Voortreffelijk gedaan kan ik zeggen en dan heb ik het deze keer niet over Diny maar over Anka.
We waren erg bezorgd over haar gedrag in de camper want ze werd steeds wagenziek. En dat is wel een beetje vervelend, zwak uitgedrukt.
Maar het wonder geschiedde, de eerste dag stond ze nog stijf en stram zenuwachtig tussen ons in maar de tweede dag ging ze al vol vertrouwen rustig slapen. En nu vind ze het zelfs leuk om samen rond te rijden.
Wel was ik haar op een avond bijna kwijt geraakt.
Ergens in Noordholland liepen we voor het slapen gaan nog even langs een klein smal weggetje en ineens zag ze een paar wilde eenden die al snaterend opvlogen. Moedig als ze is rende ze er achteraan, niet wetende dat er een metersbrede sloot naast de berm lag.
En in het licht van mijn zaklantaar zag ik haar even later verbouwereerd aan de andere oever staan.
Roepen, fluiten, smeken, vloeken, schelden, niets hielp om haar weer terug te laten springen. Ben je mal, dan wordt ik weer nat, zag ik haar denken.
En in de wijde omtrek was er geen enkele mogelijkheid om droog in dat weiland te komen. In mijn wilde fantasie zag ik me al in mijn nakie die sloot doorwaden om haar terug te krijgen. Toen ontdekte ik gelukkig net op tijd dat ik via het erf van een boerderij verderop bij dat weiland zou kunnen komen. Er was geen gesloten hek en er was geen kwaaie hofhond die me tegen zouden kunnen houden.
En via dat stikdonkere erf kon ik heel stil, sluipend bijna om die mensen niet wakker te maken, eindelijk mijn hondje terug halen.
Man, man, wat een avonturen!
