Eindelijk weer thuis.
Nou ja, eindelijk: we hebben het kalm aan gedaan. Vooral vandaag, de eerste 100 kilometer gingen via een prachtige route over de Grands Causses, een heel uitgebreide hoogvlakte waar bijna niemand woont. Die hoogvlakte is zo hoog dat daar het voorjaar nog maar net is aangebroken. De paardebloemen bloeien nog en de bomen zitten nog maar nauwelijks in blad.
Een prachtig natuurgebied waar je zomaar door komt als je de routeplanner aangeeft dat autowegen vermeden moeten worden.
Dat schiet niet op en dat hoeft dan ook niet.
Wat wil je nog meer op een mooie zonnige dag als vandaag. En je merkt dat mensen ons jaloers nakijken, een nijvere wegwerker riep ons afgunstig na: “les plus heureuses” wat zoveel wil zeggen als “jullie zijn bofkonten”
En daar had hij gelijk in.
En dan kom je thuis en daar blijkt alles piekfijn in orde te zijn.
De kippen zijn goed verzorgd (bedankt Mitzi) de rozen bloeien prachtig en in de brievenbus ligt de eerste bekeuring wegens te hard rijden op de heenweg.
Een overijverige politie man meende op een tweede paasdag niets beters te doen te hebben dan auto’s te flitsen. De boeven waren vermoedelijk allemaal al ingerekend.
Ik hoop dat er niet nog meer volgen.
