteit van het bankwezen.
Vandaag net voor het ter perse gaan van dit artikel is er een mail dat we morgen kunnen bellen voor een afspraak. We zijn benieuwd.
Nu begrijp ik ook pas waarom mijn vader zaliger die kruidenier was, niet rijk is geworden. De klanten mochten hem altijd gratis en voor niks bellen. En ’s avonds laat kwamen ze ook nog “achterom” om nog sigaretten te halen. Hij stond altijd klaar.
Daarom moeten wij nu geld lenen.
