Opgefrist.

Vanmorgen belde Wilco. Of ik tijd en zin had om hem te komen helpen. Hij had een chalet gekocht uit een failliete boedel en dat moet voor woensdag afgebroken zijn.
En het is nog al een klus.

En, ach ja, waarom zou ik dat niet doen. Het was mooi weer en mijn eigen klussen hebben ook weer niet zo’n haast.
Dus ik helemaal naar Calmont, een dorpje achter Saverdun.

Zijn we daar net een uurtje aan de gang toen het begon te regenen. Nooit rekening mee gehouden want het is al maanden droog. Het verschijnsel regen ligt ver buiten ons gedachtenpatroon. En binnen de kortste keren waren we doorweekt. Daar sta je dan bibberend in je korte broek en dun T-shirtje.

Ondanks dat Calmont niet naast de deur is ben ik toch maar even naar huis gegaan om droge en warme kleren aan te trekken. Een verkoudheid voorkomen is beter dan ervan genezen.

Mooie zondag.

Je hebt witte donderdag, goede vrijdag en stille zaterdag, die allemaal alweer achter ons liggen.
Maar er bestaat ook een mooie zondag en die hadden we vandaag.

Wij, Anka en ik, zijn de dag begonnen met een fietstocht die ons ook langs Brie leidde. Daar was, net als vorig jaar om deze tijd, een biologisch/dynamische markt gaande. Daar hebben we even rondgeslenterd en, omdat ik op de fiets was, niets gekocht.
Toen we uitgekeken waren zijn we verder gefietst, althans ik fietste en Anka moest lopen.
Dat vind ik nog steeds de beste verdeling.

Toen we weer thuis kwamen was het alweer tijd om te vertrekken naar Joop en Esmée waar we waren uitgenodigd om samen met hen en ook Ena en Ruud saté met pindasaus te komen eten.
Aangezien ook het weer weer formidable was voor dit soort aangelegenheden, hebben wij daar volop van genoten.

Het was erg gezellig en ook erg lekker.
Zouden we vaker moeten doen!

En nadat we aansluitend ook nog het nieuwe zwembad van Mitzi en PP hadden bewonderd en daarop een paar rosétjes hadden gedronken was de dag helemaal goed.

Zoals ik al zei: mooie zondag.

Water, water!!!

Na de geweldige regenval van de afgelopen nacht, die welgeteld 2 mm water heeft aangebracht, is de temperatuur tijdelijk iets gezakt. De korte broek kon weer in de kast blijven.

De boeren schreeuwen ook hier om regen (tenminste als ze het hooien klaar hebben), de ingezaaide gewassen groeien bijna niet. Maar dat schijnt in een groot deel van west-europa zo te zijn.

Ikzelf heb het gras voor het huis nog maar 1 keer hoeven maaien dit jaar.
Dat is wel lekker makkelijk, maar niet normaal.

Nadat ik de deuren in de badkamer geschilderd had, was er ook nog even tijd om de lege gastank van zijn plaats af te trekken. Dat ding is loeizwaar en mijn trekkertje is maar klein.

Toch is dat ook weer gelukt zonder ongelukken te veroorzaken. Je weet maar nooit of die tank op de helling aan het rollen gaat. Dan is er geen houden aan.

Nu moet ik zien dat we binnenkort een graafmachientje kunnen lenen om een groot gat te graven waar die tank in kan.
En dan laten we hem vollopen met regenwater zodat we mooi 2.3 m3 sproeiwater  in voorraad hebben.

Maar dan moet het natuurlijk wel weer een keer gaan regenen.

En Diny speelt intussen met haar leven door hoog op de ladder van de kersen te snoepen.

Schemergevecht

Bloed, zweet en tranen.

Dat krijg je er van als je alles zelf wilt doen en te zuinig bent om vaklui in te huren.
En dan heb ik de pijn in mijn rug nog niet eens genoemd.

Maar het resultaat mag er zijn, we zijn tevreden.
Vandaag zijn de wastafel en het toilet aangesloten en in werking gezet. Tevens heb ik allerlei nuttige en praktische dingen die onmisbaar zijn in een badkamer aan de muur geschroefd.

Het is klaar, op een heleboel verfwerk na. Drie deuren liefst komen op de badkamer uit en die moeten allemaal nog een kleurtje krijgen.

Om alle boven genoemde vloeistoffen eens heerlijk weg te spoelen heb ik voor de allereerste keer de nieuwe douche gebruikt en ingewijd. En alles werkt ook nog naar behoren.

Wolk.

Een mooie voorzomeravond.

We kunnen, eigenlijk voor het eerst, tot laat in de avond buiten genieten van de ondergaande zon en een verkwikkend, enigszins alcoholisch drankje.

En boven de Pyreneeën hangt een vurige wolk die beschenen wordt door die zon. Een apart en mooi verschijnsel.

Ja, we maken hier wat mee!

courgetteseks

Dreigen helpt soms.

Ik hou er niet van om ergens druk achter te zetten maar soms moet het.

Neem nou die kippen van ons, wekenlang laten ze het er bij zitten en weigeren om fatsoenlijk een ei te leggen.

Maar zodra ik het woord “soepkip” in de mond genomen heb gaan ze er weer volop tegen aan.

Moet je nagaan, ik heb vandaag 6 eieren geraapt van 5 kippen. Dat hou je toch niet voor mogelijk.

Uitslovers!

Omdat we het verdiend hebben.

Jazeker, die badkamer vordert langzaam doch gestaag. Iedere dag gebeurt er wel wat en op die manier komt het ooit wel klaar.

En elke dag moet je dan wel weer wat nieuws onder de knie proberen te krijgen. Zoals een muur stuken, dat lijkt zo makkelijk maar het valt nog niet mee om het kalkpapje mooi glad te krijgen. Dus maak ik er maar een structuurmuur van, dat is niet zo moeilijk en dan lijkt het nog heel wat.

En dan heb ik gisteren ook nog even de vloer betegeld zodat het vandaag kan drogen en er maandag gevoegd kan worden. Daarna mag het sanitair geplaatst worden en naderen we het einde van deze klus.

Daar ben ik zo razend druk mee geweest dat Diny vond dat we hiervoor een etentje verdiend hadden en dus zijn we gisteravond naar een pas heropend restaurant in Saverdun getogen.

Goed eten en een erg vriendelijke maar nog een beetje amateuristische bediening, ook dit vak moet al doende geleerd worden.

slangengebroed.

Een kort filmpje over hoe Anka geen slang vangt.
Ik geef toe, het is een zoekplaatje maar hij zit er echt, die slang van ongeveer één meter lang.

AOW.

We krijgen AOW-pensioen, dat zal iedereen inmiddels wel duidelijk zijn. En zo nu en dan krijgen we daar een brief over. Vandaag ging die brief over een tegemoetkoming genaamd KOB (koopkrachttegemoetkoming oudere belastingplichtigen) waar we al dan niet recht op zouden hebben.

Dat is een compensatie om de koopkracht voor ouderen op peil te houden na het veranderen van belastingregels. Dat is mooi.

En dat geldt dus niet voor Nederlanders in het buitenland want het schijnt dat we in NL geen belasting betalen over de AOW, dat moet in Frankrijk. Het waarom is ons totaal onduidelijk en we wisten dat ook niet. Goed dat het zo terloops even vermeld wordt, dat voorkomt later problemen met de Franse belastingdienst!

Maar waar het me nu om gaat, waar ik de lachstuipen van zou hebben gekregen als het niet zo stupide was; we zouden, volgens een bijgevoegd schema, eventueel toch nog voor die KOB in aanmerking kunnen komen als we nog een ander inkomen zouden hebben waarover we in NL belasting betalen en als dat inkomen ten minste 9x (negen keer!) hoger is dan ons AOW pensioen.

Dat hebben we dus echt niet en als we dat wel zouden hebben dan hadden we de lak aan een tegemoetkoming van zegge en schrijve 33,09 euro per maand.

Je moet maar durven.

Teleurstellend.

Dat zijn de kippen momenteel, ze doen niets terug voor het dure voer dat ze elke dag onbeperkt mogen eten.

Voor we naar Nederland gingen waren ze volop aan de leg en ik had Mitzi, die de kippen zou verzorgen, al lekker gemaakt met de belofte van een overvloedige eieroogst. Ze had in goed vertrouwen al allerlei eiermenu’s opgezocht om er lekkere dingen van te maken.
Maar we waren nog geen week weg toen ze en bloc in eierlegstaking gingen en tot op heden is het nog steeds mondjesmaat.

Ik heb ze al gewaarschuwd dat dat ze grote risico’s lopen met dit soort eigenzinnige dingen.
Soep van oude kippen is ook lekker.

Veranderlijk.

En dan is het ineens weer fris buiten en het gaat regenen. Het is even afgelopen met de korte broek en dat is toch wel jammer.
Maar het voordeel is dat het nu wat aangenamer is om enig werk te verrichten, je verliest minder kostbaar zweet.

Want de aardappelen moeten nodig aangeaard worden en dat is een mooi klusje voor Diny. Want zij is verantwoordelijk voor het groeien en bloeien van de platen in de groentetuin.
Enige taakverdeling moet er zijn.

Ik heb haar een Nederlands aardappelveldje als voorbeeld gegeven om aan te geven hoe het kan worden. Nu lijkt me dat een bijna onmogelijke opgaven want die boeren van tegenwoordig maken er bijna een aspergeveld van met die hoge wallen. Zo strak en recht.

En ik heb vandaag ons schamele pensioentje nog wat kunnen aanvullen door een vervelend doende centrale verwarming tot orde te roepen bij één van mijn schaarse vaste klanten.

Werk.

En als je dan weer thuis bent dan wacht weer het werk. Grasmaaien, planten verzorgen, camper schoonmaken, alles komt dan weer tegelijk op je af. Je zou zo weer in de camper willen stappen en weer op reis gaan.

Maar gelukkig valt mijn oog op de kersenboom en ik zie daar honderden rijpe kersen hangen. Die moeten eerst op voor we weg kunnen, want ze zijn erg lekker.

Op Chicane heb ik jaren geleden een kersenboom geplant die net vorig jaar voor het eerst vrucht droeg en ik vond het jammer om hem achter te laten. Het is een hele troost dat we er niet op achteruit zijn gegaan wat kersen eten betreft.

En wat me vandaag ook is opgevallen is dat je hier in frankrijk zo fijn een bekeuring betalen kunt. Het is bijna een genot om dat te doen. Je logt in op “amendes.gouv.fr” en je krijgt een mooie Nederlandstalige site waar je met (echt) één druk op de knop je 90 euro kwijt kunt.
Normaal lopen de fransen echt niet voorop met de automatisering maar als het op bekeuringen innen aankomt……

Nu las ik vandaag dat het volgend jaar nog strenger wordt met de verkeerscontroles. Nu worden de meeste vaste flitscamera’s nog netjes en sportief van te voren aangegeven door een waarschuwingsbord. Maar dat is dan ook afgelopen en ook het handsfree bellen tijdens het autorijden wordt in de ban gedaan.
Dit alles in de hoop het grote aantal verkeersdoden terug te kunnen dringen.

En dat is dan wel weer een nobel streven, tenminste als de echte onderliggende drijfveer niet het innen van meer geld is.
Maar dit wordt me ingegeven door mijn slechte, wantrouwende inborst. Foei.

Thuis.

Eindelijk weer thuis.

Nou ja, eindelijk: we hebben het kalm aan gedaan. Vooral vandaag, de eerste 100 kilometer gingen via een prachtige route over de Grands Causses, een heel uitgebreide hoogvlakte waar bijna niemand woont. Die hoogvlakte is zo hoog dat daar het voorjaar nog maar net is aangebroken. De paardebloemen bloeien nog en de bomen zitten nog maar nauwelijks in blad.

Een prachtig natuurgebied waar je zomaar door komt als je de routeplanner aangeeft dat autowegen vermeden moeten worden.
Dat schiet niet op en dat hoeft dan ook niet.

Wat wil je nog meer op een mooie zonnige dag als vandaag. En je merkt dat mensen ons jaloers nakijken, een nijvere wegwerker riep ons afgunstig na: “les plus heureuses” wat zoveel wil zeggen als “jullie zijn bofkonten”
En daar had hij gelijk in.

En dan kom je thuis en daar blijkt alles piekfijn in orde te zijn.
De kippen zijn goed verzorgd (bedankt Mitzi) de rozen bloeien prachtig en in de brievenbus ligt de eerste bekeuring wegens te hard rijden op de heenweg.

Een overijverige politie man meende op een tweede paasdag niets beters te doen te hebben dan auto’s te flitsen. De boeven waren vermoedelijk allemaal al ingerekend.
Ik hoop dat er niet nog meer volgen.

Veertig plus.

We hebben het mooie en het wat weer betreft soms wisselvallige Nederland weer verlaten en vieren in de snikhete Franse Ardennen een beetje verlaat de veertigste verjaardag van Marcel. Het grote feest van een week geleden hebben we wegens bekende omstandigheden gemist.

Beter laat dan nooit en wat in het vat zit verzuurd niet, allerlei oude spreuken kan ik er op los laten maar het was er evengoed gezellig om.

Morgen richten we ons kompas weer op Esplas en hopen daar in de loop van de week na een paar omzwervingen weer heelhuids aan te komen. Ik zie op mijn eigen blog dat het daar maar 18 graden is, dus veel haast hoeven we wat het weer betreft eigenlijk niet te maken. Want wij houden van de warme zon en die vinden wie nu eens bij hoge uitzondering in het hoge noorden van dit land.
.

Voortreffelijk.

Voortreffelijk gedaan kan ik zeggen en dan heb ik het deze keer niet over Diny maar over Anka.

We waren erg bezorgd over haar gedrag in de camper want ze werd steeds wagenziek. En dat is wel een beetje vervelend, zwak uitgedrukt.

Maar het wonder geschiedde, de eerste dag stond ze nog stijf en stram zenuwachtig tussen ons in maar de tweede dag ging ze al vol vertrouwen rustig slapen. En nu vind ze het zelfs leuk om samen rond te rijden.

Wel was ik haar op een avond bijna kwijt geraakt.

Ergens in Noordholland liepen we voor het slapen gaan nog even langs een klein smal weggetje en ineens zag ze een paar wilde eenden die al snaterend opvlogen. Moedig als ze is rende ze er achteraan, niet wetende dat er een metersbrede sloot naast de berm lag.

En in het licht van mijn zaklantaar zag ik haar even later verbouwereerd aan de andere oever staan.

Roepen, fluiten, smeken, vloeken, schelden, niets hielp om haar weer terug te laten springen. Ben je mal, dan wordt ik weer nat, zag ik haar denken.

En in de wijde omtrek was er geen enkele mogelijkheid om droog in dat weiland te komen. In mijn wilde fantasie zag ik me al in mijn nakie die sloot doorwaden om haar terug te krijgen. Toen ontdekte ik gelukkig net op tijd dat ik via het erf van een boerderij verderop bij dat weiland zou kunnen komen. Er was geen gesloten hek en er was geen kwaaie hofhond die me tegen zouden kunnen houden.
En via dat stikdonkere erf kon ik heel stil, sluipend bijna om die mensen niet wakker te maken, eindelijk mijn hondje terug halen.

Man, man, wat een avonturen!