Tomaten.

Zijn we eindelijk van het eindeloos courgettesoep eten af, krijgen we nu de tomatensoeptijd. Niet dat het erg is, want soep van eigen gekweekte en onbespoten tomaten is erg lekker.

Diny heeft dit jaar veel meer planten geplant dan andere jaren en dan is de oogst ook nog zeer overvloedig.

Maar gelukkig hoeft niet alles in één keer op, Diny maalt de tomaten te pletter en stopt ze achter glas. Zo hebben we later ook nog wat.

Passentocht.

We hebben het volbracht, ook het laatste deel van de passentocht is gedaan. Want als je iets begint moet je het natuurlijk ook afmaken, is ons altijd voorgehouden.
Maar dat is geen straf, ook dit deel is erg leuk om te rijden al zijn hier geen spectaculaire passen te vinden. Het is aan de oostkant niet zo hoog.

Maar de Pyreneeën zijn altijd leuk om door te rijden. Zeker op je elfendertigsten met de camper.

Voor Anka was het de vuurproef, deze eerste camperreis.
Dat ging bijna uitstekend mag ik wel zeggen. Ze hield zich mooi rustig, ook ‘s nachts.
Maar helaas heeft ze wel last van wagenziekte, en goed ook. Zodra we ’s morgens goed en wel op weg waren konden we de eerste grote schoonmaak al houden. En dat ging de tweede dag net zo.
Toen hebben we bij de eerste de beste apotheek die we tegenkwamen een doosje reistabletten gekocht en dat hielp wel. Tenminste nadat ze een half tabletje had ingenomen. Daar werd ze rustig van en kwam de maag niet meer in opstand.
We hopen dat ze nog over dit probleem heen groeit.

En we waren vandaag nog net op tijd thuis om samen onze 41e huwelijksdag te vieren.
We hadden het idee om nog met z’n beiden uit eten te gaan, maar daar kwam het niet meer van. Dat houden we te goed.

Afkoeling.

Wat is het warm. Terwijl de signalen uit Nederland hevige regenval en wateroverlast aangeven, blijft het hier erg warm en droog.

Op het heetst van de dag is het niet te doen om nuttig bezig te zijn in de werkplaats.
Mijn activiteiten beperken zich dan tot het liggen in de hangmat en het achter de computer zitten op mijn koele kamer.

Niet dat ik er over klaag, het is goed te doen.

Maar voor morgen hebben we besloten dat we gaan kijken of het in de bergen wat koeler is.
We hebben altijd nog het oostelijke deel van de “route des cols” te goed. Het lijkt ons nu een mooi moment om dat te gaan doen met de camper.

Als we een maand verder zijn komt het er niet meer van met alle verhuisdrukte.
En tevens is dit weer een mooi “leermoment” voor Anka. Zij moet er ook aan wennen om rustig in de camper te liggen en vooral nergens op te knagen. We durven haar daar voorlopig nog niet alleen in achter te laten, ik zie al visioenen van aangevreten meubilair.
Ze heeft nog zoveel (af) te leren!

Wie deze route virtueel met ons mee wil rijden kan klikken op deze link.

Keukenwerk.

En steeds maar bezig met de voorbereidingen voor le Tamaris. We hebben nu nog mooi de tijd om de nodige voorbereidingen te treffen.

En dus ben ik volop bezig met passen, meten, aftekenen, zagen, schaven, beitelen, schuren, lijmen en nog veel meer.

Het voorframe van het keukenblok neemt ongeveer de juiste vorm aan. De toekomstige aanrechtdeurtjes zitten in de lijmtangen geklemd en de laden zijn bijna allemaal op maat gezaagd.

En nu maar hopen dat alles ook nog past zo als ik het bedoeld heb.
Ik heb de laatste tijd niet meer zo hard hoeven na te denken als nu. Maar dat schijnt goed te zijn voor de hersenen.

Warm.

Het is warm, erg warm.
Voor het huis geeft de thermometer ruim 40 graden aan. Daar moeten we dus niet zijn.

Een beetje hoger op het terras onder de eikenbomen is het wat beter, daar vang je nog een beetje wind en vooral, daar staat de hangmat.
Een onmisbaar voorwerp in deze barre tijden. En die 30 graden die daar heerst in de schaduw is te doen als je de tijd slapend en lezend doorbrengt.
Maar we klagen niet echt, want het is gewoon echt zomer.

Ik zou natuurlijk graag wat doen aan de voorbereiding van le Tamaris, maar de werkplaats is overdag een gloeiende oven. Dat is niet te doen.

De louvre vensters zijn inmiddels klaar en nu ben ik begonnen aan de nieuwe keuken. We hebben besloten dat ik die weer zelf ga maken want dan hebben we hem precies zo als we dat willen.

Vorige week ben ik even bij IKEA geweest om naar keukens te kijken, maar daar moet je niet willen zijn. Man, man, man, wat is het daar druk. Dat is geen doen.
Ik heb geen zin om mij daar weer tussen te storten om daar wat dan ook te gaan kopen.

Nog meer pruimen.

Sylvie de pruimentaartspecialiste is weer naar huis. Dus taarten eten is er niet meer bij. Misschien wel beter ook want van veel taarten eten wordt je maar dik, zegt men.

Maar ook wij weten wel weg met de overdaad aan wilde pruimen die nu overal te plukken is.

Diny heeft een mooi voorraadje gekookt en in glazen potten gedaan zodat we de komende tijd genoeg pruimen hebben om door ons dagelijkse toetje te mengen.
Dat is ook lekker.

Koopje.

Marcel en Sylvie zijn na een gezellige week weer vertrokken. Dinsdagmorgen al.
Ze wilden eerst nog via de streek van Armagnac rijden, zo’n 3 uur rijden noord-westwaarts.
Dus totaal uit de richting.

Marcel had op bon coin, een soort marktplaats, een auto gevonden die hem leuk leek. Een Renault 25 van 1984, een oldtimer dus. Puntgaaf en lopen als een tierelier.
En voor een heel leuk bedragje mocht hij hem daar komen halen.

Een Renault 25, in vroeger jaren was dat dé auto hier in Frankrijk. Verscheidene presidenten lieten zich daar al zwaaiend naar het gepeupel in rondrijden.
En nu rijdt mijn zoon daar in, de koning te rijk

schildershulp.

We moeten allemaal een beetje inleveren met het andere huis. Het is doodgewoon wat kleiner in en om het huis.

Omdat er daar helemaal geen stalruimte bij is moet ik dus improviseren.
Dat is niet erg, maar het houdt wel in dat ook de beide geiten hun grote luxe stal moeten achterlaten en genoegen moeten nemen met een klein afdak om te schuilen tegen weer en wind. Ieder voor zich krijgt een kleine plek om te rusten zodat ook de kleinere geit rustig kan liggen zonder verjaagd te worden door die grote eigengereide bok.

De kippen worden verdeeld over twee kleine hokken en ook voor Anka moet ik nog een onderkomen maken. Over de katten wil ik het nog helemaal niet hebben, hoe dat moet en of die mee willen verhuizen, weet ik nog helemaal niet. En dan die duiven!

Gelukkig heb ik een goede hulp die me helpt schilderen. Dan gaat alles een stuk vlugger!

Le Tamaris.

Gisteren zijn we maar weer eens bij ons toekomstige stulpje gaan kijken.
Marcel en Sylvie hadden de buitenkant al wel gezien. Maar voor ze hun definitieve goedkeuring konden geven wilden ze toch ook de binnenkant wel even zien.

Dus hebben we de makelaar gevraagd om de sleutel. Om die zo maar af te geven vonden ze toch wel een beetje bezwaarlijk maar ze waren wel bereid om iemand met de sleutel langs te sturen om de deuren voor ons te openen.

Dat vonden we natuurlijk ook prima, dat scheelt ons weer een aller-retour naar Pamiers.

De verkopende partij had nog niets aan ontruiming gedaan en alle meubels stonden er nog in. We zijn benieuwd of ze wel komen om alles leeg te slepen. We zullen het wel zien, ze hebben nog ruim een maand de tijd.

Na een kritische beschouwing kregen we gelukkig groen licht van zoon en schoondochter. Marcel bood zelfs aan om t.z.t. te komen helpen verhuizen.
Alle hulp is natuurlijk welkom, veel handen maken licht werk. We hebben niet zo heel veel spullen maar alles moet toch wel mee.
Maar dat is voor later zorg.

Ongeloofeloos.

Dan heb je op zaterdagavond het voornemen om samen met Marcel en Sylvie gezellig te gaan eten in een restaurant. In Saverdun zijn verscheidene restaurants, dus dat wordt uitkiezen.
Maar…… het eerste restaurant, een gewone franse eetgelegenheid, dat we zien is gesloten op zaterdagavond, het tweede, een pizzeria, zit ook dicht en de andere drie dus ook.

Wat nu?
Geen nood, in Auterive zijn ook een paar restaurants en dus rijden we een eindje verder. We zien een mooi restaurant met een goed uitziende menukaart aan de muur. Ja, dat lijkt ons wel wat. De deur staat open en er zit een groep mensen te eten. Helaas is dat een groep die besproken heeft en meer gasten worden niet toegelaten. Een beetje vreemd is dat wel.

Vooruit we gaan naar de Cambodjaan even verderop, dat is ook lekker.
Ja, jullie raden het al, ook gesloten.

We geven het op, we gaan naar huis om een lekker en voedzaam sneetje brood met kaas te eten.
Bij de stoplichten in Auterive kijken we hongerig en chagrijnig toevallig opzij en wat zien we daar…… Een Thais restaurant met het bordje "ouvert" op de deur. Eindelijk, het negende restaurant is open en we mogen er in.

Maar het moet gezegd, het eten daar was erg lekker.
Dus eind goed al goed.

Pruimentaarttijd.

Het is pruimentijd momenteel. Ze zijn er nu volop.
En als dan ook nog Sylvie in de buurt is gebeuren er mooie dingen. Lekkere dingen.

Bouterse.

Bouterse for president. Wie had dat ooit gedacht, lang geleden, toen hij en zijn vrouw Ingrid met hun beide kinderen in Steenwijk in het huis naast ons woonden.

Hij was een vriendelijk en eenvoudig sportinstructeur bij het leger en niets wees er op dat deze man ooit de hoogste functie in Suriname zou gaan bekleden. Ook niet dat hij verantwoordelijk zou worden gehouden voor enkele nare moorden.

Zo kan het dus raar lopen in een leven, je rolt soms zoals hij in situaties die je niet voorzien kunt en die je volgens mij dan ook niet meer in de hand hebt.

En dan kunnen er rare dingen gebeuren. Zoals president worden van Suriname.
Hij is nu een belangrijk man en tevens ook een gezochte boef .

Ik denk dat ik het toch wel wat gemakkelijker heb als hij.
Dus van jaloezie is geen sprake.

De groenten.

We eten toch al weer geruime tijd van de groenten die Diny heeft geteeld in de DMM.
Boontjes, tomaten, sla, bietjes en weet wat ik allemaal nog meer.
Het schijnt erg gezond te zijn, groenten uit eigen tuin. Lekker is het in elk geval wel.

Basken.

Dit weekend was het weekend van het jaarlijkse feest in Esplas. Zaterdagavond was er een maaltijd voor iedereen die maar wilde komen. Daar zijn we weer niet bij geweest.
Ook zijn we ’s middags, ondanks de prachtige prijzen die op de winnaars lagen te wachten, niet gaan jeu-de-boellen.

En zondag was er één van de zeldzame missen die nog in het recent van een nieuw pannendak voorziene kerkje worden gehouden. Met nadien het traditionele deponeren van een bloemenkrans bij het plaatselijke herdenkingsmonument voor de gevallenen. Ook dat hebben we laten gebeuren zonder ons.

Maar ’s avonds zijn we wel weer naar het aperitiefconcert geweest. Daar traden deze keer Baskische zangers op die het esplasser publiek probeerden te vermaken. En dat lukte wonderwel, ze konden er wat van.
Daarna hebben we meegenoten van de geserveerde maaltijd die dit jaar een klein beetje in het teken van de Baskische keuken stond.

Ook tijdens dit eten was er volop gelegenheid tot uitbundig gezang. We moeten toch eens zien dat we de tekst van de liedjes die altijd weer gezongen worden, kunnen achterhalen. Want verstaan doe je dat absoluut niet en we willen toch graag uit volle borst mee kunnen zingen. Of we dat dan ook werkelijk doen is weer een ander verhaal.

Dit ging zo door tot een uur of 11, waarna we zo’n beetje als eersten verzadigd en doof weer vertrokken.
Om daarna de rest van de avond samen met Marcel en Sylvie, die ’s middag waren aangekomen, door te brengen.
Ook gezellig.

compromis de vente

Voorlopig is nu het huis verkocht. Volgens het gisteren door ons bij de notaris ondertekende voorlopige koopcontract ofwel zoals dat hier heet: compromis de vente.
Nu mogen de kopers nog tekenen, want die waren er niet bij omdat ze een beetje te ver weg wonen om even voor een paar handtekeningen op en neer te rijden. Ze wonen in het uiterste zuiden van het land in het dorpje Osséja.

Het document wordt naar hun opgestuurd per post en ze mogen het thuis ondertekenen. En dan hebben ze nog een wettelijke bedenktijd van 7 dagen. Vervolgens duurt het dan nog maanden voor het definitieve contract kan worden getekend.
Voorlopig is dat vastgesteld op 23 oktober. Geduld is ook hier een schone zaak.

Het heeft ons verbaast dat onze makelaar, die er ook bij was en een ervaren en door de wol geverfde huizenboer is, zo uiterst beleefd om niet te zeggen onderdanig reageerde op die notaris. Hij was zo beleefd en voorkomend dat we ons bijna in vroeger tijden waanden toen notarissen nog heel hoogstaande en eerbiedwaardige notabelen waren.

Beleefdheid is een mooie eigenschap maar dit vonden we toch wel een beetje overdreven. Terwijl wij vinden dat wij gewoon een goede klant zijn die verplicht van zijn functie gebruik maken en waar hij meer dan royaal voor wordt betaald.

Maar misschien zijn hier notabelen nog steeds was ze altijd waren.

Zorgen.

Wat zijn we blij met de Nederlandse zorgverzekering. Gelukkig hoeven we er maar zelden een beroep op te doen, daar zijn we natuurlijk dankbaar voor. Maar een goede dekking is toch nooit weg.

We dachten dat we er maandelijks al een behoorlijk bedrag voor mochten betalen. Maar goed, dan heb je ook niks. Want een aanvullende Franse verzekering wordt evengoed van harte aanbevolen. Je kunt niet zonder, wordt gezegd.

Wat schetst onze verbazing en vooral onze ontsteltenis toen we vandaag een naheffing in de bus kregen over 2006, of we zo vriendelijk willen zijn om nog maar weer eens een luttel bedragje van 3600,00 (zesendertighonderd!!) euro over te maken. En dan hebben we nog geluk dat de woonlandfactor voor Frankrijk zo ongeveer 65 procent is, anders zou het nog veel hoger uitvallen.

Hier valt toch niet tegen aan te verdienen, hier wordt je toch ziek van?

Begin van de klus.

Het duurt nog wel even voor we ons andere huis kunnen betrekken. Maar ik hoef natuurlijk niet werkloos af te wachten tot het zover is.

Er zijn heel wat dingen die ik nu al kan gaan doen. Zoals plannen en tekeningen maken en, heel belangrijk volgens Diny, een kostenbegroting maken van alle te verwachten werkzaamheden.

Vandaag ben ik begonnen om een paar nieuwe vensterluiken te maken voor de slaapkamerramen. In de oude zit een groot gat en verder is de conditie ook niet best.

De slaapkamer is daar op de begane grond gesitueerd en het lijkt me niet aan te bevelen om daar ook met open ramen te slapen zoals we gewend zijn. We houden er niet van dat de katten of, wie weet, nog ander gespuis zomaar de slaapkamer binnen komt springen. En zeker niet als wij daar liggen te slapen.

Om die ellende te voorkomen maak ik nu zogenaamde louvreluiken. Die kun je dan sluiten en komt er toch voldoende frisse lucht binnen.