Tom.

Onze goede vriend Tom is gisteren overleden. Er is een einde gekomen aan zijn wanhopige lijden die de ziekte Alzheimer voor hem meebracht. Het niet meer kunnen denken wat je wilt, het niet meer kunnen zeggen wat je wil vertellen, de gedachtes die komen en ongrijpbaar wegschieten als je ze wilt uitspreken. Dat is onverdraaglijk voor een man van het Woord zoals hij was.
Nu is hij vrij!

Dinsdag gaan we hem, samen met Trudy en hun kinderen Marun en Ruben, schoondochter Annelies en verdere familie begeleiden naar zijn laatste rustplaats. Moge hij rusten in vrede, wij zullen hem niet vergeten.

Groter kan het contrast met het voorgaande blog niet zijn. Geboorte en dood liggen erg dicht bij elkaar, zo is het leven.

Lieve.

Een zware tocht door Neerlands dreven, maar niet heus. We hebben nog een electrischefietsombouwset opgehaald in den Bosch, zodat we de verzendkosten naar fr uitgespaard hebben. Ook Diny wil makkelijk fietsen. Verder hebben we op verzoek een pakje weggebracht naar Zoetermeer, waarmee we dus de verzendkosten naar nl uitgespaard hebben.

En dan familiebezoek: we hebben een pasgeboren achter-achternichtje met de mooie naam “Lieve” welkom geheten in ons midden en ook de ouders, de grootouders en zelfs de overgrootouders mogen feliciteren.

Daarna dan weer terug naar de Achterhoek via de hollandse plassen, het decadente Gooi en de wondermooie veluwe. Wat is nl toch mooi, en dat op een paar vierkante kilometer. De afstanden hier hebben niets te betekenen als je fr gewend bent.

Even er op uit.

We gaan er even op uit, schreef ik. Maar intussen zitten we wel hoog en droog in NL. Nou ja, droog was het niet bepaald.
Maar gezellig was het natuurlijk even goed op het verjaardagsfeestje van broer Jan die al weer 70 jaar op deze aardkloot rondgekeuteld heeft. En het mooie was dat hij niet wist dat we zouden komen zodat die verrassing toen we met camper voor de deur stopten, compleet was.
En vandaag hebben we door de mooie zuidhollandse dreven gereden met die prachtige polders, molens en snelle vlieten. Maar omdat ik de verbindingskabel tussen computer en camera vergeten ben, kan ik daar geen beelden van leveren. Jammer.

Rottig.

Dat waren de windveren van het appartement/garage gedeelte. En die zijn nu aan de beurt om vervangen te worden. Tot mijn grote verbazing zag ik bij de Bricolage kant en klare planken staan die speciaal daarvoor gemaakt waren, niet te geloven dat zo iets bestaat. Na enig nijver geknutsel heb ik dus alweer een karweitje geklaard.

En na al deze moeilijke dingen neem ik nu eerst een poosje rust, we gaan er even tussen uit. Misschien ben ik zo nu en dan in de gelegenheid om een verhaaltje op dit blog te plaatsen.
Blijf kijken.

Pan.

De frituurpan deed het niet goed meer en er moest dus een andere gekocht worden bij de plaatselijke huishoudelijke-artikelen-en witgoedboer.

Daar richten ze mijn aandacht op een wonderpan, daarmee zou je diepvriesfrietjes kunnen bakken zonder olie en verse frietjes met een héél klein beetje olie.

Omdat ik daar natuurlijk niet zomaar mee thuis durfde komen heb ik Diny er zelf naar laten kijken, en warempel, ze kwam er wel mee thuis.

Diny heeft het apparaat nu een paar dagen uitgeprobeerd, en jawel, het is echt zo en daarenboven, kun je er nog veel meer lekkere dingen mee maken.

Zij vindt het voorlopig nog een succes.

Drukke zaterdag.

Het feestseizoen komt er weer aan. Dat is te merken aan de verhuur van de Esplasser feesttent. Vandaag moest hij weer geplaatst worden in Saint Martin, een buurdorpje, waar volgend weekend het jaarlijkse dorpsfeest wordt gevierd. Niet dat ze daar veel te vieren hebben, want, naar wij vernomen hebben, is het lang geen koek en ei, daar in die dorpsgemeenschap. Zelfs onze eigen heer burgemeester, die me hoogstpersoonlijk kwam uitnodigen om te helpen bij de opbouw van die tent, verwees een beetje meesmuilend naar onderlinge problemen die daar rondwaren.

Toch nog bijna 4 uur werk, die opbouw. Maar tussentijds was er koffie met croissantjes en na afloop mochten we nog een aperitief nuttigen, waarvan ik tegen mijn gewoonte in maar met mate genoten heb, dit omdat ik met de fiets nog weer de heuvel op moest zwoegen. Gelukkig wel met behulp van mijn elektrische assistent.

En dan kom je thuis en dan zie je dat de aardappelplanten bedekt zijn met honderden larven van de beruchte coloradokever. Die krengen vreten alle bladeren van de planten waardoor ze uiteindelijk dood gaan. De planten dan, helaas niet de larven.

Men kan ze allemaal met de hand verzamelen en daarna verzuipen of, zoals een tip op internet me vertelde, je kunt de planten besproeien met een brandnetelaftreksel. Dat laatste heb ik nu geprobeerd. Of het echt helpt? Morgen zullen we het weten.

Kersen.

Het is alweer kersentijd, nu hangen aan de andere boom de lekkere rijpe vruchten te wachten om geplukt te worden. En het mooie is, de vogels kijken er deze keer niet naar om.

Als het een beetje wil zijn dezen allemaal voor ons. Nou ja, allemaal: zo vreselijk veel zijn het er niet dit jaar. En door de overvloedige regen zijn er veel gebarsten, dat komt de smaak ook niet ten goede.

Zo is er altijd wel wat.

Terras.

Tussen de buien door heb ik weer een nieuw kunstwerk klaargekregen. Kunstwerk in de zin van weg en waterbouw. Daar mag je een compleet terras toch wel onder scharen, dacht ik zo.

We hebben vorige zomer gemerkt dat het soms toch wel heel erg warm wordt voor het huis. Vooral in juli en augustus als de zon op z’n heetst brandt.

Daarom heb ik opzij van het huis, onder de treurwilg een terras gemaakt, zodat we in geval van nood in de schaduw kunnen zitten en waar we ook nog een zuchtje wind zullen opvangen. Een mooi plekje voor de hangmat.

Laat nu de zomer maar beginnen, wij zijn er klaar voor.

Koorzang.

Diny mocht vandaag weer eens optreden met haar koor. Altijd leuk voor haar.

Deze keer moest ze daarvoor helemaal naar de grote stad, de hoofdstad zelfs van de Ariége: Foix. En om haar nu niet alleen te laten gaan en ook omdat het toch geen geweldig mooi weer was, bood ik haar in mijn bekende oneindige goedheid aan om mee te gaan, welk aanbod helaas in dank aanvaard werd.

Want uiteindelijk kent ze daar de weg nauwelijks en ik ben al een paar keer bij de prefectuur (een soort provinciehuis) geweest, welk gebouw naast de kerk staat waar gezongen moest worden. Dus ik ken de weg en de parkeerplaatsen. Niet dat het zo moeilijk is! Maar ze heeft liever niets anders aan de kop als ze moet optreden.

Ze moest er meer dan een uur van te voren zijn en ik mocht die tijd al wandelend door de regen en door Foix (een mooi oud plaatsje trouwens) en koffiedrinkend doorbrengen.

Om 5 uur was ik weer net op tijd bij de kerk en mocht 10 euro betalen voor de toegang. Diny verbaasde zich later hooglijk dat ik dat er voor over heb gehad. Want ze weet welk een cultuurbarbaar ik ben. Maar ze vond zelf dat er mooi gezongen was en dat neem ik dan zonder meer aan. Ik heb, zoals vaker, het meeste niet mee gekregen want ik droom altijd ver weg als ik in een kerk zit.

Op de foto is de kerk te zien waar werd opgetreden, als je goed kijkt zien jullie dat ik hem met mijn vinger aanwijs. Jullie mochten eens denken dat ik dom genoeg mijn vinger voor de lens heb gehouden tijdens het fotograferen.

Franse fratsen.

Jullie weten het, ik draag de Fransen een warm hart toe, allemaal. Ik schrijf bijna nooit negatief over ons gastland.

Maar wat ze me nu flikken is met geen pen te beschrijven.

Misschien hebben jullie ook meegekregen dat er een europees kampioenschap voetballen aan de gang is. Ik wel, en ik was van plan om in ieder geval de wedstrijden van onze oranje helden op de voet te volgen. Wat schets mijn verbazing toen ik merkte dat de Franse zenders maar één wedstrijd per avond uitzenden en vanavond is dat dus alleen Duitsland-Portugal.

Blijkbaar leeft het voetballen hier niet zo erg, terwijl ik meen te weten dat de franse ploeg ook mee doet. Of het is mogelijk een centen kwestie in deze moeilijke tijden.

Gelukkig heb ik een computer waarop ik na lang zoeken een zogenaamde lifestream gevonden heb waarmee ik de wedstrijd ook direct kan volgen, zij het dan in een matige kwaliteit.

Maar goed, dat waren de verrichtingen van de stumpers op het veld ook.

Kouder.

Het is nu ook hier een stuk kouder dan de voorgaande dagen. Ik kreeg deze dagen een jaloerse reactie uit het toen nog koudere NL, “hier kun je alleen verbranden als je een groot paasvuur aansteekt en daar veranderd de komende tijd ook niets aan, maar laat ik niet klagen, op de Noordpool is het nog kouder en in de wouden van Brazilië is het natter.” was de relativerende opmerking.

Wij hebben hier inmiddels ook een beste onweersbui met 18 mm regen achter de rug en de temperatuur is vandaag plotseling zodanig laag dat een extra jas gewenst is. Te warm is niet lekker maar zo koud is ook niks. Ondanks dat het nu wel weer lekker weer was om te knutselen aan de zuidkant van het huis waar anders de zon vol op staat te branden .

Maar desondanks heb ik dat voormalige rotraam toch al zo goed mogelijk gerestaureerd, weer op z’n plek gezet en zelfs al een keer in de verf gezet. Het viel nog niet zo hard mee, die reparatie, maar ik ben niet ontevreden over het resultaat.

Rotraam.

Het is eigenlijk geen rotraam, maar een raam dat verrot is. Tenminste aan één hoek. Dat moet volgens mij te repareren zijn, zelfs door mij.

Het gaat nu over het schuifraam, deur eigenlijk, van de veranda. Ik ben, zoals al eerder geschreven, het huis een beetje aan het opschilderen, maar voor dat ik hier aan begin te verven moet het toch enigszins gerepareerd zijn.

Maar het valt toch nog niet erg mee, vooral ook omdat ik de noodzakelijke professionele houtbewerkingmachines niet heb. Toch zal het wel een keer goed komen.

Ook de onderdorpel is wel aan een onderhoudsbeurtje toe, zo te zien. Maar met een beetje beton en wat houtreparatiespul komt het er best weer goed uit te zien en houdt het mijn tijd wel uit.

Zo zie je maar weer, water maakt meer kapot dan je lief is.

Geef mij maar een biertje.

Soms zit het mee…..,

……en soms zit het tegen. Andersom kan natuurlijk ook.

Tijdens een middagje inkopen doen, er moet toch nog van alles en nog wat worden gerepareerd en vervangen, loop je tegen allerlei kleine en grotere ergernissen aan.

Ik moest bijvoorbeeld van Diny geld trekken uit de geldautomaat. Kom ik bij zo’n ding, staat er een briefje met “en panne” voor geplakt. Merde!

Het zal toch niet zo zijn dat de bank geen geld meer heeft en de automaat heeft dicht gegooid? Want die tijd komt ook steeds dichterbij, zegt men.

Bij de bricolage vind ik wel voorspoedig alles wat ik nodig heb, maar bij het afrekenen tref ik een kassajuffrouw die zeker 10 minuten lang aan de telefoon zit te kletsen met een leuke klant, ze barst tenminste herhaaldelijk in lachen uit. Ik zeker niet, ook al omdat ik tijdens dat wachten koffie wil kopen uit een koffieautomaat die het niet doet. Merde!

Kom ik even later bij de Renaultgarage om eindelijk eens wat te laten doen aan dat miserabele stuurgedrag van de Twingo, wordt ik drie keer doorverwezen naar een andere verantwoordelijke en moet ik daarna zeker 20 minuten wachten op een garagechef die aan het telefoneren is. En de koffieautomaat doet het ook daar niet, weer 40 centimes kwijt. Merde!

Na die 20 minuten ben ik het wachten zat en ga koffie drinken in een nabijgelegen café. Dat is de bedoeling althans, maar ik vind geen parkeerplek voor de auto met aanhanger. Merde!

 Ten einde raad verlaat ik chagrijnig en mopperend Pamiers en ga even bij Peet buurten. Het eerste wat hij vraagt als hij mij ziet is “wil je koffie?” en de tweede vraag, een poosje later, luidt “wil je een biertje?” Mijn antwoordt op beide vragen is een hardgrondig jaaaaaaaaaa.

En dan wordt ik langzamerhand weer een beetje vrolijk. Halleluja!

Uitzicht.

Even voor de aardigheid een filmpje van ons wondermooie uitzicht op een zoele 1 juni-avond bij een temperatuur van zo ongeveer 25 graden.
Het is niet om te pesten of zo, maar het is nu eenmaal prachtig weer hier in het zuiden.

Om dit in betere kwaliteit te bekijken kun je hier op klikken