Onze goede vriend Tom is gisteren overleden. Er is een einde gekomen aan zijn wanhopige lijden die de ziekte Alzheimer voor hem meebracht. Het niet meer kunnen denken wat je wilt, het niet meer kunnen zeggen wat je wil vertellen, de gedachtes die komen en ongrijpbaar wegschieten als je ze wilt uitspreken. Dat is onverdraaglijk voor een man van het Woord zoals hij was.
Nu is hij vrij!
Dinsdag gaan we hem, samen met Trudy en hun kinderen Marun en Ruben, schoondochter Annelies en verdere familie begeleiden naar zijn laatste rustplaats. Moge hij rusten in vrede, wij zullen hem niet vergeten.
Groter kan het contrast met het voorgaande blog niet zijn. Geboorte en dood liggen erg dicht bij elkaar, zo is het leven.
