Jammer.

Jammer van zo’n mooi vogeltje. Deze bijeneter lag maar zo dood te liggen op de stoep. Er was geen doodsoorzaak aan te zien.
Anka kan het maar niet begrijpen, vogels horen weg te vliegen als zij er aan komt.

Maar daar staat weer tegenover dat de zonnebloemen voor het huis prachtig bloeien.
En dat is dan wel weer mooi.

Verder kan ik tot mijn grote vreugde mededelen dat de hoesterij al weer een stuk minder is en dat de mobile telefoon het weer doet.
Dus wat hebben we dan nog mopperen?

Esemessen.

Zo nu en dan communiceren wij ook wel eens per sms. Soms heeft dat zijn voordelen boven bellen.

Maar nu even niet, de mobile telefoon doet het niet meer. We kunnen geen contact meer krijgen met de provider. En nu, wat is de oorzaak dan? Is de telefoon kapot of is de simkaart naar de filistijnen?
Peet, geprezen zij zijn naam, had nog wel een simlocvrije telefoon liggen om een en ander uit te proberen. En de uitkomst was dat de simkaart het niet meer doet.

Maar dan komt het grote probleem, het telefonisch benaderen van de helpdesk van de telefoonprovider Tele2.

Je moet je dan eerst door een aantal keuze mogelijkheden heen worstelen voordat je een menselijke stem te horen krijgt die je misschien verder kan helpen. Een veel te snel Frans pratende stem die al ratelend veel vragen stelt die ik niet allemaal in één keer begrijp.

Toen ik eenmaal zover was dat ik haar het probleem duidelijk had kunnen maken en haar vroeg of ze me een nieuwe simkaart kon toesturen, begon ze steeds maar weer opnieuw te ratelen dat de technische medewerkers hadden aangegeven wij in een witte vlek wonen en dat wij een slechte verbinding hebben met hun netwerk en dat het daar ook aan kon liggen.
Ja, vertel mij wat, daar klagen we al jaren over zonder dat er iets verbetert. Maar daar gaat het nu niet om, of het moet zo zijn dat de hele Ariége niet gedekt is.

Het einde van het liedje was, dat nadat ik haar repeterende relaas eindelijk enigszins onvriendelijk en met stemverheffing kon onderbreken, ze me beloofde mij de gevraagde simkaart toe te sturen. Ik ben benieuwd.
En anders neem ik een andere provider, dezelfde Peet bracht me ook op het spoor van Free, een beginnende maatschappij die erg veel goedkoper is.
En dat lijkt me natuurlijk wel wat!

medisch circuit.

Nog hartelijk dank voor de vele semi-medische reacties op mijn oproep. Ik kan nu kiezen uit heel veel behandelmogelijkheden.

Na weer een slapeloze nacht die ik grotendeels hoestend heb doorgebracht op mijn makkelijke fauteuil in de woonkamer, heb ik er echter toch voor gekozen om bij de huisarts langs te gaan om zijn mening te vragen.
Vooral ook om te weten of het geen coqueluche zou kunnen zijn, een heel vervelende aandoening met een moeilijke franse benaming die ik ook heb moeten opzoeken.

Volgens hem was het epidemietje dat er hier geheerst heeft onder de kleine kinderen al lang uitgedoofd. Waarop ik hem vertelde dat we in NL zijn geweest en dat het daar mogelijk wel rondwaard.
Toen besloot hij me een verwijsbrief te geven voor bloedonderzoek. En wat daar dan weer uit komt zullen we over een paar dagen weten.
Ooit zal dit ook weer voorbij zijn!

Op de foto de oogst aan medicijnen na mijn bezoek aan de apotheek. Ik moet er wel bij zeggen dat een deel voor Diny is bestemd, ook al neemt zij ze niet in.

Vervelend.

Nee, niet het weer, daar is niets op aan te merken. Het is warm en zonnig en de temperatuur liep vandaag op tot boven de 27 graden.

Dit belette Diny niet om evengoed in de groentetuin te gaan spitten teneinde enige preiplantjes te gaan poten. Ik ben heel wat minder flink en ik blijf in de schaduw. Om toch een beetje nuttig bezig te zijn ben ik begonnen met het af krabben van de tuindeuren. Die kunnen wel een verfje gebruiken.

Tot zo ver gaat het dus nog wel.
Maar wat minder is, is de vervelende kriebelhoest die ons allebei nu al weken achtervolgt. Eigenlijk al sinds we naar NL zijn geweest, we hebben de verdenking dat we het daar hebben opgelopen. En dat is een erg vervelende hoest die ons om beurten regelmatig midden in de nacht rechtop doet schieten omdat we er van menen te stikken. Als we al in slaap gevallen zijn, tenminste. Erg vermoeiend allemaal.

En de middelen die we kregen van de dokter helpen ook geen zier, zelfs niet de ons alom aangeprezen codeïnetabletten.

Wie heeft een nog beter advies??????????????????,

ZHT-terras.

Gisteren hebben we het voor het eerst in gebruik genomen, ons zeer hoge temperatuur terras onder de treurwilg. Het was nog niet eerder zo warm, dit jaar tenminste niet.

De temperatuur is momenteel zo hoog dat het voor het huis niet uit te houden is en we uit moeten wijken naar ons ZHT-terras, waar het trouwens ook nog boven de 30 graden is. Maar daar heb nog wel eens een zuchtje wind zodat het daar lekker vertoeven is.

En daarvoor hebben we het ook aangelegd.

En ’s avonds zitten we weer gezellig voor het huis een lekker wijntje te drinken en kunnen we genieten van het oeverloze gebabbel van Mart Smeets met zijn avondetappe via uitzending gemist. Wel met een dag vertraging, maar dat mag de pret niet drukken. We zijn al wel langer niet helemaal bij de tijd.

En we genieten buitengewoon van de prachtige heerlijke zomeravonden. En we zeggen dan tegen elkaar dat het jammer is dat niet méér van onze lezers dit mogen mee maken.
Ons appartement staat leeg!

Betrapt.

Dat kun je op minstens twee manieren bedoelen.

In onze tuin heb je veel, te veel, schuine plekken. En om een beetje makkelijk die schuinte af te lopen heb ik vandaag een trapje aangelegd. Een trapje, gemaakt van oude eiken planken en een laagje grint. Dus die helling is betrapt, begrijp je wel?

Maar zelf ben ik ook betrapt, en wel op te hard rijden met de camper. Vandaag kreeg ik de bekeuring in de bus. 68 Euro mag ik betalen aan de franse staat, voor een bekeuring die ik laatst op de terugweg net voor Lille heb opgelopen.
Net zoals ik laatst schreef, ons welkom terug in Frankrijk was niet erg hartelijk. En ook kost me dat weer een punt van mijn rijbewijs. Maar die komt vanzelf wel weer terug over een paar jaar, tenminste als ik me verder weer netjes gedraag.

Maar iedere keer als we met de camper zijn weggeweest ben ik benieuwd of er soms een bekeuring volgt, het land stikt van de flitscamera’s en 50, 70 of 90 km per uur is zomaar even overschreden.
Dan rijdt het in Duitsland of Spanje toch een stuk rustiger, daar zie je die rare dingen nauwelijks. In die beide landen zal de overheid wel geen geld nodig hebben, daar gaat het economisch erg goed.

Oogst.

De oogst is rijp, tenminste een deel er van.

Diny is druk bezig om bonen en courgettes klaar te maken om het te bewaren voor later. Dat moet wel, want als we alles meteen op zouden moeten eten krijgen we een cougettefobie. Dan komt het zogezegd je strot uit en dat zou zonde zijn.

Een buurman adverteerde dat hij weer een kalf laat slachten en dat hij het vlees in de aanbieding heeft. Ook daar hebben we wel oren naar, vlees van een kalf dat we onder natuurlijke omstandigheden hebben zien opgroeien. Beter kun je het toch niet kopen.

Maar ik zie het er nog wel van komen dat we eerst een diepvriesapparaat moeten aanschaffen om alles goed te kunnen conserveren.

Fiets.

Het beviel mij zo goed, die elektrische fiets, dat Diny ook haar oude tourfiets omgebouwd wilde hebben. En zoals gewoonlijk, zij vraagt en wij draaien, zo werk dat.

We hebben laatst in den Bosch de ombouwset op gehaald en vandaag was het dan zo ver dat die fiets geëlektrificeerd is. Het is even een arbeid, maar dan heb je ook wat.

Bij de testrit bleek dat ze mij nu makkelijk voor kan blijven. Blijkbaar is de batterij in de tussentijd al weer behoorlijk verbeterd en geeft hij meer kracht af dan die “oude” die ik heb.
Een heuveltje meer of minder komt er nu niet meer op aan, we fietsen fluitend naar boven.

videoclip.

Komt het zien, komt het zien. De videoclip van Barcella.

Voor degene die Marcel zoekt: hij is die enge man met de gladde haren die de contrabas bespeeld. Maar leuk is het wel, vinden wij. Ondanks alle Parijse losbandigheid die wordt tentoongespreid.

Doorgaan.

Dat doet de natuur, ook al zijn wij er niet bij. Gelukkig maar.
Diny heeft vandaag een hele emmer bonen kunnen oogsten. En ook de eerste aardappelen hebben we kunnen rooien, ondanks de door de coloradokevers afgevreten bladeren.

En lekker dat ze zijn!!!

Thuisreis

Het was geen erg warm welkom dat Frankrijk ons bereidde.
We waren op weg naar huis, alles ging erg voorspoedig in Nederland. Mooi weer en rustige wegen, in een ogenblik waren we het hele land door van noord naar zuid.
Ook België deed niet moeilijk, op een beetje drukte rond Antwerpen na.

Toen we de Franse grens naderden zagen we het al van verre: een donkere wolkenband hing op ons te wachten en toen we bij Lille de grens passeerden braken meteen de hemelsluizen open. En Lille zelf deed ook behoorlijk nukkig, de hele tocht door de stad ging stapvoets. Kortom, het schoot niet op en zodoende konden we Parijs die zelfde avond niet meer passeren. Dat zou te laat worden.

Op onze vaste rustige parkeerplaats aan de l’Oise was het die nacht bepaald niet rustig, nog nooit eerder zo’n onweersbui op de camper gehad. Horen en zien verging ons.

De volgende morgen gingen we bijtijds op pad, misschien zouden we Esplas in één dag kunnen halen. Maar dan moet je toch zeker niet langs Parijs willen rijden. Vanaf ver voor de périférique tot een eind voorbij die rondweg was het één grote, langzaam rijdende file. Die weg was gewoon overvol met te veel auto’s, verder was er niets aan de hand
Nog nooit eerder hebben we er zo lang over gedaan om Parijs te passeren.

Zodoende konden we ’s avonds, na de hele dag door de regen gereden te hebben, nog weer een camperplaats opzoeken omdat we geen zin hadden door te rijden tot een uur of half elf. Het moet wel leuk blijven.

En daarom zijn we vandaag weer heelhuids in een droog en niet al te warm Esplas aangekomen.
Oost-west, het zuiden op z’n best. Om zelf maar eens een spreekwoord te bedenken.

Alzheimer.

Stap voor stap een trapje omlaag, 
heel langzaam, heel traag.

Een besef dat je elke dag   
weer een stukje van jezelf inleveren mag.

Meneer Alzheimer heeft je in zijn greep
en laat ook niet meer los,
kruipt bij je naar binnen
als een sluwe vos.

Tree voor tree een handeling weg,
woord voor woord, tot je niks meer zegt.

Frustratie in je hoofd,
maar uiten gaat niet meer….
Wachten tot alles uitdooft?
Maar wachten doet zo’n zeer.

Wij willen je helpen,
jij wil er zijn…
onze handen glippen weg,
vol onbegrip en pijn.

Langzaam stapje voor stapje
met aan het eind een vrije vlucht,
maar dan wel in alle rust en vree,
gelukkig in je laatste zucht.
 
een gedicht van Annelies Edelman.

Wij.

We hebben nu al bijna alle hoeken van nl gezien en tevens ook bijna alle familie. Nu wachten wij op morgen, op de begrafenis van Tom. Dit doen we op een mooie particuliere camperplaats in Doezum, samen met Marcel die ook de reis naar het hoge noorden heeft ondernomen. En we hebben deze keer ook nog mooi weer, ook dat is zeldzaam.

En dan, woensdag, richten we het stuur weer naar het zuiden, via een langzame kronkelroute, of via een snelle autoweg. Dat hangt nog af van onze goeie zin en van het al dan niet mooie weer wat we aantreffen in Fr.